Σχολιάζοντας Θέατρο
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
(Αύγουστου Στρίμπεργκ)

Για μια φορά ας αρχίσουμε από το τέλος στην αρχή. Στο θέατρο Ακτ (στις σκάλες Γεροκωστοπούλου) το «Ελεύθερο Θέατρο Τέχνες» πραγματοποιεί με τον «Πατέρα» του Αύγουστου Στρίμπεργκ μια μοναδική επιτυχία και ανεπιφύλακτα μπορεί να πει κανείς πως όποιος δεν τη δει θα έχει χάσει μια θαυμάσια παράσταση, σ` ένα έργο του κλασικού ρεπερτορίου, που έχουν ανεβάσει οι μεγαλύτεροι θίασοι των Αθηνών.
Ο Ίλαρχος Άντολφ(Μιχάλης Σμυρλής) ένας στρατιωτικός διανοούμενος , μια διχασμένη φαλοκρατική προσωπικότητα, που μοιράζεται ανάμεσα στην αγάπη για τη γυναίκα του Λαόυρα (Βιβή Μπακαλάρου) και την αντίληψή του για την αρσενική εξουσία στη οικογένεια. Λέει : Η γυναίκα από τη στιγμή που παντρεύεται παραχωρεί όλες τις εξουσίες στον άντρα της. Άποψη που δε συμμερίζεται η γυναίκα του, συντηρώντας έτσι την από καταβολής κόσμου διαμάχη ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η φιλονικία τους που φαινομενικά στηρίζεται στο ποιος έχει τη ευθύνη της ανατροφής της κόρης τους Βέρθας (Δήμτρα Τερζή) στο βάθος δεν είναι παρά η προσπάθεια της γυναίκας –της όποιας γυναίκας διαχρονικά
-να ξεφύγει από την εξουσία του άντρα, του οποίου η προσωπικότητα και η ανωτερότητα του, την καταπιέζει φέρνοντας της σε δεύτερη μοίρα στην οικογένεια. Και φυσικά ανελέητη και αδιάφορη για τις συνέπειες, δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όποια μέσα, όσο παράλογα και ανήθικα είναι. Τον χτυπά στη αχίλλειο πτέρνα του κάθε αρσενικού, ανά τους αιώνες .Την πατρότητα του παιδιού τους . Εκμεταλλευόμενη την ιδιόρρυθμη προσωπικότητά του και με ακούσιους συνεργούς της και τα άλλα μέλη της οικογένειας, τον οδηγεί στην παραφροσύνη, σπέρνοντας του την υποψία, ότι η κόρη του δεν είναι παιδί του. Ποιός αρσενικός δε θα τρελαινόντανε;
Η σκηνοθετική γραμμή του Μίλτου Σπυρόπουλου, εκμεταλλεύτηκε άριστα αυτή την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που έχει ο χώρος και τις δυνατότητες των συντελεστών, επικεντρώνοντας αυστηρά και αδιάλειπτα το βλέμμα του θεατή πάνω στα κύρια πρόσωπα. Τον Ίλαρχο και τη Λάουρα ( σε προέκταση το τυπικό αντρόγυνο) οι οποίοι γέμισαν τη σκηνή και με την κίνηση, τη στάση, το ύφος και το λόγο αναπλήρωσαν ακόμη και την ακραία αφαιρετική γραμμή των σκηνικών.
Ο Μιχάλης Σμυρλής πίστεψε στον ρόλο του και κορύφωσε το δράμα του Στρίμπεργκ με το προσωπικό του πάθος, πέρα από κάθε απαίτηση, ακόμη και ενός δύσκολου θεατή. Η ψυχρή και ανελέητη -αιώνια ίδια- γυναίκα, βρήκε μια εξαίρετη ερμηνεύτρια που βίωσε σαν προσωπικό της πρόβλημα,το ρολό της, στη Βιβή Μπακαλάρου, ενώ η Φωτεινή Σταθοπούλου (νταντά του Ίλαρχου) στάθηκε εκπληκτικά ζωντανή σε ένα ρόλο που άρχισε αδιάφορα για να κορυφωθεί στο τέλος. Πειστικοί και ιδιαίτερα ισορροπημένοι-πραγματικοί-στους μικρότερους αλλά καίριους ρόλους τους και οι άλλοι συντελεστές Μίλτος Σπυρόπουλος =Πάστορας , Β Παπαδημητρόπουλος =γιατρός Βέρθα η κόρη =Δήμητρα Τερζή, Μάρκος Γέττος= ορντινάνατσα του ίλαρχου.
Θα χάσετε αν δεν το δείτε !
Σταύρος Ιντζεγιάννης