Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 15 / 12 / 17

                                                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

      ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΟΔΟΙΠΟΡΙΕΣ


     Τέτοιες μέρες και να μη το θέλω  ο νους μου σε χρόνια παιδικά. Με κάθε αφορμή ξαναγυρίζω - όπως  όλοι μας-  κάνοντας αναδρομές στην ανέμελη εκείνη εποχή που οι καρδιές ανοιχτές στην ωραία χριστουγεννιάτικη ιστορία προσμένανε να δούνε  το νεογέννητο Χριστό που μας έφερνε τη λύτρωση
     Συγκεντρωμένη όλη η οικογένεια γύρω από τη μεγάλη ξυλόσομπα που άναβε πρωί – βράδυ, ρωτάγαμε τη γιαγιά: Πως θα δούμε το αστέρι;
   Άνοιγε τη μεγάλη πολυκαιρισμένη φυλλάδα της κι έκανε  πως έψαχνε  να βρει το μέρος που γεννήθηκε ο Χριστός. Τάχα δεν τό `ξερε ούτε αυτή και τώρα δα το μάθαινε, να μας το πει.
  Πάνε χρόνια. Δεν ζει πια η γιαγιά μας. Μα κάθε τέτοια μέρα, τη θυμάμαι εκεί στη γωνιά της, διπλωμένη στις φλοκάτες, να προσπαθεί να μας κάνει να δούμε με τα μάτια της ψυχής μας, όσο γινόταν πιο παραστατικά κάποιους βοσκούς ή  τους μάγους, που είχαν οδοιπορούσαν να προσκυνήσουν το νεογέννητο και ξαφνικά, άγνωστο πως, είχαν βρεθεί στο σπίτι μέσα, ζωντανεμένοι από εκείνη τη φυλλάδα της γιαγιάς.
   Να ο Μέλχιορ , να ο Μπαλτάσαρ, να ο Γκάσπαρ με τα ανεκτίμητα δώρα τους που φέρνανε από τα βάθη της Ανατολής να τα καταθέσουν στα πόδια του μοναδικού του αληθινού Θεού. Να και οι Βοσκοί- οι αγραυλούντες ποιμένες παιδιά μου – έλεγε οι συχωρεμένη.
   Τι θα πει …αγραυλούντες –τη ρωτάγαμε, μαγεμένοι κι εμείς από την ωραία άγνωστη λέξη.
  Έβγαζε τις τεράστιες βελόνες που κένταγε ολημερίς τα  παιδικά μας σκαλτσούνια και έξυνε το κεφάλι της :Αγραυλούντες θα πει.. Θα πει...Μα το λέει καθαρά η λέξη, τι άλλη εξήγηση να σας δώσω. Γιατί με στενοχωρείτε με πράγματα που ξέρετε.,
     Γέλαγε ο πατέρας –αυτός ο ίδιος μας έβαζε να τη στριμώξουμε για να την πειράξει,  που τόσο μας αγαπούσε ώστε να ζηλεύει κι αυτός ακόμη!
    Όταν εύρισκε  πια τα δύσκολα, έκλεινε τη φυλλάδα και αποφάσιζε να μας τα πει με δικά της λόγια  όπως τάξερε  κι όπως τα ΄χε ακούσει χρόνια και χρόνια κι αυτή από τη δική της γιαγιά….
    Α, η  καλή μας γιαγιά .Τάξερε όλα αφού για τα χρόνια της ήταν  μορφωμένη, αλλά καμώνονταν  πως δεν τάξερε  και μας έβαζε να ψάχνουμε, να βρούμε τι το ένα, πως το άλλο, για να μας αναγκάσει να ψάχνουμε στα βιβλία της μάνας να τα βρούμε μόνοι μας και να της τα φέρουμε γραμμένα τάχα να τα μάθει κι αυτή. Η πονηρή !!!
   Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη... Μια φορά κι έναν καιρό παιδιά μου σε έναν μακρινό τόπο που τον λέγανε… που τον λέγανε  - να δεις πως τον λέγανε-το ξεχνάω τώρα.
- Βηθλεέμ γιαγιά !
  -Ναι μπράβο, βηθλεέμ, γεννήθηκε ο Χριστούλης , μέσα σε μια  φάτνη αλόγων, σε μια ζεστή γωνιά, που τη ζέσταναν με τα χνώτα τους τα ζώα, για να μην κρυώνει το νεογέννητο.-
- Και τι είναι η φάτνη γιαγιά ;
  -Η φάτνη; η φάτνη είναι …είναι… πώς να σας το πω. η φάτνη
 Είναι  η φάτνη. Αφού το ξέρετε Γιατί με παιδεύετε;
  Ξαναγυρνώ τέτοιες μέρες σ` εκείνη την παιδική μας οδοιπορία μέσα στο Χριστουγεννιάτικη ιστορία, να βρω το δρόμο για τη Βηθλεέμ να γίνω «του στάβλου έν` άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα που άνοιξε ο Χριστός στον  ήλιο του το μάτι..» καθώς γράφει ο Παλαμάς.
    Που θα δούμε το αστέρι, που θα βρούμε τη φάτνη να προσκυνήσουμε τον Χριστούλη- ρωτούσαμε τη γιαγιά.
   Έκλεινε την κιτρινισμένη φυλλάδα της, έβγαζε τα γυαλιά της και χαϊδευε τα κεφάλια μας. Μόνο μέσα στην καρδιά σας θα τα βρείτε. Γιατί μόνο εκεί κατοικεί ο Χριστός. Όμως βιαστείτε να τον ψάξετε τώρα που είστε παιδιά, γιατί όταν μεγαλώσετε θα θολώνουν τα μάτια σας, από τους καινούργιους τρόπους ζωής και δεν θα μπορείτε να τον διακρίνεται ακόμα κι όταν θα είναι δίπλα σας, έτοιμος να ακούσει τις προσευχές σας και να σας βοηθήσει.
Α, η καλή μας η γιαγιά.. Πως με ξαναγυρίζει η μνήμη της σ` εκείνη την παιδικά οδοιπορία. .Και είναι ίσως οι μοναδικές στιγμές που  ψέλνω αλάθητα τον ωραίο ύμνο: Η γέννησή σου Χριστέ ο θεός ημών ανέτειλε στον κόσμο το φως το της γνώσεως..
Σταύρος Ιντζεγιάννης








Δεν υπάρχουν σχόλια: