ΚΑΘ ΟΔΟΝ
Η ΦΡΙΚΗ
Παρακολουθούσα προ ημερών στην ΕΡΤ- 1, ένα
ντοκυμαντέρ για τον Β παγκόσμιο πόλεμο, όπου τέσσερις γυναίκες πολεμικές
ανταποκρίτριες στην πρώτη γραμμή των εχθροπραξιών, κατέγραψαν όλη τη
φρίκη της μάχης.
Ο
σκηνοθέτης πρόβαλε τον πόλεμο, όπως τον είδαν οι γυναίκες και όχι οι
άντρες. Ο άντρας είναι πιο ψυχρός μπροστά στα διαμελισμένα σώματα και τους νεκρούς ή τους τραυματίες. Η
γυναίκα σε κάθε περίπτωση, ακόμη και πολεμώντας ή ακολουθώντας τον πολεμιστή
στην πρώτη γραμμή, δεν παύει να είναι γυναίκα. Μάνα, αδερφή, σύζυγος, ερωμένη,
φίλη , σύντροφος .Όσο κι αν προσπαθεί να αλλάξει τους όρους, δεν παύει να είναι
βιολογικά εγκαταστημένη μέσα της μια
ευαισθησία. Κι ακριβώς αυτό θέλησε να
παρουσιάσει ο παραγωγός του ντοκυμαντέρ. Τη φρίκη του πολέμου στη πρώτη
γραμμή, από την οπτική γωνία της γυναίκας, που ότι και νάναι εξακολουθεί να
είναι γυναίκα. Αυτή που πονά , που πάσχει, για το πλάσμα που γέννησε. Τον άνθρωπο.
Τη ζωή!
Οι
εικόνες που αποτύπωσε ο γυναικείος φακός, δεν είναι απλώς ο νεκρός ή ο τραυματίας. Είναι ένα
φρικιαστικό ψυχογράφημα του στρατιώτη
που σκοτώθηκε ή του άλλου που τραυματίστηκε και ζητάει απεγνωσμένα βοήθεια ή
του άλλου που ο πόλεμος έχει εξαγριώσει αλλοιώνοντας ακόμη και τα χαρακτηριστικά .Δεν είναι πια ο άνθρωπος.
Είναι ο λύκος εναντίον του λύκου ! Και
ξαφνικά μου γεννήθηκε το ερώτημα. Γιατί όλα αυτά;
Επισκοπώντας τη σημερινή εδαφική και πολιτική
θέση των κρατών, βλέπουμε ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. Η Γερμανία είναι ξανά η
μεγάλη Γερμανία, η Γαλλία όπως πρώτα μεγάλη δύναμη κι αυτή. Η Αγγλία όπως πάντα αποτραβηγμένη στην μεγαλοπρεπή της
απομάκρυνση. Η Πολωνία , η Ελλάδα, η Δανία η Αυστρία, τα Βαλκάνια με ασήμαντες
αλλαγές. Η Αμερική στην αφ υψηλού οικονομική της κυριαρχία , το ίδιο και η
Ρωσία. Και λοιπόν γιατί έγινε όλο αυτό μακελειό; Τι άλλαξε στον κόσμο; Τίποτε.
Γιατί έπρεπε να σκοτωθούν 40 εκατομμύρια νέοι στρατιώτες (17εκ των
συμμάχων και 23 από τους Γερμανούς) ;Γιατί να σκοτωθούν 80 εκατομμύρια άμαχοι; Ανυπολόγιστος ο αριθμός
των τραυματιών που γέμισαν τον κόσμο
με ανάπηρους και πόσους ακόμη οι οποίοι πέθαναν
από τα τραύματά τους, στην πρώτη
μεταπολεμική δεκαετία. Δεν είναι δυνατόν λένε να υπολογιστούν οι υλικές ζημίες
και το χειρότερο –όπως λένε οι νευρολόγοι-υπάρχουν εκατομμύρια –όχι χιλιάδες-
εκατομμύρια που έζησαν ή ζουν έκτοτε με νευρικό κλονισμό και ψυχολογικά
προβλήματα.
Υπηρετώντας τη θητεία μου στην Κόνιτσα και
προσπαθώντας να γράψω ένα βιβλίο για τον πόλεμο εκεί, ρωτώντας μαχητές της
πρώτης γραμμής του `40 (που πολλοί ζούσαν ακόμη και μου
διηγήθηκαν μερικοί τους κλαίγοντας) απίστευτες σκηνές που ξεπερνούν το
ανθρώπινο λογικό. Μου είπε ένας: Θα το πιστέψεις; καμιά φορά βλέπω στον ύπνο
μου εκείνο τον Ιταλό που όρμησε πίσω από
ένα θάμνο, ψηλά στη Γκραμπάλα , επάνω μου με το μαχαίρι στα δόντια και μόλις
πρόλαβα και τον ξεκοίλιασα με τη λόγχη. Καθώς με κοίταζε με τα άντερά του έξω
κάνοντας εμετό επάνω στο πρόσωπό μου, νομίζω ακόμη πως βλέπω το στόμα του γεμάτο
αίματα. Πετάγομαι επάνω τρομαγμένος. Είναι ο εφιάλτης , που δε μ` αφήνει να κοιμηθώ ένα βράδυ ήσυχος. Μια άλλη χωρική,
μου εξομολογήθηκε ότι ο άντρας της πετιέται τα βράδια αγριεμένος και φωνάζει,
αέρα, χειρονομώντας σα να παλεύει με
αόρατους εχθρούς. Φέρνω κάθε τόσο τον παπα-Γιώργη και κάνει
ευχέλαιο-είπε !
Γιατί, αναρωτιέμαι όλα αυτά; Τι
κέρδισαν αυτοί που ξεκίνησαν τον πόλεμο;
Πως άντεξαν να αντικρύσουν τη μάνα, ή τη γυναίκα ή την αδερφή του στρατιώτη που
πάνω στα νιάτα του σκοτώθηκε για τη δική
τους παραφροσύνη; Δεν έτυχε κανείς τους να ακούσει την επί του όρους ομιλία; «Μακάριοι
οι ειρηνοποιοί» .Δεν έτυχε κανείς τους
να ακούσει τον γλυκύτατο Ναζωραίο που επάνω από τον σταυρό μας φώναζε
:Τι ωφελήσει άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδίσει τη δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;
Ποιός είναι ο απολογισμός των ημερών μας ;Δυνατοί και αδύναμοι, πλούσιοι και
φτωχοί, λευκοί ή μαύροι ή κίτρινοι ζούμε κάτω από τη Δαμόκλειο σπάθη ενός
πυρηνικού ολέθρου που κάποιος ανόητος ή παράφρων μπορεί να προκαλέσει από
στιγμή σε στιγμή!
Κι εμείς τυφλοί στα μάτια, στ` αυτιά και στο
νου παρακολουθούμε ανίκανοι να αντιδράσουμε, αυτό το κατρακύλημα, σ`αυτό το βάραθρο που λέγεται Φρίκη!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου