ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΕΣΜΕΝ ΑΔΕΛΦΟΙ
Τέτοιες μέρες, λίγες πριν τον πόλεμο του`40, δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθώ, να αποφύγω τη
μνήμη, που με ξαναγυρίζει με μια νοσηρή προσκόλληση στις
μέρες που έζησα παιδί στην Άρτα.
Έχουν
ειπωθεί και γραφεί πολλά γι αυτές τις μέρες που προηγήθηκαν πριν την κήρυξη του
πολέμου. Οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, οι δημοσιογράφοι λένε καθένας τους,
για τις μέρες αυτές. Εγώ θυμάμαι πως τις έζησα. Και πως τις θυμάμαι τόσο ζωηρά,
σα να είναι σήμερα. Ο πόλεμος!
Το λέγανε αλλά δε θέλαμε να το πιστέψουμε.
Ωστόσο όλοι καταλαβαίνανε πως κάτι θα γίνει. Προχτές έφυγε ο Αντώνης της κυρά
Χρήσταινας με ατομική πρόσκληση για να παρουσιαστεί στη μονάδα του. Χτες έφυγε
ο γυμναστής μας ο κ.Δερδεράκης. Σήμερα το πρωί μάθαμε πως η αστυνομία έπιασε
κάποιον ξένο που φωτογράφιζε τη γέφυρα.
Στους
τοίχους είχανε κολλήσει μεγάλες αφίσες με ένα τεράστιο αφτί .Έγραφε. «Προσοχή
και η τοίχοι έχουν αφτιά» Κόβαμε λωρίδες
από εφημερίδες και τις κολλάγαμε χιαστί
με αλευρόκολλα στα παράθυρα για να μη σκορπιστούν τα τζάμια αν τυχόν
σπάσουν.
Ο πρωθυπουργός έλεγε στο ραδιόφωνο να
φυτέψουμε στις γλάστρες πατάτες για την περίπτωση πολέμου.
Μια βδομάδα πριν κάναμε μια άσκηση πως θα αδειάσουμε το σχολείο για να γίνει νοσοκομείο σε περίπτωση που
χρειαστεί. Αν και πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει Αλλά και να γίνει ξέρουμε να
πολεμάμε και θα νικήσουμε-μας τόνιζαν με έμφαση. Η Ελλάδα νικά πάντοτε.
Ωστόσο καθημερινά περνούσαν ξένοι με φορτηγά
ή με μουλάρια και πηγαίναν προς τα Γιάννενα. Ο πατέρας πήγαινε κάθε απόγευμα
και κάνανε ασκήσεις αεράμυνας. Ο Δεσπότης στο κήρυγμά επέμενε πως πρέπει να μη χάνουμε
την ελπίδα μας στην Παναγία που δε θα αφήσει να γίνει πόλεμος.
- Πόλεμος; Θα γίνει πόλεμος- ρωτάγανε όλοι.
Όχι μην ανησυχείτε, απλώς παίρνουμε
προληπτικά μέτρα-μας καθησυχάζανε ο Νομάρχης , ο Δήμαρχος, ο Δεσπότης , οι
καθηγητές μας. Οι αρχές του τόπου.
Τότε γιατί όλα αυτά; Γιατί;
Ίσως αυτό είναι που το θεωρώ χρέος τέτοιες
ημέρες ,σαν μεθαύριο, 28 του μήνα να γυρίζω το ημερολόγιο πίσω και να προσπαθώ ένα αφιέρωμα. Κάτι σαν μνημόσυνο.
Έζησα τις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Άρτα
όπου και γεννήθηκα και οι αναμνήσεις
εκείνων των ημερών είναι έντονες παρά τα χρόνια που πέρασαν.
Θα πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά μέρες από την κήρυξη του
πολέμου που φέρανε τους πρώτους αιχμαλώτους.
«Τρέχα –με είχε παρασύρει ο Γιώργος.
Φέρανε αιχμαλώτους από το μέτωπο. Ακούς,
είναι σαν και μας- συμπλήρωσε. Άνθρωποι.
Ναι ήταν ακριβώς σαν κι εμάς .Άνθρωποι κι
αυτοί !
Μέσα σε ένα στρατιωτικό καμιόνι στην πλατεία
Κιλκίς, είδα τους πρώτους αιχμαλώτους του πολέμου.Ήταν καμιά εικοσαριά Ιταλοί.
Αξύριστοι, συφοριασμένοι, με τα ίχνη της πολεμικής περιπέτειας επάνω τους .
Ο κ.
Σπύρος ο φαρμακοποιός προθυμοποιήθηκε να
κάνει τον διερμηνέα στον κ.
Παπαβασιλείου που έβγαζε τη μοναδική εφημερίδα της πόλης.
- Γκουέρα νο μπόνο, είπε κάποιος τους. Μουσολίνι
κατίβο.
- Μπέλα Γκρέτσια συμπλήρωσε ένας άλλος.
- «Έλληνες και Ιταλοί εσμέν αδελφοί»-είπε ένας
άλλος, που είχε ένα σταυρό κρεμασμένο στο στήθος και άσπρη κολαρίνα, στο λαιμό
του. Είναι παπάς –είπε κάποιος. Ξέρει αρχαία ελληνικά! Για σκέψου. Ήξερε αρχαία
ελληνικά, αλλά ήρθε να μας πολεμήσει. Να μας καταλάβει. Να πάρει τη ζωή και το
βιός μας!!!
Μωρέ τι καθόμαστε –είπε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιά.
Πετροβολάτε τους .Στη στιγμή οι σφεντόνες- μόνιμος εξοπλισμός της κωλότσεπης-
οπλίστηκαν και παίρνοντας θέση στο ύψωμα
της απέναντι πλατείας Σκουφά
ετοιμαστήκαμε να σώσουμε την τιμή
της πατρίδος, δίνοντας τη δική μας μάχη.
Ευτυχώς μας είδε ένας χωροφύλακας και μας σταμάτησε. «Ντροπή! Είναι αιχμάλωτοι». Ο
Δεσπότης –μεγάλη ψυχή ο Σπυρίδων- ζήτησε και πήρε τον αιχμάλωτο παπά στο
Δεσποτικό, ώσπου να τους μεταφέρουν στην Αθήνα, γυρίζοντας τους από πόλη σε
πόλη, για να δει ο κόσμος ότι είχαμε πιάσει αιχμαλώτους.
Ο πόλεμος. Για σκέψου 76 χρόνια πριν σαν
μεθαύριο. «Έσμέν αδελφοί»- έλεγε και ξανάλεγε ο Ιταλός αιχμάλωτος παπάς.
Αδελφοί αλλά… ο πόλεμος, πόλεμος, σαν αύριο- μεθαύριο 28 Οκτωβρίου του 1940
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου