Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 21/12/14



                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ     
     Η ΣΤΡΙΓΓΛΑ

    «Τα Χριστούγεννα τα περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία γιατί η μαμά, μου υποσχέθηκε καινούργια παπούτσια, λουστρίνια, σαν αυτά που έχει ο Κωστάκης του εισαγγελέα και ο Λάκης του φαρμακοποιού. Ο μπαμπάς είπε πως  θα μου πάρει το πατίνι, αν έχω καλό βαθμό στον έλεγχο, αλλά φοβάμαι, γιατί η δασκάλα μας η Ναταλία ενώ έβαλε σε όλη την παρέα 9 εμένα μου έβαλε 6, γιατί με μαρτύρησε ο Γιώργος που τη λέω στρίγγλα. Ακούς η παλιοστρίγγλα που είναι  και φίλη της μάνας μου! Στο γιό της έβαλε 9. Ο μπαμπάς  όμως, που δε τη χωνεύει, γιατί έρχεται σπίτι και κουτσομπολεύει, μου είπε δεν πειράζει, θα μου πάρει το πατίνι, αν ορκιστώ ότι δε θα ξαναπώ τη Ναταλία στρίγγλα. Αναγκαστικά ορκίστηκα ότι δε θα την ξαναπώ στρίγγλα, την παλιοστρίγγλα. Αλλά είναι  στρίγγλα. Αν δε μου πάρει ο μπαμπάς  το πατίνι να δεις τι θα της κάνω. Θα γράψω με μεγάλα γράμματα στον πίνακα ΕΙΣΑΙ ΣΤΡΙΓΓΛΑ»
    Το βρήκαν οι κόρες μου προχτές ξεκαθαρίζοντας παλιά μπαούλα που θέλανε να χρησιμοποιήσουν και μου το φέρανε γελώντας σαν Χριστουγεννιάτικο δώρο: Μπαμπά για δες τι έγραφες στο ημερολόγιό σου .
    Πρέπει να ήταν στην τρίτη Δημοτικού. Η μάνα επέμενε να κρατάμε ημερολόγιο, σαν μια άτυπη καθημερινή εξομολόγηση, που κατά τη γνώμη της (και ορθά ) λειτουργούσε σαν κριτής, του τι δεν είχαμε  κάνει σωστό, για να μη το ξανακάνουμε.
«Προσέξτε όμως, θα γράφετε όχι μόνο εκείνα που κάνατε, αλλά και εκείνα που σκέφτεστε» ήταν η εντολή της. Και τα γράφαμε.
  «Να γράψω ότι βλαστήμησα  τον Παπά –Κώστα;»
   «Να το γράψεις για να καταλάβεις ότι δεν ήταν σωστό»
  « Κι αυτός γιατί βλαστημάει ;»
   Καλός χρυσός ο παπά –Κώστας αλλά ήταν βλάστημος! Άγιος κατά τα άλλα –στέρησε τη μπουκιά των παιδιών του για να θρέψει τα φτωχοπαίδια  της ενορίας στην κατοχή και γύριζε με τρύπια παπούτσια γιατί έδωσε τα δικά του σε κάποιον ζητιάνο που γύριζε ξυπόλυτος μέσα στα χειμωνιάτικα λασπόνερα Όσο για την πρεσβυτέρα του  έτρεχε από το πρωί  ως το βράδι να παρηγορήσει, να  βοηθήσει να δώσει κουράγιο σε όλη την ενορία. Φαντάζομαι  ότι ο Άγιος Θεός, στη μεγαθυμία του, θα του συγχώρησε, που όταν τον εξόργιζες  άνοιγε ένα στόμα… μπουμπούκι
  …………………………………
  -Αλήθεια πατέρα, κρατάς ακόμη ημερολόγιο ή το σταμάτησες –με ρώτησε γελώντας η Ευγενία.
   Αλίμονο όχι. Δε θα τολμούσα να γράψω, όχι αυτά που κάνω—αυτό είναι εύκολο λίγο πολύ, γιατί θες ο ηθικός κανόνας, θες ο φόβος του νόμου, θες η κατακραυγή, εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» μας κρατάει σε μια, ας πούμε, ευθεία. Αλλά  αυτά που σκεπτόμαστε, αυτά τα «εν διανοία», που έγραφα μικρός –τη  Ναταλία τη στρίγγλα- πώς να τα γράψεις, που ανατριχιάζεις, Πόσο θάρρος χρειάζεται ο άνθρωπος για να ομολογήσει « Παν αμάρτημα …πραχθέν…εν διανοία» το πιο δύσκολο.
  Είμαστε παιδιά 8 ή 9 χρονών τότε  και η καρδιά μας ήταν καθαρή. Οι αμαρτίες ήταν εύκολες να ομολογηθούν, έστω σε κάποιο τετράδιο, που το πολύ-πολύ να έβλεπε η μάνα και κανείς άλλος. Άλλωστε για να πούμε την αλήθεια, ούτε στον πνευματικό μας τα λέγαμε. Και πώς να μη το κρύβαμε από τον παπά-Κώστα, ότι τον λέγαμε   …τράγο!!!
  Παιδιαρίσματα λέω τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά μεγαλώνοντας τα «εν διανοία» άλλαξαν. Η καθημερινότητα…αγρίεψε. Γύρω μας μια εχθρότητα, μια καχυποψία, μια εναντίωση. Ο άνθρωπος  αναγκάζεται να αμύνεται σε κάθε του βήμα για να προφυλαχτεί από τον συνάνθρωπό του. Ακόμη και το κράτος βλέπει τον πολίτη καχύποπτα. Είσαι τίμιος –  λέει, δεν αρκεί-απόδειξέ το.
  Μπορεί να μη σκοτώνουμε, να μη κλέβουμε, να μη ξεφεύγουμε από την οικογενειακή ορθοδοξία, να φυλαγόμαστε από όσα ο ποινικός νόμος κολάζει, αλλά…πάντα μέσα μας φωλιάζει ένας άλλος  εαυτός που προσπαθεί μια παράβαση, μια παρανομία, μια τρικλοποδιά στο όνομα της επιβίωσης. Πάντα υπάρχει μια εύκολη δικαιολογία για να ξεφύγουμε. Προσπαθούμε να ξεγελάσουμε όχι τον εξομολόγο ή το ημερολόγιο της…μάνας- αυτόν τον ιδιότυπο  πνευματικό μας - αλλά να ξεγελάσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Πάμε στην εκκλησία την Κυριακή , κάνουμε το σταυρό μας, ανάβουμε με τη χούφτα τα κεριά και μόλις βγούμε μετράμε στην τσέπη τα λεφτά μας, αποφεύγοντας επιμελώς να μετρήσουμε τις αμαρτίες μας. Ε όχι και μέχρι εκεί!!!
                          Σταύρος Ιντζεγιαννης




Δεν υπάρχουν σχόλια: