Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015

εκκλησιολογος 9/12/15



                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ
   ΑΓΑΛΛΊΑΣΗ

   Ίσως να μην είμαι ο μόνος .Δεν αποκλείεται να έχετε κι εσείς αυτό το συναίσθημα τέτοιες μέρες. Τέτοιες μέρες που όσοι έχουμε φορτωθεί κάποιες δεκαετίες, κάπως μελαγχολούμε. Τάχα έτσι είναι ή τάχα έτσι μου φαίνεται;
   Δε θέλω να σας κάνω να μελαγχολήσετε κι εσείς, αλλά νομίζω πως κάτι έχει αλλάξει. Τέτοιες μέρες, μόλις  δέκα μέρες πριν από τα Χριστούγεννα κι η ατμόσφαιρα μοιάζει αποκαρδιωτική. Τίποτε το εορταστικό, το λαμπερό, το ελπιδοφόρο. Άλλοτε…Μα τι σας λέω τώρα!
  Τέτοιες μέρες η ατμόσφαιρα άλλαζε. Υπήρχε μια  λάμψη, ένα ύφος  Χριστουγεννιάτικο .Έβλεπες ανθρώπους γελαστούς. Άκουγες Χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η καλημέρα ήταν μια προσμονή για την επομένη που θα ερχόταν μαζί με τον Νεογέννητο Χριστό φέρνοντας την ελπίδα.
  Τα μαγαζιά στολισμένα διαλαλούσαν τη γέννηση ενός νέου κόσμου που θα ερχότανε να φέρει την ελπίδα για μια καινούργια ζωή. Ακόμη –ακόμη ήταν το παραμύθι που πλάτυνε τη φαντασία των παιδιών και τα ταξίδευε σε κόσμους μαγικούς ,με τα λογίς παιγνίδια !  
    Ακόμη κι ο πιο φτωχός κάτι περίμενε. Κάτι ήλπιζε. Δόξα εν Υψίστοις Θεώ. Δεν ήταν απλά  ένας ύμνος,  μια χριστουγεννιάτικη ψαλμωδία. Ήταν ένα δοξολόγημα από τα βάθη της καρδιάς Ήταν το κλειδί που άνοιγε την πόρτα σε νέους ορίζοντες και  μας καλούσε να συμμετάσχουμε στην παγκόσμια αναγέννηση. Ήταν ένα παράθυρο ανοιχτό διάπλατα στο φως το ανέσπερο. Το τραγούδι που μας καλούσε να γιορτάσουμε. Το τραπέζι που στρωμένο από τους Αγγέλους πρόσμενε  να χορτάσουμε από το δείπνο που ο Κύριος είχε ετοιμάσει για τη Δημιουργία του.
    Και επί γης ειρήνη.  
    Έδινε ένα τόνο εορταστικό η κίνηση στα μαγαζιά. Έβλεπες  ανθρώπους να κυκλοφορούν με τσάντες γεμάτες από τα δώρα που θα φέρνανε τη χαρά κι όχι μόνο στα παιδιά –που βέβαια  είχαν την πρώτη θέση-αλλά και στους άλλους της οικογένειας του καθενός. Γινόσουν παιδί κι εσύ. Ξαναγεννιόσουν  θαρρείς σε έναν αλλιώτικο κόσμο.
   Η πόλη με τον εορταστικό διάκοσμο άλλαζε θαρρείς σε μια διαφορετικής καθημερινότητα. Αποξεχνιόσουν σ` όνειρα καθώς το δώρο - ο δέκατος τέταρτος μισθός - βοηθούσε να ξεφορτωθείς κάποια χρέη ή να δοκιμάσεις μια μικρή έξοδο από την φυλακή της ρουτίνας με  το άγχος του βιοπορισμού, δεσμοφύλακα και δυνάστη.
   Ακόμη και κάποιες  μικρές γκρίνιες της πολιτικής ζωής, υποχωρούσαν έστω προσωρινά, σαν μια ανακωχή με τον ανικανοποίητο εαυτό μας ή την πολιτική πραγματικότητα. Εν ανθρώποις ευδοκία, ήταν το όραμα της ζωής.
   Και ξαφνικά όλα αυτά εξαφανίστηκαν, σαν κάποια κακή μάγισσα να μας άγγιξε με το ραβδί της ζηλεύοντας την έστω αυταπάτη μας   στην ευτυχία.
   Γύρω άνθρωποι σκεφτικοί μελαγχολικοί, προβληματισμένοι για την επόμενη ημέρα. Πρόσωπα σκυθρωπά. Κεφάλια σκυμμένα. Συζητήσεις που αρχίζουν και τελειώνουν με το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, καθώς από παντού οι ειδήσεις προδικάζουν  μια ακόμη μείωση των μισθών και των συντάξεων στα ήδη μειωμένα  οικονομικά. Ακόμη και στις καφετέριες τις  γεμάτες από νεαρόκοσμο οι συζητήσεις έχουν χάσει εκείνο τον ανέμελο ύφος που χαρακτηρίζει τα  νιάτα.
  Οι δρόμοι με τα κλειστά μαγαζιά και τα λουκέτα της οικονομικής καταστροφής σε γεμίζουν θλίψη.
  Η τηλεόραση μεταδίδει συνεχώς  για τα άψυχα κορμάκια παιδιών που πνίγηκαν στο Αιγαίο προσπαθώντας να ξεφύγουν από τη μανία των μεγάλων να σκοτώνουν την ελπίδα. Οι πρόσφυγες που χάνονται αναζητώντας τι άλλο ; Μια στάλα ζωή. Μια στάλα ειρήνη Αυτό μόνο !
   Μόνο μέσα στις κατάφωτες εκκλησίες –Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον-νοιώθεις εκείνη την ατμόσφαιρα  της Θείας γέννησης .
   Προχτές είδα εκείνη τη γυναικούλα. Σκυφτή, γερασμένη, ταλαιπωρημένη  καθώς έδειχνε η όψη της,  στάθηκε στο πεζοδρόμιο μπροστά από την Ευαγγελίστρια έκανε τρεις φορές το σταυρό της κι ύστερα  μια μετάνοια. Δεν άκουσα φυσικά τι είπε, όμως βλέποντας τα χείλη της κάτι να ψιθυρίζουν μου θύμισαν την προσευχή της μάνας  που επαναλάμβανε στερεότυπα σε κάθε  δυσκολία μας :Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μι Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό την σκέπη Σου.
 Ξαφνικά ένοιωσα σαν να πλημμύρισε ο δρόμος Φως. Σαν κάποια υπέρκοσμη μουσική να τραγουδούσε τη μεγάλη αλλαγή. Σαν  κάποιο χέρι να έδειχνε το δρόμο στη Βηθλεέμ της απαντοχής μας Λες και ο τόπος ξαφνικά γέμισε από μια άφατη αγαλλίαση. Μιαν ειρήνη..
  Σαν μια μυστική φωνή να διαλαλούσε. Όχι δε χάθηκε τίποτε. Χριστός γεννάται δοξάσατε!
!

Δεν υπάρχουν σχόλια: