Κυριακή 16 Ιουνίου 2019

ΚΑΘ ΟΔΟΝ ΠΑΛΑΙΆ 18 /3 /18


                                                            ΚΑΘ ΟΔΟΝ      
      ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ

   - Γιαγιά θα  μας πεις το παραμύθι;
    Δεν  υπάρχει πια η γιαγιά μου. Ήρθε ένα βράδυ την ώρα που κοιμότανε, ο Αρχάγγελος, άπλωσε τις μεγάλες του φτερούγες και την πήρε απαλά-απαλά, μη την ξυπνήσει, μαζί του. Και πάει η αγαθή μου η γριούλα. Όμως τέτοιες μέρες σα να έρχεται από κάπου μακριά η φωνή της και μου λέει το παραμύθι που με μεγάλωσε. Κλείνω τότε τα μάτια και ζωντανεύει η εικόνα της.
    Καθόταν δίπλα στο τζάκι κι εμείς γύρω της, περιμέναμε ν` ακούσουμε το παραμύθι της κι ας το είχαμε ακούσει τόσες και τόσες φορές, που πια το ξέραμε. Όμως άλλο να την ακούς με εκείνη την ωραία  κοντράλτα φωνή της που θαρρείς ερχότανε από μακριά. Από τα χρόνια της δικής της γιαγιάς.
    Σταματούσε το πλέξιμο, που όσο τη θυμάμαι έπλεκε πουλόβερ και κασκόλ, να τα φοράμε να νοιώθουμε τη ζεστασιά των χεριών και της αγκαλιάς της στο παιδικό μας κορμάκι.
 Συνδαύλιζε τα ξύλα με τη μασιά για να βγάλουν σπίθες κι όπως γέμιζε το δωμάτιο μ` εκείνη τη χρυσή βροχή σα πυροτέχνημα, άρχιζε  το παραμύθι. Το παραμύθι των παιδικών μου χρόνων.
     - Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή παιδιά μου. 25 Μάρτη. Εκεί που καθόταν μόνη της η Μαρία, ξάφνου ήρθε σταλμένος από τον ουρανό, ο καπετάν Γαβρίλης.
  -Γιαγιά, ο Αρχάγγγελος Γαβριήλ, γράφει το βιβλίο.
 - Το ίδιο είναι παιδιά μου. Ο Αρχάγγελος είναι ο καπετάνιος των Ουρανίων Δυνάμεων. Αφού το ξέρετε το `χουμε πει τόσες φορές. Και κράταγε που λέτε ένα κρίνο, σύμβολο της αγνότητας και της το έδωσε λέγοντας: Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά Σου.
  -Και η Μαρία γιαγιά δε φοβήθηκε;
  -Και βέβαια φοβήθηκε. Και πολύ μάλιστα.
  -Εσύ, της είπε ο Αρχάγγελος, θα γεννήσεις τον σωτήρα του κόσμου, που θα τον εξαγνίσει από το προπατορικό αμάρτημα.
   -Μα πως γίνεται να γεννήσω, αφού δεν έχω γνωρίσει άντρα, τόλμησε να ρωτήσει η Μαρία;
   -Αυτό είναι το θέλημα του Θεού, απάντησε η Γαβριήλ και εξαφανίστηκε
  -Και μετά γιαγιά;
  -Μετά παιδιά μου, η Μαρία γονάτισε , ύψωσε τα χέρια της στον Ουρανό και είπε: Κύριε όπως προστάζεις. Ας γίνει το θέλημά Σου .
  -Και η επανάσταση μετά γιαγιάκα, πως άρχισε.
  -Α. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σταματούσε η γιαγιά για λίγο,έπινε μια στάλα από κρασί της και συνδαύλιζε ξανά τη φωτιά να γεμίσει ο τόπος χρυσή βροχή από τις  σπίθες, κοίταζε ένα γύρω να δει να την προσέχουμε και άρχιζε να ξετυλίγει ξανά το κουβάρι με το παραμύθι. Το παραμύθι μου.
 - Είδε λέει ο καπετάν Θοδωρής  Κολοκοτρώνης στο ύπνο του την πατρίδα αλυσοδεμένη, ντυμένη με  ματωμένα κουρέλια και τα χέρια αλυσοδεμένα. Για κοίτα πως είμαι – του είπε και συ κοιμάσαι;
  -Και λοιπόν γιαγιά ;
  -Έτρεξε κατέβασε από το εικονοστάσι το Άγιο εικόνισμα της Παναγιάς , έβαλε δίπλα της και το εικόνισμα της Ελλάδας κι απέ γονάτισε μπροστά τους και είπε: Προστάξετε με τι να κάνω.
   -Να λευτερώσεις την Ελλάδα του είπαν. Κι απάνω σ` αυτό ο Καπετάν Κολοκοτρώνης ζώστηκε το γιαταγάνι του ,ανέβηκε στην κορφή του βουνού κι από εκεί φώναξε. Ε ωρέ  αδέρφια Έλληνες. Ακούστε τι πρόσταξαν η Παναγιά και η Πατρίδα. Να λευτερώσουμε την Ελλάδα ωρέ. Μαζευτείτε γρήγορα να ορμήσουμε, γιατί είναι θέλημα Θεού να σπάσουμε τις αλυσίδες και να ζήσουμε λεύτεροι «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»
   Κι αμέσως έτρεξαν όλοι, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, οπλισμένοι με ότι εύρισκαν μπροστά τους, όπλα, αξίνες, κασμάδες κι ανέβηκαν στην Άγια Λαύρα όπου ο Δεσπότης της Πάτρας τους όρκισε στο δίκιο του αγώνα και τα παλικάρια φώναξαν με μια φωνή ορκιζόμαστε «Λευτεριά η θάνατος».
    -Και μετά γιαγιάκα;
    Την καλή μου τη γιαγιούλα την είχε πάρει ο ύπνος και το παραμύθι έμεινε ατέλειωτο. Η φωτά είχε σβήσει κι εμείς ξαφνικά είχαμε μεγαλώσει.
 Δεν υπάρχει πια η γιαγιά, καιρό που κοιμήθηκε  στην αγκαλιά του Αρχάγγελου.
  Όμως κάθε τέτοια εποχή, συνδαυλίζοντας τα ξύλα στο τζάκι, καθώς το δωμάτιο γεμίζει χρυσή φεγγοβολή, νομίζω πως βλέπω  τη γιαγιά, να συνεχίζει το παραμύθι –το παραμύθι μου-που δεν πρόφτασε να τελειώσει. Μια φορά κι ένα καιρό 25 Μάρτη. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και της Ελλάδας.
                              Σταύρος Ιντζεγιάννης





Δεν υπάρχουν σχόλια: