ΓΝΩΜΗ 15 / 5 / 17

                                    ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ  

   MANA MOY, ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ

   

   Η γιορτή της μάνας χτες Κυριακή. Πώς να την ξεχάσεις;

Μάνα, μητέρα, μαμά, μανούλα, από αυτό και το μανούλι που συχνάζει στις καφετέριες της Ρήγα Φεραίου και  το γνωστό μανουλομάνουλο που κυκλοφορεί στις γκαρσονιέρες. Υπάρχει ακόμη και η γνωστή «μανάρα μου» που συχναπαντιέται και χορεύει στα μπουζουκάδικα και της φωνάζει ο Γιωργάρας ο φορτηγατζής «τι σου κάνω μάνα μου;» Δε φτάνει δηλαδή που της κάνει ό,τι της κάνει τέλος πάντων, αλλά θέλει και να του το φωνάξει δυνατά, να το ακούσει όλη η αξιότιμη πελατεία του κέντρου. Διαστροφή ε;

   Υπάρχει ακόμη και το «μανάρι μου» που φωνάζει ο χασάπης ο Στελάρας κάθε που βλέπει τη Κικίτσα να περνάει με τα μίνι και τα εξώπλατα, εξώλαιμα και εξώμπρατσα να τη βλέπεις δηλαδή και να βλαστημάς την ταυτότητα που επιμένει ότι γεννηθείς προπολεμικά και άρα… κομμένη οι «αγκαλίτσες και φιλάκια »  που ήξερες. Διότι καλά να σου πει ΟΧΙ. Αν σου πει ΝΑΙ τι γίνεται;

 Επίσης υπάρχει και το «μανουλίτσα» που χαρακτηρίζει τον χαζοχαρούμενο ερωτευμένο. Οι Ιταλοί λένε « Μάμα μία»  ενώ οι Εγγλέζοι έχουν το Μάμυ (γνωστό το τραγούδι Μάμυ Μπλου) ενώ εμείς οι χωριάτες φωνάζουμε «Μάνα ε ωρή μάνα» που είναι και πιο χορταστικό.

   Η γιορτή της μάνας χτες Κυριακή, που καθιερώθηκε πρώτα στην Αμερική όταν η Αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς το 1914 αγανακτισμένη από τους σκοτωμούς του πολέμου που αποδεκάτιζαν χιλιάδες νέα παιδιά –στρατιώτες κάλεσε όλες της μανάδες ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. χρώματος και θρησκείας -να ξεσηκωθούν κατά του πολέμου για να σώσουν τα παιδιά τους. Τελικά με απόφαση του προέδρου Ουίλσον καθιερώθηκε η δεύτερη Κυριακή του Μαϊου ημέρα της  μητέρας σε όλο τον κόσμο.

  Είναι γνωστό εξ άλλου το ανέκδοτο. Στο δικαστήριο η σκηνή όπου ένας τύπος κατηγορείται ότι εξύβρισε τη μάνα του μηνυτή

  -  Κατηγορούμενε γιατί του έβρισες τη μάνα;

  - Γιατί δεν ήξερα ποιόν έχει πατέρα να τον βρίσω κύριε πρόεδρε .Βλέπετε μάνα έχουμε μία ενώ πατεράδες… τρέχα γύρευε

 Γιορτή της μάνας χτες της πήγα τα καθιερωμένα λουλούδια κι έτσι μου `ρθε να σύρω φωνή να τη σηκώσω από τον  τάφο. Μάνα μ` ακούς μάνα σ` αγαπάω!

   Της χρωστάμε. Πόσα της χρωστάμε! Από την ώρα που μας βύζαξε στο στήθος της, μέχρι που  έκλεισε τα μάτια της, η έγνοια της τα παιδιά της.   Από τον Ομηρικό κύκλο ακόμη η Θέτις η μητέρα του Αχιλλέα άλλο δεν έχει κατά νου πάρεξ το πώς θα κάνει το παιδί της αθάνατο σαν τους Θεούς. Κι όταν τη ρώτησε ο Απόλλωνας, που παραβρέθηκε στους γάμους της τι γαμήλιο δώρο θέλει να της κάνει, δε ζήτησε – γράφει ο Καβάφης στο ποίημά του Απιστία-τίποτε για τον εαυτό της  παρά να της υποσχεθεί πως το παιδί της θα μείνει αθάνατο.

  Ο πατέρας αγωνιζότανε ολημερίς να μας τρέφει να μη μας λείψει τίποτε . Με την αγάπη του. Με τη φροντίδα του. Με τον ιδρώτα του μεγαλώσαμε κι όμως Μάνα μου εμείς! Μας έδερνε μας πόναγε και μετά μας τράβαγε στην αγκαλιά της.

Ο Χριστιανισμός θεσπίζοντας τη μονογαμική οικογένεια  ισχυροποίησε  το ρόλο της μητέρας μέσα και πάνω στο πρόσωπο της μητέρας του Θεού που γίνεται και μητέρα όλου του κόσμου.

  Κι ίσως καμιά μάνα δεν υμνήθηκε όσο αυτή.

Χαίρε δέντρον αγλαόκαρπον εξ ου τρέφονται πιστοί

Χαίρε  δέντρον ευσκιόφυλλον υφ ου σκέπονται οι πιστοί.

  Η Αναγέννηση μας έδωσε απαράμιλλες εικόνες της Παναγίας αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνη την Παναγία τη βρεφοκρατούσα του Πανσέληνου με τα μεγάλα αμυγδαλωτά  μάτια που την κοιτάς και θαρρείς πως μέσα τους  διακρίνεις τη θλίψη της στο όραμα του Σταυρού που περιμένει το παιδί της.

  Ωστόσο φαλοκρατική η στήλη δεν μπορεί να κρύψει ένα παράπονο. Γιορτάζουμε τη γιορτή της μάνας, της αδερφής, της κουνιάδας, της πεθεράς, της συμπεθέρας της …τέτοιας (να μη λέμε ονόματα!) ενώ για τον πατέρα τίποτε. Είναι να μην έχεις παράπονο.

Μανάδες όλου του κόσμου χρόνια  πολλά!!!

                      Σταύρος Ιντζεγιαννης