ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 24/10/15

                                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ

   O ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ

 

  Όταν βγαίνεις από το σπίτι να κάνεις το σταυρό σου έλεγε η συγχωρεμένη η κυρά –Λένη .

Το θυμήθηκα χτες το πρωί,  καθώς είδα τον κυρ-Νίκο βγαίνοντας από το σπίτι που έκανε  τρεις φορές το σταυρό του (δεν έχει πατήσει και ποτέ του στην εκκλησία εκτός από Πάσχα –Χριστούγεννα, αλλά ο σταυρός - σταυρός) και από πίσω του η κυρία  Μαρία η γυναίκα του να τον σταυρώνει!

   Μου θύμισε την κυρά – Λένη. Μέναμε στην Αράτου τότε, κι απέναντί μας έμενε η κυρά –Λένη που στηνότανε στο παραθύρι από όρθρου βαθέως μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα να βλέπει ποιος περνάει και πως γυρίζει η κάθε γειτονοπούλα. Μόνη ή με …παρέα; Ο χωροφύλακας της γειτονιάς  λέγαμε,

 «Έλα δω, μου έβαλε τις φωνές μια μέρα. Όταν βγαίνεις  από το σπίτι να κάνεις το σταυρό σου »

 -Μα τον έκανα το πρωί κυρά Λένη.  Ξύρισμα, πλύσιμο, γάλα και …Κύριε Ελέησον

 - Άλλο αυτό, δεν πιάνεται. Στην εξώπορτα του σπιτιού θα κάνεις τρεις φορές το  σταυρό σου και θα λες Κύριε Ιησού Χριστέ  βοήθημι. Μετά θα ξεκινάς για τη δουλειά σου.

  Βλέποντας τον Κυρ-Νίκο να σταυροκοπείται και τη γυναίκα του από πίσω να τον σταυρώνει μου ξανάρθανε στο νου περασμένες ωραίες ημέρες.

    -Α, χωρίς σταυρό δεν ξεκινάω μου είπε όταν τον πείραξα.

    -Ναι αλλά στην εκκλησία δε σ`έχω δει ποτέ!

    - Άλλο το ένα – άλλο το άλλο. Κάνω το σταυρό μου βγαίνοντας από το σπίτι γιατί με κυνηγάει η μακαρίτισσα η μάνα μου αν δεν κάνω σταυρό. Να φανταστείς 35 χρόνια πεθαμένη κι ακόμα τη φοβάμαι- λέει γελώντας. Φώναζε η μακαρίτισσα κι εμένα  και του πατέρα,  να κάνετε το σταυρό σας βγαίνοντας από την εξώπορτα. Κι απέ  έβγαινε κι αυτή πίσω μας και μας σταύρωνε τρεις φορές.. Αυτό μας είχε γίνει πια συνήθεια. Σε μεγάλες γιορτές μάλιστα έβαζε λιβάνι και λιβάνιζε  όλο το σπίτι. Ακόμα κι όταν πια αλλάξαμε σπίτι και πήγαμε σε πολυκατοικία ,αυτή τη φορά λιβάνιζε όλο τον κόσμο, κατεβαίνοντας  με το ασανσέρ , ώσπου γίναμε μαλλιά κουβάρια με έναν  ανάποδο στον πρώτο όροφο που τον πείραζε λέει  η μυρωδιά του μοσχολίβανου.

  -Αμ` πες το ντε –του είχε πει η μάνα γελώντας μια μέρα, πες μου ότι δε σ` αρέσει το γιασεμί .Με την άλλη θα σε λιβανίζω με τριαντάφυλλο.

   Κάπως έτσι θυμήθηκα  τη κυρά –Λένη το χωροφύλακα της γειτονιάς.

  που ήλεγχε πίσω από το παραθύρι της το πώς και που και γιατί της κάθε γειτόνισσας ή του γείτονα.

  Το όνομα δηλαδή .η έξωθεν καλή μαρτυρία θα λέγαμε. Το ποιόν της μιας και της άλλης ή του άλλου. 

 Καλό παιδί ο Σταύρος, είπε κάποτε, αλλά δεν είναι νοικοκύρης όλο με τα χέρια στις τσέπες γυρίζει το μεσημέρι. Δεν τον έχω δει ποτέ να κουβαλάει  ψώνια (!!!) και κάπως έτσι μου το κόλλησε: Δεν είναι νοικοκύρης. Διότι κατ` αυτή νοικοκύρης ήταν αυτός που γύριζε σπίτι το μεσημέρι, φορτωμένος σαν υποζύγιο.

   Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή  στη γειτονιά  που παρέμεινε ο πληροφοριοδότης  για τη ηθική και την αξιοπρέπεια του καθενός και  μπορούσε με ένα σχόλιο να καθορίσει το μέλλον της κάθε κοπέλας. «Αυτή; περπατημένη σου λέω. Να φανταστείς ότι μαζεύεται σπίτι βαθειά μεσάνυχτα. Τη φέρνει ένας ψηλέας και την αφήνει στη γωνία μη τη δούμε λες κι εμείς τρώμε κουτόχορτο. Είναι που η μάνα της είναι φίλη μου και δε θέλω να τη ξεμπροστιάσω»

   Εύκολο να καταδικάσει κανείς όλες αυτές, που μόνη τους απασχόληση  ήταν να ελέγχουν  από το παραθύρι τους τα συμβαίνοντα  στη γειτονιά και να δικάζουν ή να  επιβραβεύουν. Δεν ήταν η κακία τους, αλλά μια ενδόμυχη τάση, να ζητάνε να εφαρμόσουν όλοι, αυτό που  γι αυτές ήταν το σωστό και επιτρεπτό ή που ίσως είχαν στερηθεί πια λόγω ηλικίας ή συνθηκών ή και γιατί όχι από το φόβο Κυρίου.

  Όμως όταν έλειψε η γειτονιά, έλειψε μαζί της και ο έλεγχος της κοινωνίας .Εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» που για χρόνια υπήρξε οδοδείκτης συμπεριφοράς και  καταδίκης  κάθε παρεκτροπής. Υπήρξε το ανάχωμα-ο χωροφύλακας- που μας προστάτευσε και μας κράτησε στο δρόμο της κοινωνικής ευπρέπειας της αξιοπρέπειας αλλά και του ηθικού όπως μας το δίδαξε ο λόγος του Κυρίου