ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ θέατρο
JONESTOWN REDUX
( Από τους Katayis teater στο θέατρο act)

Σε έναν κυριολεκτικά και μεταφορικά underground χώρο, όπου η ατμόσφαιρα, παραπέμπει σε πειραματικό θέατρο –θεατρικό σεμινάριο το ονομάζουν οι ίδιοι - ο Γιώργος Αγγελόπουλος, γνωστός για την προωθημένη και εναλλακτική σκηνοθετική του γραμμή, με αξιοπρόσεκτη παρουσία στο χώρο της θεατρικής αφαίρεσης και της μινιμαλιστικής σκηνογραφικής γραμμής, σκηνοθετεί με μια εξπρεσιονιστική διάθεση την παράσταση «Δεν είναι αλήθεια». Μια παράσταση για μυημένους ,στη σύγχρονη θεατρική κουλτούρα. Αυτούς που στη γλώσσα των νέων χαρακτηρίζουμε «ψαγμένους»,με την έννοια ότι αναζητούν το καινούργιο που πέρα από τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα, προσφέρεται για προβληματισμό ή οδηγεί σε έναν σκεπτικισμό, για το διανθρώπινο και διαχρονικό υπαρξιακό γίγνεσθαι .
Αυτό ακριβώς προσφέρει ο Γιώργος Αγγελόπουλος και οι σπουδαστές του “ katayis teatrer ” του act.
Ο φωτισμός –με ατομικούς φακούς που οι ίδιοι οι ηθοποιοί χειρίζονται - άλλοτε ψυχρός , άλλοτε θερμός -δημιουργεί από τις κατάλληλες γωνίες, μάσκες – συναισθήματα-μεταφορές , σε ένα παιγνίδι σκοτάδι-φως , κίνηση-στάση, λέξεις, – κραυγές .
Πρόσωπα- σκιές που κινούνται σαν χορός αρχαίου δράματος - παρασύρουν τον θεατή , σε μια ψυχική μέθεξη, καθώς προσπαθεί, μια διεισδητική ταυτοποίηση της οδοιπορίας του Χριστιανισμού, από τον γάμο στην Κανά, έως το Σταυρωθήτω, με την ίδρυση και τη δημιουργία του Ναού των Ανθρώπων και της πόλης Jonestown από τον ιερέα Jim Jones, με τη διαφοροποίηση βεβαίως που υπάρχει από τη θεία ιδιότητα και την έλλειψη μεταφυσικής
Το έργο αποτελεί μια ελεύθερη μεταφορά από του σπουδαστές του “katayis teater” του θεάτρου act, της προσπάθειας του ιερέα Jim Jones, να εμφυσήσει στους ανθρώπους την ανάγκη να πιστέψουν στην ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου και να οραματιστούν μια ιδανική πανανθρώπινη πολιτεία αξιών .
Οι ηθοποιοί Νόρα Δημοπούλου, Μαντώ Κεραμυδά, Γιώργος Μάρκου, Εύη Μωυσιάδου, Βαγγέλης Παπάς, Κατερίνα Πρωτονοταρίου ζουν ,κινούνται, δρουν, απόλυτα ταυτισμένοι με τον έντονο δραματικό χαρακτήρα και το τραγικό στοιχείο, στην προσπάθεια του ανθρώπου να επιχειρήσει και να επιτύχει την υπέρβαση, δημιουργώντας μιαν όντως υποβλητική ατμόσφαιρα που μεταδίδεται στον θεατή.
To τέλος της παράστασης που διακόπτεται απότομα, αφήνει στον θεατή μια γλυκόπικρη γεύση, κυρίως όμως έναν σκεπτικισμό, καθώς δεν μπορεί να αποφύγει αναγωγές, στη σημερινή σκληρή Θεατρικόπραγματικότητα κι ίσως αυτός ο σκεπτικισμός ή αν θέλετε οι συζητήσεις , οι διαφοροποιήσεις , είναι ό,τι ακολουθεί τον θεατή μετά την έξοδό του από το θέατρο.
Σταύρος Ιντζεγιαννης