ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ

                                                                ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    Ο ΠΟΙΜΗΝ Ο ΚΑΛΟΣ

 

       Ιερωνύμου του Μακαριωτάτου και Θεοπροβλήτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, πολλά τα έτη

      Άκουγα προχτές τη συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου κ .κ. Ιερωνύμου στον κ. Χαρίτο της ΕΡΤ και καθηλώθηκα. Και δεν είμαι ο μόνος .   

   Γενικό θέμα στις πρωινές συντροφιές πιστών και…ολιγόπιστων. «άκουσες τον Ιερώνυμο;»  Έτσι  απλά. Τον Ιερώνυμο. Όχι τον Αρχιεπίσκοπο όπως είναι το σωστό. Και μη το καταμαρτυρήσετε σαν έλλειψη σεβασμού. Ούτε σκέψη. Προσωπικά  με πολύ σεβασμό αναλογίζομαι την προσωπικότητά του και κλίνω το γόνυ ενώπιόν του   

   Αυτό το σκέτο Ιερώνυμος –αυτός ο ίσως ανεπίτρεπτος τόνος  οικειότητας, υποδηλεί τον οικείο, τον δικό μας άνθρωπο. Τον πατέρα μας. Γιατί έτσι πραγματικά τον νοιώθουμε.

   Ήσυχος, ήρεμος, βαθυστόχαστος, ταπεινός, σεμνός, ως ένας απλός ιερωμένος, με τη σιγουριά του ανθρώπου που γνωρίζει το θέμα του κι έχει κατασταλαγμένες απόψεις, κέρδισε τον ακροατή με το ύφος του κι   έφερε σε αμηχανία τον ρεπόρτερ, που όσο κι αν είναι  έμπειρος –ο κ Χαρίτος είναι πολύ  έμπειρος και  με τη τεχνική του ρεπόρτερ να βγάζει είδηση-τον ανάγκασε ν ακολουθήσει τον δικό του τρόπο. Τον έφερε στα νερά του όπως λέμε στη γλώσσα της καθημερινής μας συζήτησης.

   Κάποιος θα περίμενε ότι θα απέφευγε  τις δύσκολες ερωτήσεις που οι δημοσιογράφοι ψάχνουν. Αντίθετα. Απαντούσε με τον ήρεμο τρόπο του, χρησιμοποιώντας αναντίρρητες τεκμηριώσεις. 

 -Τι γίνεται με την εκκλησιαστική περιουσία για την οποία λέγονται πολλά Μακαριώτατε -ρώτησε

 -Να σας πω. Δώσαμε στην πολιτεία 350 στρέμματα για να γίνει νοσοκομείο και με μόνη την απαίτηση να μας δώσουν μερικά κρεβάτια , όχι για μας, - όχι για τον κλήρο που θα τα εδικαιούτο –αλλά για τους απόρους .Όλους αυτούς που  δε μπορούνε να πάνε σε ένα νοσοκομείο και με τη ρήτρα αν σε 5 χρόνια δεν αρχίσουν έστω, τις εργασίες να μας επιστραφούν. Αποτέλεσμα  έχουν περάσει 15 χρόνια, το οικόπεδο είναι όπως τους το δώσαμε και όχι μόνο αλλά και δε μας το επιστρέφουν– σύμφωνα με τη ρήτρα-και μας ζητάει το κράτος και τον ΕΜΦΙΑ από πάνω. Ρωτήσατε για την περιουσία; Ορίστε!!!

    Για λίγο ο νους μου γύρισε στον μακαριστό κυρό Χριστόδουλο που τόσο πρόωρα έφυγε για τη χώρα της αιώνιας ζωής και ανάπαυσης.   

   Άλλος εκείνος. Φλογερός. Ζωηρός. Ετοιμοπόλεμος. Όρθιος στις πολεμίστρες της ορθοδοξίας και του Ελληνισμού έτσι που τον τρέμανε. Τον υπολογίζανε, να μη πω τον φοβότανε. Ήξερε τη δύναμή του και

δε σήκωνε κουβέντα σε ζητήματα  που έθιγαν τα ιερά και τα όσιά του Θρησκεία .Ελλάδα. Ποιος ξεχνά που με ένα του νεύμα μάζεψε 3.5 εκατομμύρια υπογραφές αναγκάζοντας ακόμη και τους πολιτικούς να υπογράψουν θέτοντάς τους μπροστά στο δίλλημα πολιτικό κόστος ή θρησκευτική ταυτότητα.

  Μα η Ευρώπη Μακαριότατε –είπαν

  Εδώ είμαστε Ορθόδοξοι είχε απαντήσει και  ήταν αληθινά ένα χαστούκι στην αιρετική Ευρώπη που ζητάει ανεξιθρησκία λες και ντρέπεται να ομολογήσει την πίστη της στον Καθολικισμό ή τον Προτεσταντισμό τους έστω.

  Άλλοι αυτοί. Η θρησκευτικότητα τους μπλέκεται με την κοσμικότητα και τα λογής πολιτικά συμπαρομαρτούντα. Αλλιώτικοι εμείς. Σε κάθε μας βήμα κάνουμε τον σταυρό μας. Κύριε των Δυνάμεων μεθ ημών γενού.

    Προχτές βλέποντας τον σεμνό, ταπεινό Ποιμενάρχη της Ελλαδικής Εκκλησίας, πήρα θάρρος από την σιγουριά του. Εκείνη τη γαλήνια στάση του.

   Φύλακες άγρυπνοι κι οι δύο. Χριστόδουλος και Ιερώνυμος. Ο ένας όρθιος στις πολεμίστρες του καστρόπυργου που λέγεται Ορθοδοξία. Έτοιμος να ξεσηκώσει τα πλήθη για του Χριστού την πίστη την Αγία.

 Ο άλλος, ο Μακαριώτατος Ιερώνυμος, μόνος μπροστά στις πύλες με τα χέρια απλωμένα, διπλομάνταλο, να σφαλίζουν την πόρτα και να σταματούν «πάντα εχθρόν και πολέμιον» σεμνός, ταπεινός του αλλά σίγουρος στη δύναμή του. Τη Δύναμη που του δίνει  εκείνο το αναπαλλοτρίωτο «Η ισχύς μου ο Πατήρ, καταφυγή ο Υιός σκέπη μου το πνεύμα το Άγιο».   

  Θα τον προτιμούσαν οι εχθροί  του φωνακλά. Τους φοβίζει η ηρεμία του .Τρέμουν τον μειλίχιο ύφος του

Ιερώνυμος –Χριστόδουλος. Τόσο διαφορετικοί αλλά και τόσο όμοιοι και οι δύο.

  Μου λείπει ο κυρός Χριστόδουλος-ναι, αλλά χτες ακούγοντας τον Μακαριώτατο, πιο σωστά βλέποντας τον έτσι γαλήνιο, σίγουρο,  πήρα – πήραμε κατά γενική ομολογία- θάρρος. Ξαναβρήκαμε τον βηματισμό μας. Ο βοσκός ξέρει. Ο Ποιμήν ο καλός έχει τη χάρη του Θεού κοντά του – μαζί του δεν έχουμε να φοβούμαστε τίποτε.

Σταύρος Ιντζεγιαννης