ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 28 / 10 / 16

 

 

                                                                       Καθ οδόν

ΠΕΤΡΟΒΟΛΏΝΤΑΣ  ΤΟΥΣ  ΙΤΑΛΟΥι

 

Κόνιτσα. Προφήτης Ηλίας 1954

Ο Πάνος ο Τζαχρήστας κατέβασε μονοκοπανιά το δεύτερο τσίπουρο και μου `κλεισε μάτι :Κερνάς να πιούμε άλλο ένα.

Τι να κεράσω που αυτός το έπινε σα νερό κι εγώ άμαθος, με το δεύτερο κιόλας, είχα αρχίσει να βλέπω το γλόμπο από το ταβάνι να κουνιέται πέρα-δώθε!

  Τον Πάνο τον Τζαχρήστα τον γνώρισα σε ένα καφενείο στην Κόνιτσα, όπου υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και κάθισα να μου λέει ιστορίες του πολέμου, στον οποίο πήρε μέρος , το `40 παιδόπουλο –τσολιάς 24 χρονών. Σε τσακίρ κέφι, με πήρε σπίτι του να φάμε και να γνωρίσω τη μάνα του τη κυρά Λένη να μου λέει τα παραμύθια της και εμείς να ακούμε δίπλα στ` αναμμένο τζακι, το μεγάλο παραμύθι του `40 στο οποίο πήρε μέρος όταν οι Ιταλοί προσπαθούσαν να ανεβούν στο ύψωμα το προφήτη Ηλία.

   -Και τη δουλειά είχες εσύ εκεί πάνω- ρώτησα.

   -Πως τι δουλειά είχα; Να αφήσω τους Ιταλούς να `ρθούνε να μας… (Ήταν κι αθυρόστομη κομμάτι)

   Τ` αγγόνια της βάλανε τα γέλια. Γιαγιά πες μας για τον τράγο.

  - Τι να σας πω μωρές. Πόλεμος ήτανε, Τι να κάναμε; Πήγαμε να πολεμήσουμε. Είδαμε που κοντεύανε να ανεβούν οι Ιταλιάνοι στο ύψωμα και πήγαμε να βοηθήσουμε τον στρατό μας.

 - Και ο τράγος τι δουλειά είχε εκεί ;

  -Τι να `κανα; Τον πήρα μαζί μου, που να τον αφήσω; Τον έδεσα σε ένα δέντρο δίπλα στο εκκλησάκι και πήρα τις κοτρώνες να κυνηγήσω του κοκορόφτερους μαζί με τη Ρηνιώ του  Μπακόλα και τη Ρουμπίνι του Κοντοχρήστου. Η Ρουμπίνι είχε μαζί της και ένα σκουριασμένο γκρα από τον πόλεμο του `12 και φοβέριζε τους Ιταλούς, ουστ μωρέ , ουστ, λες κι ήτανε τα γίδια της!

 -Και ο τράγος;

  -Άκου να δεις. Με τις ντουφεκιές τρόμαξε ο Κίτσος (τον έλεγα Κίτσο να μου θυμίζει τον μακαρίτη τον άντρα μου. Τράγος κι εκείνος γιε μ`. Τρόμαξε ο Κίτσος και κόβει το σκοινί και παίρνει την κατηφόρα κατά τους Ιταλούς. Κι εκεί έγινε το σώσον Κύριε τον λαόν σου. Οι Ιταλοί ντουφεκάγαν τον Κίτσο, εμείς ντουφεκάγαμε τους Ιταλούς κι εγώ έτρεχα την κατηφόρα να γλιτώσω τον Κίτσο πετροβολώντας τους Φρατέλους του Μουσουλίνι :Μη μωρέ ανάθεμά σας θα μου σκοτώσετε τον Κίτσο μ`

 - Μα καλά δε φοβόσουνα τη ρώτησα

 - Και τι ήθελε να κάνω, να μου σκοτώσουν τον Κίτσο ; Άσε που είχα στον κόρφο μου το `κόνισμα τ` Αϊ  Λια τι να πάθω; Είχαμε παρει τ` Άγια `κονίσματα μαζί μας και μας φυλάγανε Άκου γιε μ` να δεις τι έγινε. Η Ρηνιώ η Μπακόλαινα είχε πάρει το κόνισμα τ` Αϊ Γιώργη του καβαλάρη και  όρθια το σήκωνε  και το δείχνε στους Ιταλούς : Βαράτε μωρέ αν σας βαστάει εδώ είν` ο Αϊ Γιώργης.

 -Και δεν χτύπησε σφαίρα από τις τόσες που πέφτανε γύρω σας;

-Τι να μας χτυπήσουν μωρέ, δεν ακούς που σου λέω, είχαμε τα εικονίσματα μαζί μας .

  -Κι ο Κίτσος γιαγιά, τι απόγινε, την πείραζαν τα εγγόνια της.

  Μου τον σκότωσαν οι αναθεματισμένοι. Αυτό δε τους το συγχωρώ ποτέ. Το είπα και στον παπά-Νώντα που ξομολογιέμαι « Παπά μ` θες μου δίνεις συγχώρεση ,θες μη μου δίνεις. Εγώ να συγχωρέσω Ιταλό δε γίνεται. Το κρίμα στο  λαιμό μ`, θες με μεταλαβαίνεις ,θες όχι!

  Αλήθεια πως έγινε και νικήσαμε τους Ιταλούς σκέφτομαι. Μια χούφτα εμείς ο Δαυίδ κι  εκείνοι ίδιος ο Γολιάθ που λέγανε πως θα κάνουν περίπατο στην Ελλάδα. Πως δηλαδή θα γινότανε αν δεν είχαμε  το Θεό μαζί μας. Αν δεν είχαμε εκείνα τα Άγια εικονίσματα που έλεγε η κυρά –Λένη η Τζαχρήστα  στον κόρφο τους να τους φυλάει και να πολεμάει μαζί τους λέει κι ο Αϊ Γιώργης .Όταν το συλλογιέται κανείς  από το μάκρος του καιρού που πέρασε του φαίνεται παράλογο. Κι όμως έγινε και δεν είναι παραμύθι από εκείνα που λένε οι γριές δίπλα στο τζάκι τις χειμωνιάτικες ώρες. Κι ούτε ήταν το τσίπουρο που μου είχε θολώσει το μυαλό .Ήταν η αλήθεια εκείνου του αφύσικου πολέμου που τον κερδίσαμε με τα Άγια Εικονίσματα στον κόρφο μας. Μ` αυτά. Μόνο μ` αυτά !

  Σταύρος Ιντζεγιάννης