ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
Εν εκκλησίες ευλογείτε τον Κύριον !
Εν εκκλησίες αλλά…
Μια βδομάδα στις Βρυξέλες , εκεί όπου χτυπά η
καρδιά της Ευρώπης με προβλημάτισε για τη συνύπαρξη αυτού του ετερόκλητου
κόσμου που ζει , κινείται συνυπάρχει –άγεται και φέρεται- στον ρυθμό ενός
καινούργιου τρόπου επιβίωσης. Προσπάθεια οικοδόμησης μιας νέας Βαβέλ
Για θρησκευτική συνύπαρξη ούτε
λόγος. Κανείς δε δέχεται να απαρνηθεί τη πίστη των προγόνων του, παρ` όλο που
με υπόγειο τρόπο θα έλεγα, ασκείται και μία θρησκευτική προπαγάνδα που
στηρίζεται στην οικονομική πίεση. Άδηλη φαινομενικά αλλά υπαρκτή. Ας μη
γελιόμαστε. Το σχίσμα του 1050 δε
σημαίνει ότι ο καθολικισμός έχει
παραιτηθεί από την επιθυμία του να ηγηθεί στον Χριστιανικό κόσμο. Άλλωστε το
ότι οι Δυτικές εκκλησίες είναι γεμάτες από έγχρωμους
δείχνει το μέγεθος της Δυτικής
ιεραποστολικής εξάπλωσης.
Επισκέφθηκα αρκετές καθολικές εκκλησίες προσπαθώντας
να νοιώσω αυτό το δέος που νοιώθει ο
άνθρωπος όταν βρίσκεται στον οίκο του Θεού. Εκεί όπου μακριά από την τύρβη της
καθημερινότητας και το πρέπει του βιοποριστικού άγχους σκύβεις το κεφάλι-
γονατίζεις έστω νοερά- σε μια προσπάθεια
να ερμηνεύσεις τον ψαλμό: Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ. Δια παντός η
αίνεσις Αυτού εν τω στόματί μου!
Εκκλησίες. Είναι πραγματικά, αρχιτεκτονικά
αριστουργήματα, όσο κι αν είναι ξένα στη δική μας αισθητική άποψη της ερμηνείας που δίνει το δέσιμο του
κτίσματος με τον κτίσαντα. Μπορείς να τις πεις μουσεία ή εκθέσεις αρχιτεκτονικής. Ξυλόγλυπτα –τα περισσότερα -αγάλματα,
αγίων που καλύπτουν τις κόγχες του ναού, άμβωνες με περίτεχνα σκαλίσματα και παντού δυο –τρία εξομολογητήρια με το υποτιθέμενο
χώρισμα όπου ο πιστός εξομολογείται εν
πάσει αληθεία τα αρνητικά προκειμένου να
πάρει εύκολα– φευ- άφεση αμαρτιών για τα όσα εν λόγω και έργω βίωσε. Για το εν
διανοία αφήστε το!!!
Το εξομολογητήριο των καθολικών στηρίζεται
στην άποψη ότι όταν βρίσκεσαι ενώπιος ενωπίω με τον ιερέα ντρέπεσαι να
ομολογήσεις τα… ανομολόγητα. Και ο
ιερέας ξέρει ποια είναι η εξομολογουμένη και η εξομολογουμένη ξέρεις ποιος
είναι ο ιερέας. Ιησουητισμός; Και ναι και όχι! Ίσως μια προσπάθεια να βρεθεί
ένας τρόπος να συγκεραστεί η κοσμικότητα της καθολικής εκκλησίας με την
ιερότητα του ράσου. Σε πολλά διακρίνεις μια θεατρικότητα. Όμως μπορεί να είναι
κι αυτός ένας τρόπος να δοξολογήσεις τον Κύριο.
Οι εκκλησίες. Μεγάλοι χώροι. Αρχιτεκτονήματα
που υψώνουν με αυθάδεια τα οξύκορφα
σχήματά τους προς τον ουρανό. Περίτεχνα αριστουργήματα, όπου διακρίνεις μια προσπάθεια εντυπωσιασμού με τα αλλεπάλληλα σκαλίσματα
που θαρρείς πασχίζουν να καταργήσουν τους νόμους της στατικής. Περίπλοκα
σχήματα σε μια προσπάθεια υπερβολής .
Τα θαυμάζεις
αισθητικά. Αλλά τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με τις απλές δικές μας βυζαντινότροπες καμπύλες που σκύβουν
θαρρείς σε μια άκρα ταπείνωση ζητώντας συγχώρηση εν παντί καιρώ και πάσει ώρα!
Η Βυζαντινή αρχιτεκτονική, είναι μια συνεχής
ικεσία. Θυμίζει το κυρτωμένο σώμα που
γονατίζει ζητώντας έλεος. Εκείνον τον
ψίθυρο που εξομολογείται θαρρείς. Κύριε εκέκραξα προς Σε εισάκουσόν μου.
Εισάκουσόν μου Κύριε.
Κυριακή πρωί-Βρυξέλες .Νοτρ νταμ παπαντέλα.
Το εκκλησίασμα είναι κατά τα 7/10
έγχρωμοι. Κυρίως γυναίκες. Ελάχιστοι άντρες. Δε φοράνε μαντίλες ούτε σκεπάζουν
το κεφάλι τους-όπως ξέραμε παλιά για τις καθολικές. Και έξωμα; Ναι και έξωμα. Η
μεγάλη εκκλησία δεν έχει το κλασικό θρανίο που έχει εδώ η καθολική εκκλησία του
Αγίου Ανδρέα. Υπάρχουν καρέκλες. Στη είσοδο μοιράζουν φυλλάδια με τους ύμνους
που θα ακουστούν. Και φυσικά το αρμόνιο. Ίσως -παρά το γεγονός ότι εμείς
είμαστε εξοικειωμένοι με το βυζαντινό αναλόγιο-ακουστικά είναι ένα ακρόαμα
ευχάριστο. Δε νομίζω προσευχή. Είναι όπως ένα κοντσέρτο .Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι πολλοί από τους ύμνους αυτούς είναι έργα διασήμων μουσουργών του 18-19
αιώνα. Ο ιερεύς λευκός αλλά τα παπαδοπαίδια με τα λευκά τους ράσα είναι και τα
τρία κατάμαυρα. Η λειτουργία γίνεται σε τρεις γλώσσες ανά ώρα. Αγγλικά.
Γαλλικά. Φλαμανδικά. Τύχαμε στην φλαμανδική!. Προσπάθησα να προσευχηθώ.
Συγχώρησέ με Κύριε, ο νους ξέφευγε. Δεν υπήρχε κάτι-αυτή η ιδιαιτερότητα- που
να σε υποβάλλει. Που να σε δένει. Δέηση μαζί και δοξολόγημα. Εκείνο το αινείτε
τον Κύριο. Αινείτε Αυτόν εν χορδαίς και οργάνω.
Αμαρτία μου. Ίσως. Όμως δε νοιώθεις εκείνο το δέος που σε κάνει να γονατίζεις
όταν δοξολογείς τη μεγαλοσύνη Του ή εκλιπαρείς το έλεός του.
Καθίσαμε λίγο και φύγαμε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου