Σχολιάζοντας ποίηση

ΚΙ ΟΜΩΣ Η ΠΟΊΗΣΗ
( ΠΟΊΗΣΗ ΓΙΏΡΓΟΥ ΤΣΙΡΩΝΗ)

60 σελίδες -36 ποιήματα και 10 μικρά ( μπορεί χάι κου) από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη είναι η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιώργου Τσιρώνη που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό σφραγίζοντας –οριστικοποιώντας-το ποιητικό του στυλ αυτό με το οποίο εμφανίστηκε εκδοτικά με τη πρώτη του συλλογή «Αφιερωσεις».Τονίζω το εκδοτικά γιατί στους παροικούντες την ποιητική μας Ιερουσαλήμ ,ο Γιώργος Τσιρώνης ήταν ήδη γνωστός ως δόκιμος ποιητής με ενεργό συμμετοχή στα πνευματικά δρώμενα .
Η νέα του συλλογή έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο «κι όμως η ποίηση» που σημειολογικά προϊδεάζει τον αναγνώστη για το ποιητικό πιστεύω του ποιητή ο οποίος ξεφεύγοντας από τη ομηρία των λεκτικών ακροβατισμών και τη διάθεση να εντυπωσιάσει, αρκείται, με λιτό τρόπο να αποκαλύψει –υπάρχει διάχυτη μια εξομολογητική διάθεση-τον εσωτερικό του κόσμο καθώς δοκιμάζεται από την υπαρξιακή αγωνία της εποχής
Υπογραμμίζω της «εποχής» του γιατί ο Τσιρώνης και με τις δυο του συλλογές ζει την αγωνία του καιρού του. Πορεύεται cum in tempora.
«τρίβεται ολοένα το κουράγιο μας
Σαν κιμωλία στα χέρια μαθητή,
Που πιάστηκε αδιάβαστος» (σελ 33)
Κι όχι μόνο, την αγωνία αλλά και τη νομοτέλεια που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη στην εγκόσμια παρουσία της
Το αχ αυτό
το τόσο αβάσταχτα
τυραννικό που έπρεπε
σαν Δαίδαλος να ζήσει ,
σαν Ικαρος
για να μπορέσει
να πεθάνει

Έντονα μεταφορικός ο λόγος αποτελεί θα έλεγα χαρακτηριστικό στοιχείο της ποιητικής του προσαρμογής στις προσωπικές του απόψεις για την ποίηση. Και μένει πιστός σ αυτές δίνοντας ωραία δείγματα μεταφοράς πάντοτε όμως μέσα σε μια εννοιολογική καθαρότητα έτσι που θα διέψευδε όποιον θα προσπαθούσε να τον κατατάξει στον υπερρεαλιστικό κύκλο.
«Ο κιθαρίστας του φλαμένκο
στα χέρια του κρατά
ένα άγιο δισκοπότηρο
Κι όταν αφιερώνεται
δάκρυα ενώνονται
με τις χορδές του αγέρα…Σελ 56

Μορφολογικά μικρές σύντομες παράγραφοι – λέξεις – όπου η κάθε μια τους στηρίζει και περιγράφει ένα συγκεκριμένο νόημα –εικόνα
λειτουργώντας συνάμα συλλογικά μα και αυτόνομα :
Στο δέντρο
κελαηδάει
το πουλί ….
Αέρινα λόγια
το δέντρο
ψυθιρίζει σελ 42
συναιρώντας συχνά το πρώτο πρόσωπο και το τρίτο ,τον πληθυντικό με τον ενικό.
«ξεραίνει ο ήλιος τη χαρά ΜΑΣ..»
«ΤΟΥ μετανάστη η καρδιά βογκά και οδύρεται»
έτσι ώστε το ποιητικό σώμα ξεφεύγοντας από τα δεσμά του προσωπικού τόνου να αποκτά μιαν οικουμενικότητα και μια φιλοσοφική θεώρηση της ανθρώπινης πορείας. Αυτή η φιλοσοφική διάθεση απότοκη μιας παιδείας που εγκύπτει στην ουσία της γήινης παρουσίας μας, υπάρχει παντού, χαρακτηρίζοντας το άνθρωπο που «ποιεί»για να δώσει το στίγμα του ατόμου μέσα στο σύνολο και τα η θέση στην αέναη ροή του χρόνου.
« από τόσο ασήμι ,τόση ζωή, ακόμα μια φορά πως φεύγει; Πως φεύγει η ζωή, ζωή να δώσει»
Εξ άλλου τα δέκα «μικρά του» όσο κι αν δεν τηρούν τον κανόνα των 17 συλλαβών εγώ τα χαρακτηρίζω Χάι κου μια και κρατούν το κυριότερο στοιχείο ,τη φύση, την ομορφιά, το χρώμα τη συμπυκνωμένη έννοια και τον κοφτό λόγο, συχνά τη συμπερασματική του τελευταίου στίχου.
Σε μια γενική θεώρηση θα έλεγα ότι υπάρχει στο βάθος μια πίκρα και μια μεταφυσική
(…και μια βραδιά
στη λίμνη να χαθώ
μια μνήμη
μες στη μνήμη σας να ζήσω)
που φορτίζει συναισθηματικά χαρακτηρίζοντας τον τρυφερό ποιητή που με δυο λόγια διασώζει τη γενιά του από την αδιαφορία και τη σκληρότητα που ζούμε απέναντι στις ρίζες και στο παρελθόν μας. Ένας στίχος τόσο τρυφερός :
Κι όταν από τη βάρκα κι εγώ βγω
κοντά σου θα`ρθω
να σου πω το πόσο μου `χεις λείψει «Η μητέρα μου με τους αγγέλους»
Ξεχωρίζω ένα διαμαντάκι -από τα πολλά-
«Κι όμως η ποίηση
δεν είναι αυτή
που φυλακίζουμε
στο άσπρο το χαρτί.
Που βαλσαμώνουμε
Σ`ένα βιβλίο
Ποίηση είναι η ζωή
που ονειρευόμαστε
ότι ζούμε
Κι ίσως αυτό να είναι η δική του απάντηση στο διαχρονικό ερώτημα «τι είναι η ποίηση»;
Σταύρος Ιντζεγιάν
Πάτρα Φλεβάρης 2011.