ΓΝΩΜΗ

                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

      ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

    Καιρός φέρνει τα λαχανά καιρός τα παραπούλια.

  Ένα ακόμη Πατρινό καρναβάλι - που κρατάει από τις αρχές του 20^ου αιώνα αδιάκοπα μέχρι τώρα- πέρασε στην ιστορία της πόλης .

   Καρναβάλι τέρμα. Τι καρναβάλι δηλαδή; Με την αγωνία της  αυριανής ημέρας να  αποτελεί τον εφιάλτη του άνεργου, την αγωνία του δανειολήπτη, την ανυπαρξία επενδύσεων  και τη λαχτάρα του συνταξιούχου. Αλλά έστω και έτσι μια στάλα γέλιο μια πρόσκαιρη ανεμελιά, ένα-δυο ποτήρια παραπάνω - μια στάλα γαργαλητό κι εκείνο με το σταγονόμετρο. Να το πιάνεις πρίμο – σεκόντο «πού`ναι τα χρόνια τα παλιά , να `ρχώνταν πίσω…να ξεφαντώσω , να χαρώ να ξενυχτίσω»

  Είχε δίκιο το τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη  «Όλα στον κόσμο είναι χίμαιρα, το σήμερα μη χάνεις  φεύγει και δεν το φτάνει το τραίνο της ζωής

   Ιστορίες  μιας Αποκριάς  που πέρασε αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση γεμάτη σαν εκείνα τα όνειρα που κρατάν για μια νύχτα μόνο!

  Σε ταβέρνα κοσμική η ιστορία. Τον είχαμε πάρει μαζί έτσι να ξεσκάσει  ένεκα «το τσεκ απ » που είχε κάνει και κάργα η ουρία, στο ζενίθ τα τριγλυκερίδα  από ζάχαρο να  φτιάχνεις… ζαχαροπλαστείο και οι αρτηρίες  έτοιμες να κλατάρουν.

  Πάμε ρε έτσι κι αλλιώς την έχουμε βάψει – μας παρασύρει ο Φώντας.  Ο Γώγος το ουρικό οξύ, εγώ τα αρθριτικά, ο Μηνάς  το …συζυγικό ισόβιο και το ημερολόγιο να σου μετράει τις μέρες σα κλεψύδρα. Σ`ένα καζάνι βράζουμε όλοι. Πάμε λέει κι ο μελλοθάνατος ο Μητσάρας που όλο και παίρνει παράταση από το γραφείο κηδειών καθόσον  δυο χρόνια ζωή του είχαν δώσει στο Ωνάσειο αλλά συμπληρώνει πενταετία και χτύπα ξύλο πάει για έξη, προς μεγάλη απελπισία της Χρυσάνθης, που είχε ετοιμάσει μαύρο ταγιέρ « και τώρα  θα πρέπει να το ανοίξω στα πλάι γιατί πάχυνα » Κι εκεί είναι που του πέφτει η άλλη  από δίπλα, ντυμένη η μάλλον… γδυμένη στο μη παραπέρα και του κλείνει μάτι : Είσαι;

 -Είμαι αναφωνεί, έτοιμος να σαλτάρει

  -Ψυχή τε και σώματι ;

  - Α, θες και …σώματι ε ;

   Προσευχή και νηστεία παραγγέλλει ο εκκλησιαστής.

  -Απετάξω τον Σατανά!

  -Απεταξάμην σταυροκοπιέται. Και όσα εν βίω ήμαρτον συγχώρησον Κύριε. Αδύναμος είμαι. Πλάσμα σου έωλο. Θέλω δε μ` αφήνουν οι πειρασμοί. Δε ζούμε σε κοινωνία Αγίων. Σε κάθε βήμα σου συναντάς  τον πειρασμό.«Πως το μπορείς εμένα αντάρτη να με λες αφού δεν τρέμει δάχτυλο χωρίς να το θελήσεις» γράφει ο Ομάρ Καγιάμ.

 Προσευχή και νηστεία παραγγέλλει η εκκλησία. Αναρωτιέμαι τι  είδους νηστεία σήμερα που οι λέξεις  και οι έννοιες έχουν χάσει το βάρος, την αξία και το περιεχόμενό τους.

  Νηστεύει ο δούλος του Θεού γιατί φαϊ δεν έχει λέγαν παλιά , τότε που η νηστεία ήταν κάτι που το επέβαλαν όχι μόνο η εκκλησία, αλλά και η κοινωνική και κυρίως η οικονομική πραγματικότητα.

  Διαφορετική η διαβίωση του Έλληνα σήμερα, που περνώντας μετά την μεταπολίτευση μια περίοδο ψεύτικου ευδαιμονισμού και χαζοχαρούμενης αφροσύνης με δανεικά που μας ωθούσανε κυβερνήσεις και τράπεζες, χωρίς  κανείς να σκέφτεται την οδυνηρή προσγείωση της επόμενης ημέρας, όταν θα έπρεπε να πληρώσουμε τον λογαριασμό.

  Παρ` όλα αυτά η Καθαρή Δευτέρα σηματοδοτεί μια ακόμη, έστω λιτοδίαιτη, νηστίσιμη ημέρα προσαρμοσμένη στα πατροπαράδοτα - και όχι μόνο εκκλησιαστικά- έθιμα. Τα κούλουμα των πατεράδων μας

   Λαγάνα, κρεμυδάκια, ταραμοσαλάτα, χταποδάκι ξυδάτο, ντολμαδάκια κονσέρβα, φασόλια αλάδωτα και ο απαραίτητος  οίνος που «ευφραίνει καρδίαν και ετάζει νεφρούς»

  Κάποιες μετανοούσες Μαγδαληνές μπήκαν χτες πρωινές στην εκκλησία τινάζοντας από τα μαλλιά τα υπολείμματα από τα κομφετί και κάποια ίχνη από το καρναβαλικό πέρασμα και άναψαν κερί  «Μη με την σην δούλην παρείδεις»

   Καθαρή Δευτέρα. Τι είναι η ζωή;

   Ένας χαρταετός  που μερικοί –οι λίγοι-τον πετάνε ψηλά στον ουρανό καμαρώνοντας και μερικοί –οι περισσότεροι-αγωνιζόμαστε κάθιδροι από το πρωί ως το βράδι να ξεμπλέξουμε την καλούμπα.
 Καλή –Καθαρή εβδομάδα αναγνώστες μου !

                 Σταυρος Ιντζεγιαννης