ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ
ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ
( Γιάννη Γεωργακάκη- θέατρο Ρεφενέ)


Αρχίζοντας σαν ένα εύθυμο παιγνίδι παρέας του Πατρινού καρναβαλιού ,το ερασιτεχνικό σχήμα ΡΕΦΕΝΕ , εξελίχθηκε σε μια δόκιμη θεατρική σκηνή, κρατώντας πάντα από το αρχικό σχήμα αυτό τον ωραίο δεσμό που χρόνια τώρα, κρατάει ανέκοπος δίνοντας παραδείγματα δημιουργικότητας και ενεργητικής προσήλωσης ,σ` αυτό που η ιδρυτική ομάδα καθόρισε ως πνεύμα συνεργασίας και ισοτιμίας .
Από τα πρώτα δείγματα, θυμίζω όσα πρόχειρα θυμάμαι (Τζίτζικες-Μπουρμπούλι – Τυπάδες-Γιαννούλα η κουλουρού- Τα πούπουλα) που ερμήνευαν όχι μόνο θεατρικά αλλά και κοινωνικά το αστείρευτο χιούμορ του σχήματος ΡΕΦΕΝΕ, πάντα σαν ένα δρώμενο με προεκτάσεις στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ωστόσο το σχήμα μεταλλάχθηκε σε μια σοβαρή και αξιοπρόσεκτη θεατρική κίνηση που δε δίστασε τελευταία, να ξανοιχθεί σε διλλήματα και προβληματισμούς και να δώσει δείγματα της σοβαρής θεατρικής τους παρουσίας. Ερασιτέχνες με στόφα επαγγελματία και με την τόλμη να αναμετρηθούν στο σοβαρό θέατρο σύγχρονης σκέψης .
Ήδη εγκαταλείποντας την κωμωδία που υπήρξε το στάδιο της διδασκαλίας και της προετοιμασίας τους για τα μεγάλα ταξίδια που επιχειρούν, μετά το « ποιος σκότωσε τον Γουίλιαμ » παρουσιάζουν από προχτές στα πλαίσια των εκδηλώσεων Φιλό-ξενος- πόλις ( χορηγός και η ΓΝΩΜΗ) το έργο του Γιάννη Γεωργακάκη « χωρίς διαβατήριο ».
Μια περιήγηση από τον μύθο στη ιστορία, αρθρωτό πάνω στην ιδέα της μετανάστευσης ή πιο σωστά του κοσμοπλιτισμού που άρχισε από την αρπαγή της Ευρώπης –από τον Δία-ταύρο-την ίδρυση της Εφτάπυλης Θήβας από τον Κάδμο και της εξέλιξής της μέσα από τις αντιπαλότητας και τις κοσμοκρατορικές κινήσεις αλλά και τις θαλασσοκρατικές εξερευνήσεις ηγετών που δημιούργησαν ή αιματοκύλησαν τον κόσμο φανερά ή με τον μανδύα του απελευθερωτή ,δημιουργώντας τον εκ των πραγμάτων νέο ανθρώπινο είδος καταναγκασμού και δουλεμπορίου σε μερικές περιπτώσεις -τη μετανάστευση !
Από τον αμφιλεγόμενο –αλλά και διπλωματικά αινιγματικό Αλκιβιάδη –στον κοσμοκράτορα Καίσαρα στον θαλασσοπόρο Κολόμβο και από εκεί στον Ναπολέοντα και στον ανθρωποσφαγέα Χιτλερ για να καταλήξει στον- με τον δικό του δήθεν ειρηνικό τρόπο-συνεπιβήτορα του Ιρακ με τον Μπους , Τόνι Μπλερ στη μεταναστευτική τραγωδία της εποχής μας
Ο Γιάννης Γεωργακάκης επιχείρησε ένα άθλο . Έβγαλε το σχήμα ΡΕΦΕΝΕ από την ελαφρά σκηνή και τον έριξε σε μια δύσκολη θεατρική παρουσία .Κατάφερε συγγραφικά να συνθέσει το μύθο με την ιστορία σε ένα ανθρωποκεντρικό σενάριο όπου μύθος και ιστορία συνεργάζονται επί ίσοις όροις με κεντρικό πρόσωπο τον μάντη Τειρεσία που προμαντεύει τη σύγχρονη τραγωδία του μετανάστη κοσμοπολίτη σε μια Ευρώπη που προοδεύει σπαρασσόμενη από τον ίδιο της τον σωβινιστικό κοσμοπολιτισμό.
Επίπονη αλλά επιτυχημένη εργασία που στηρίχθηκε σε αδιαμφισβήτητα ντοκουμέντα και ιστορικές έρευνες σχετικά με τον ρόλο των πρωταγωνιστών της ιστορίας στα 2.500 χρόνια .
Ωστόσο το έργο δε θα μπορούσε θεατρικά να σταθεί χωρίς τη δημιουργική σκηνοθετική γραμμή του Μιλτιάδη Παπλά και με την άριστη μουσική επιλογή (Γεωργακάκης)
Ωραία τα κουστούμια κράτησαν τη κεντρική ιδέα του διαχρονικού ανθρώπου (Γιώργος Λογαράς) και φυσικά η έμπειροι πλέον και αγαπητοί στο θεατρόφιλο κοινό των ΡΕΦΕΝΕ Κατερινα Λειβαδά ( από την κωμωδία στο δράμα με επιτυχημένο άλμα) Τειρεσίας και ο πάντα πειστικός – ουσιαστικός, Βαγγέλης Μιχάλης –Κάδμος. Μαζί τους και ο επίσης από χρόνια δοκιμασμένος σε όλα τα είδη Χρήστος Αβραντινής ,χωρίς να σημαίνει ότι και οι άλλοι υστέρησαν. Αρκεί να σκεφθούμε ότι δεν πρόκειται πια για κωμωδία όπου τα κάποια λάθη χάνονται στο γέλιο και την εύθυμη διάθεση του ηθοποιού αλλά και του θεατή και όπου επιτρέπονται κάποιες αυθόρμητες παρεμβάσεις. Εξ άλλου η οργανωτική ικανότητα της Αλανιάδη είναι γνωστή πια σε τέτοια εγχειρήματα.
Ο χορός κινήθηκε στο κλίμα της διαχρονικής παρουσίας του άριστα και έδωσε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα τραγωδίας και δεν μπορεί να πει κανείς ότι υστέρησε κάποιος αν λάβει υπ` όψιν του το δύσκολο έργο και τις δυσκολίες που παρουσιάζει για ερασιτέχνες ένα τέτοιο εγχείρημα.
Σταύρος Ιντζεγιάννης