ΓΝΩΜΗ 21/12/14

                                                  Εν κατακλειδι   

    Ο ΦΟΒΟΣ

    

     Σε  μερικούς ανθρώπους έρχεται η ώρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Είχες δίκιο Καβάφη. Να τι δίλημμα.Ναι ή όχι;

   Αν ψηφίσετε πρόεδρο θα είστε εσαεί σκλάβοι  της ευρωπαϊκή τοκογλυφίας και θα ζήσετε άξιοι της τύχης σας.-ΣΥΡΙΖΑ

   Αν δεν ψηφίσετε πρόεδρο, αυτοκτονείτε στο βάραθρο που ανοίγεται μπρος σας. Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ.

  Δηλαδή έτσι κι αλλιώς είμαστε χαμένοι από χέρι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που έλεγε η γιαγιά! Ανάμεσα στη Σκύλα και τη  Χάρυβδι με κυρίαρχο της ζωής μας το φόβο. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Άλλωστε από την ώρα που γεννιέται ο άνθρωπος κυρίαρχος της ζωής του είναι ο φόβος, με πρώτο και μεγαλύτερο τον αναπόφευκτο φόβο του θανάτου

  Από εκεί και πέρα, μια ζωή ολόκληρη, πορευόμαστε συντροφικά μ` αυτόν. Το φόβο της επόμενης μέρας ,της επόμενης ιατρικής εξέτασης, της επόμενης οικονομικής επιβάρυνσης, της  επόμενης  διακυβέρνησης.

  Όταν  είμαστε μικροί, η μάνα μας φοβέριζε: Πιέ το γάλα σου γιατί θα σε δώσω στον Χωροφύλακα. Η δική μου έλεγε «στον γύφτο» γιατί είχε ένα ξάδερφο χωροφύλακα , μην τον προσβάλει !!!

    Πιο μεγάλοι, στο Δημοτικό, κυριαρχούσε πάλι ο φόβος. Ο φόβος της βέργας που… «άνοιξε την παλάμη σου 8 λάθη έχεις στην έκθεση 8 ξυλιές»

    Εκεί βέβαια τη γλύτωσα γιατί είχε τόσα λάθη η έκθεση μου που θα έπρεπε να δέρνει μέχρι το διάλειμμα. Στο τέλος απηύδησε: Κύριε Νίκο –είπε του πατέρα μου-ο γιος σας δεν τα παίρνει τα γράμματα και για τιμωρία με έβαζε να της κουβαλάω τα ψώνια από τον μανάβη ή τον μπακάλη. Τι να γίνει. Δεν έκανα για γράμματα αλλά έκανα για …χαμάλης. Καθένας με τα προτερήματά του.!!!

     Γύρω στα 16-18 ο φόβος ήταν ο …αδερφός ή ο μπάρμπας. Μεγάλη ιστορία η αλήστου μνήμης τιμή του αδερφού. Πάντως αυτό δεν εμπόδισε κανέναν, να κυνηγάμε τις αδερφές των άλλων. Έπρεπε τάχα να ψάχνουμε για σχέσεις από…ορφανοτροφείο;

   Δεν υπάρχει ανθρώπινη εκδήλωση που να μη κυριαρχήθηκε από έναν φόβο. Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης στα χέρια των θεολόγων που μας κάνανε  κατηχητικό είχε το φόβο της . Εκείνα τα περίφημα καζάνια της κολάσεως που ευτυχώς –μορφωμένοι πια οι πνευματικοί- τα σταμάτησαν. Ο θεός είναι αγάπη »

   Στο στρατό είχαμε επιλοχία ένα  Πομάκο από τη Θράκη, τον Τσαμίγκο, κυριολεκτικά αστοιχείωτο. Περάσαμε τρεις μήνες εκπαίδευση με τη ψυχή στο στόμα. Φόβος, τρόμος, βλαστήμια και κακό.

   Στην κατοχή βέβαια υπήρχε ο φόβος του κατακτητή. Αυτός όμως ήταν δικαιολογημένος, γιατί η καταπίεση - αλλά και η κατάδοση-ήταν στη φιλοσοφία του Ναζισμού, που προσπαθούσε να επιβληθεί με τις αγχόνες και τα κρεματόρια. Ήταν η άποψη του Βρέννου του αρχηγού των Γαλατών, όταν απειλώντας την αντιπροσωπεία  των κατακτημένων Ρωμαίων ( 390 πΧ.) που του είχε φέρει λειψά τα λύτρα, έριξε το σπαθί του στην πλάστιγγα φωνάζοντας «vae victis-ουαί τοις ηττημένοις»Από εκεί και πέρα ο εμφύλιος . Άλλος φόβος αυτός. Αριστερός ή δεξιός;  Ό,τι και να είσουν κινδύνευες ή από τον έναν ή από τον άλλον.

   Μεγάλοι πια ζήσαμε τη φοβερή εποχή του νεότερου διχασμού. Τα κοινωνικά φρονήματα. Ήταν η εποχή που όχι μόνο το φρόνημα αλλά και πολλά κληρονομικά στα χωριά, λύθηκαν με το «αυτός είναι αριστερός» άρα κοινωνικά ή εργασιακά αποβλητέος. Αγόραζες εφημερίδα και έπρεπε να την κρύψεις, διότι «εθεάθη να αγοράζει ή να διαβάζει τον Ρίζο ή την Ελευθερία του Κόκα» Ο φόβος και εκεί.  

   Με τη μεταπολίτευση τελείωσαν αυτά και άρχισαν τα πράσινα ή μπλε ή κόκκινα καφενεία έως ότου πέρασε η …μόδα τους  αλλά όχι και οι κοκορομαχίες των αρχηγών που ερμηνεύοντας τη Δημοκρατία κατά τη Λουδοβίκεια άποψη -το κράτος είμαι εγώ- θεωρούν τον εαυτό τους  σωτήρα και όλους τους άλλους ολετήρες. Πας μη μεθ` ημών καθ` ημών. Αθάνατη Ελλάδα και να σκέφτεσαι ότι εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία! Ζούμε ξανά με το φόβο των επόμενων ημερών !!!

                 Σταύρος Ιντζεγιαννης