ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
Το θέμα
που για μια οποιαδήποτε μεγάλη Ευρωπαϊκή χώρα είναι ένα σοβαρό
οπωσδήποτε κοινωνικό πρόβλημα, για την Ελλάδα όπου το δημογραφικό πρόβλημα έχει
χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, καθώς
υπογραμμίζουν οι ειδήμονες ,το θέμα είναι ασύλληπτα τραγικό. Για την
Ελλάδα όπου οι γηγενείς έχουν προ πολλού κατέβει από το όριο των 10
εκατομμυρίων δεν είναι απλώς ένα θέμα. Είναι πρόβλημα. Και μάλιστα πρόβλημα που
απαιτεί γρήγορη λύση διότι ο κινδυνεύουμε
σοβαρά.
Ας το θέσουμε πιο καθαρά όμως.
Άκουγα-έβλεπα προ ημερών στην τηλεόραση
του Σκάι πανεπιστημιακό καθηγητή
γυναικολογίας ο οποίος χτυπούσε το καμπανάκι του κινδύνου υπογραμμίζοντας ότι
40 χιλιάδες –μάλιστα 40 χιλιάδες - κορίτσια κάτω των 18 ετών κάθε χρόνο –ναι κάτω
των 18 ετών-καταφεύγουν σε άμβλωση. Ομολογώ ότι ανατρίχιασα και μάλιστα όχι
μόνο εγώ αλλά και οι δημοσιογράφοι που παίρνανε τη συνέντευξη, καθώς δήλωσαν.
Ο αριθμός είναι τρομακτικός κι όχι μόνο
αναλογικά με τον πληθυσμό της Ελλάδος, αλλά και σε σχέση με την ίδια την πράξη.
Δεν ηθικολογώ. Όχι. Απλώς αναλογίζομαι την ίδια την άμβλωση και σαν πράξη και
σαν πρόβλημα υγείας 40 χιλιάδων-κατά χρόνο λέμε, όχι τυχαία φέτος ή πέρυσι-νέων
κοριτσιών. Των κοριτσιών μας. Γιατί –ναι – είναι παιδιά όλων μας .Δεν τα
ξεχωρίζω δικά μου, δικά σας ή δικά τους οπότε άστα κι ας… κουρεύονται, που λέει
η λαϊκή κουβέντα.
Το πρόβλημα φόνος. Αυτά τα παιδιά δολοφονούν
εν ψυχρώ 40- χιλιάδες ψυχούλες.40 χιλιάδες αγγελούδια.40 χιλιάδες εμβρυακά
μάτια που μέσα από τον αμνιόσακο ρωτάνε: γιατί;
Τι μπορεί να απαντήσει η κοπελίτσα ; Ότι
διορθώνω τα λάθος μου ή την ανεμελιά μου σκοτώνοντάς σε ή ότι προτίμησα την ψυχαγωγία
μου ξέροντας ότι θα απαλλαγώ με τίμημα το φόνο σου;
Τελειώσαμε;
Ξεμπερδέψαμε; Γλιτώσαμε; Όχι δα. Διότι κατά τον κ. καθηγητή πολλά από αυτά τα
κορίτσια κινδυνεύουν να μη γίνουν μητέρες ποτέ. Ποτέ! Κινδυνεύουν όταν με το
καλό έρθει η ώρα να παντρευτούν και να προσπαθήσουν νόμιμα πλέον να τεκνοποιήσουν, να μη
μπορέσουν αυτό που και η τελευταία, ρακένδυτη, πεινασμένη, κατατρεγμένη από τη
ζωή μπορεί ωστόσο να χαρεί. Δυο παιδικά
χεράκια να την αγκαλιάζουν, ένα στοματάκι να της ψελλίζει : μανούλα. Δυο
ματάκια να την κοιτούν και να γεμίζει φως ή ζωή της. Ένα αγγελικό χαμόγελο να
την ξεκουράζει από τον κόπο της ημέρας.
-Ποιος φταίει θα ρωτήσετε, όπως κι εγώ ρωτώ
τον εαυτό μου. Ποιός φταίει που φτάσαμε εδώ; Η εποχή μας είναι μια πρόχειρη
απάντηση. Όμως η εποχή είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς διαμορφώνουμε τα ήθη ,
βάζουμε τους κανόνες, ορίζουμε τις συμπεριφορές .Εμείς οι ίδιοι που καταργήσαμε
το μέτρο-την άκρα φιλοσοφία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Εμείς οι ίδιοι που παρακολουθήσαμε
αδιάφοροι τους αρνητές των κανόνων, να χτίζουν το βωμό ενός καινούργιου Θεού, που
τον ονόμασαν ΕΓΩ !
Όταν
στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, άρχισε
να εμφανίζεται αυτό που ονομάζουμε σήμερα τεχνολογία, χειροκροτήσαμε,
γιατί όπως μας βεβαιώνανε αποκτούσαμε έναν υπάκουο υπηρέτη. Ήδη οι νέες
συνθήκες –που κι αυτές εμείς τις δημιουργήσαμε!- διαμόρφωναν μια νέου τύπου
οικογένεια όπου η μητέρα αγωνιζότανε μαζί με τον πατέρα να προλάβουν τις
απαιτήσεις του… υπηρέτη τους. Του υπηρέτη που σκούπιζε, καθάριζε, έπλυνε τα ρούχα, σιδέρωνε, έψηνε το
φαγητό και μας ψυχαγωγούσε κιόλας. Η τηλεόραση μπήκε στο σπίτι μας ψυχαγωγία
και ενημέρωση-είπαν. Ναι. Αλλά και καθοδηγητής και δάσκαλος και …προαγωγός!!!
Ανεξέλεγκτο το μάθημα πλέον. Η μεγαλύτερη
ειρωνεία είναι, εκείνος ο ρόμβος που
παρουσιάζεται κάθε τόσο στην οθόνη: Κατάλληλο, αλλά με τη γονική συναίνεση.
Ελάτε εσείς να πείτε στον 14χρονο ή και
13χρονο γιό ή κόρη σας: Παιδί μου μη κοιτάς δεν έχεις τη συγκατάθεσή μου.
Πήγαινε μέσα στο δωμάτιό σου να δεις στον… υπολογιστή σου, την πάσαν και παντός
είδους διαστροφή!!!
Και δεν χρειάζεται καν, να πάει στο άλλο
δωμάτιο. Έχει το νέο κινητό που είναι κάτι σαν υπολογιστής τσέπης και μ` αυτό
καθοδηγείται, διδάσκεται, πληροφορείται και μ` αυτό μαθαίνει και ότι τάχα είναι κυρίαρχος της ζωής. Το μεγάλο
αφεντικό. Που πάνω από αυτόν δεν υπάρχει κανείς. Ούτε ο Θεός ,ούτε ο ηθικός
νόμος, ούτε ο γονιός του. Και άρα του επιτρέπονται όλα. Ακόμα και να δολοφονεί
από τα 18 του χρόνια εν ψυχρώ 40 χιλιάδες Αγγελούδια κάθε χρόνο.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου