Καθ οδόν
ΑΚΑΘΙΣΤΟς ΥΜΝΟΣ
-Το βράδι θα πάμε στον Ακάθιστο Ύμνο –δήλωσε ο
Αναστάσης ο Μπάκουρας
Η
κυρά –Φανή σήκωσε έκπληκτη το κεφάλι της. Ήμαρτον Κύριε έκανε το σταυρό
της «Θα πας στην εκκλησία Αναστάση μου ;»
-Γιατί κακό είναι Δεν είμαι δα και άθεος !
-Τι λες Αναστάση μου μου-σ` ευχαριστώ Παρθένα
μου γλυκιά, έκανε το σταυρό της. Θα πάμε Αναστάση μου .Θα πάμε . Θα σου
σιδερώσω το άσπρο σου το πουκάμισο το
καλό και θα σου γυαλίσω και τα παπούτσια να πάμε, άρχοντες σωστοί. Σ` ευχαριστώ
Παναγιά μου ξανάκανε το σταυρό της
Δεν ήταν άθεος ο Ανέστης. Όχι. Αντίθετα. Στα
νιάτα του μάλιστα τότε που είχε το τσαγκάρικο «τοποθετούντε σόλε και τακούνια
πάραυτα στο λεφτό» είχε κάνει και επίτροπος για ένα φεγγάρι. Κι έβγαζε και καλά
λεφτά. Πήρε και ένα μικρό σπιτάκι για
προίκα, της Αννούλας της κόρης του –πώς να την παντρέψεις χωρίς προίκα, που οι
γαμπροί πρώτα ρωτάνε για την προίκα, μετά για τη νύφη- και όλα καλά. Αλλά του
πέσανε δίπλα κόρη, γαμπρός, γυναίκα
«κλείστο το τσαγκάρικο να ανοίξουμε υποδηματοποιείο. Υποδήματα
πολυτελείας. Μαγαζί στο κέντρο. Να γλιτώσεις και συ από τα καλαπόδια και τις
βρωμιές. Καταστηματάρχης!»
Δεν του πήγε και καλά του Αναστάση αλλά…του
άρεσε κιόλας. Καταστηματάρχης. Το`δωσε κοψοχρονιά το τσαγκάρικο σ` έναν Αλβανό
μετανάστη και νοίκιασαν ένα μαγαζί κεντρικό «Υποδήματα λουξ, γυναικεία,
τελευταίας μόδας» Κάπως κουνήθηκε στην αρχή μετά έπεσε κι η κρίση στα δέκα χρόνια
επάνω μπήκε μέσα «σόλο καπίκι» που λένε στην πρέφα. Δάνειο στο δάνειο, πάλι
καλά που μπόρεσε και τα ξεπλήρωσε και γλίτωσε
το σπίτι μη του το πάρουνε και μείνει αυτός ο άρχοντας άστεγος. Το
ζευγάρι η Αννούλα με τον γαμπρό του τον
Ξενοφώντα πήραν τα μάτια τους και ξενιτεύτηκαν στο Βέλγιο να δουλέψουν εκεί.
Τά `βαλε με τον Άγιό του τον Αναστάσιο τον Πέρση,
που τον γιόρταζε κάθε 22 Γενάρη. «Δε με φύλαξες. Τα`βλεπες από εκεί ψηλά, που
τα ξέρετε όλα. Να μου πεις πρόσεχε. Τόσα κεριά σου ανάβω, υψώματα, προσευχές .Χάθηκε
να βοηθήσεις ;»
Δε ξαναπάτησε σε εκκλησία. Λες και του`
φταιγε ο Άγιος.
Ένα
βράδι μάλιστα-το ομολόγησε εκ των υστέρων αυτό –κοιμότανε ή ήταν ξύπνιος δεν μπορούσε να το πει σίγουρα, του φάνηκε πως
κάποιος ήρθε και του τράβηξε το αφτί :Ο Θεός σου`δωσε μυαλό. Σου`δωσε μάτια
αφτιά , στόμα να κοιτάς γύρω σου και να προσέχεις. Που είχες το νου σου
εσύ; Ήθελες μεγαλεία. Σε`τρωγε η απληστία κι άλλα, κι άλλα περισσότερα. Καλό
ήταν το τσαγκάρικο, μεροκάματο σίγουρο .Ήθελες να παραστήσεις τον
μεγαλοκαταστηματάρχη με χρυσή καδένα στο γιλέκο και υπαλλήλους και πάρε δώσε με
τράπεζες .Εγώ σου φταίω ;»
Ξύπνησε κάθιδρως. Η οπτασία είχε χαθεί. Αλλά…
δεν ξαναπάτησε στην εκκλησία.
Τά` βαλε με το Θεό, με τους Αγίους ,με τον
Αναστάσιο τον Πέρση τον… συνονόματο . Έπρεπε να με φυλάξουν. Να βοηθήσουν. Ήξεραν
που θα καταλήξω!!!
Έκανε
σταυρούς, μετάνοιες, προσευχή στην προσευχή η κυρά-Φανή, Έκανε και ευχέλαιο στο
σπίτι μια μέρα που έλειπε ο Ανέστης στο Αίγιο, αλλά ο Ανέστης στην Εκκλησιά,
ποτέ. Μόνο το Πάσχα κι εκείνο από έξω έτσι για λόγους κοινωνικούς -έλεγε.
Προχτές όμως, καθώς άκουγε τις ειδήσεις, όλο
περικοπές και μειώσεις και φορολογίες
και το κράτος να μη ξέρει η δεξιά τι
ποιεί η αριστερά της, σα να μάζεψε το
μυαλό του .. Από τους ανθρώπους δεν έχει προκοπή σκέφτηκε. Ο ένας χειρότερος
από τους άλλον. Μόνο ο Θεός. Ο Θεός. Που αλλού ν` ακουμπίσεις; Έκανε το σταυρό του. Η τηλεόραση έδειχνε την τραγωδία
που εξελίσσεται στην Ηδομένη με τους πρόσφυγες μέσα στη βροχή και τις λάσπες.
Αυτός είχε όλα του τα καλά. Όσο για λεφτά ;Δε βαρυέσαι. Υγεία να είναι και με
μια φέτα ξεροκόμματο ζεις. Άλλοι δεν
έχουν ούτε αυτό. Ξανάκανε το σταυρό του. Άγιε Αναστάση μου σύγχώρα με Θυμήθηκε που ήταν Παρασκευή του Ακάθιστου
΄Υμνου κι έβαλε μετάνοια. Ήμαρτον
Παναγία μου, είπε και σκούπισε ένα δάκρυ. Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μι,
Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό τη σκέπη Σου.
Γυναίκα φώναξε την κυρά –Φανή, θα πάμε στον
Ακάθιστο Ύμνο.
Θα πάμε Αναστάση μου. Θα πάμε, του `πε μες
στο κλάμα της.
Σταύρος Ιντζεγιαννης
\
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου