Ιχνηλασίες
Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
Ο ΙΣΤΟΡΗΤΗΣ
-Παναγιώτας Λάμπρη-

Χρειάζεται ένα ιδιαίτερο συγγραφικό τάλαντο, για να προσδώσεις κύρος, στην βιογραφία μιας προσωπικότητας, που όσο κι αν ήταν σπουδαία, ήταν αναγνωρίσιμη στον στενό επιστημονικό -πνευματικό κύκλο και να την αναδείξεις . Πολύ περισσότερο αν σκεφτεί κανείς, ότι ζούμε σε μια εποχή όπου πνευματικοί ταγοί, ονόματα βαρύγδουπα διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, χάνονται σε χρόνο μηδέν. Από αυτή την άποψη η κυρία Λάμπρη επέτυχε να αποκαταστήσει στην μνήμη μας, έναν πολυγραφότατο και σπουδαίο επιστήμονα όχι μόνο στον καθ` αυτόν χώρο του, αλλά και σε τόσους άλλους τομείς, όπως η λογοτεχνία ή κριτική, το δοκίμιο, η λαογραφία , η μετάφραση η ποίηση .Τον Κων. Διαμάντη. Τον πάλαι ποτέ μαθητάκο από τη Ροδαυγή της Άρτας, ο οποίος ζητούσε με αίτησή του στον γυμνασιάρχη, να εγγραφεί στο γυμνάσιο ως άπορος, για να μην αποστερηθεί την έφεσή του για μάθηση και κατάφερε να φτάσει Διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους
Βεβαίως το μεγάλο μήνυμα της βιογραφίας (300 σελίδες μεγάλου σχήματος, πολυτελούς εκδόσεως, με εικονογράφηση) είναι, ότι, για να αναγνωρισθεί κάποιος, και να φτάσει σε ύπατα πνευματικά και επιστημονικά αξιώματα, δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει γονεϊκές πνευματικές παρακαταθήκες ή μεγάλη οικονομικά άνεση. Αρκεί εκείνη η φλόγα που καίει τους ξεχωριστούς και τους κάνει να ξεπετάγονται από το πλήθος. Να γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.
Διαβάζοντας, θυμήθηκα παλαιότερη επισήμανση του προέδρου του ιατρικού συλλογου Πύργου, Γ. Λαμπρόπουλου στο ιατρικό συνέδριο του 1927 όπου είπε ότι πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών διότι παρατηρείται «ότι προέρχονται από τα ορεινά διαμερίσματα κατά το πλείστον οι διαπρέποντες εις τας τέχνας , τας επιστήμας, την βιομηχανίαν, το εμπόριον»
Ο Διαμάντης –ο Ιστορητής κατά τον τίτλο του βιβλίου-επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Η συγγραφέας, γνωστή στον ευρύτερο κύκλο της Ελληνικής γραμματείας, φωτίζει πολύπλευρα την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Διαμάντη με σαφή αποδεικτικά στοιχεία, δίνοντας με τον τρόπο αυτό και στον ιστορούμενο, αλλά και στον ιστορητή (εδώ τη συγγραφέα), το κύρος μιας βιογραφικής μελέτης, που έλκει ίσως την ιδέα της συγγραφής, από το ότι είναι συντοπίτης της, αλλά εκτείνεται στην πανελλήνια σκηνή των προσωπικοτήτων που προβάλλουν και τιμούν την Ελλάδα.
Είναι αξιοπρόσεκτη η δομή, με την οποία η κυρία Λάμπρη προβάλλει την προσωπικότητα του ιστορούμενου.
20 κεφάλαια που διατηρούν μιαν αυτοτέλεια, πάνω στον κοινό τους άξονα. Αυτό έχει σημασία, διότι διευκολύνει τον αναγνώστη, να γνωρίσει τον Κων. Διαμάντη, περισσότερο δεμένο με τα δικά του ενδιαφέροντα. Λόχου χάρη ένας λαογράφος θα σκύψει με περισσό ενδιαφέρον στον λαογράφο Διαμάντη, ενώ ένας δοκιμιογράφος θα προσέξει τα γλωσσικά μελετήματα. Το τονίζω, υπογραμμίζοντας τη δομή του βιβλίου, γιατί ενδόμυχα, ο καθένας μας αναζητεί να βρει τον βιογραφούμενο στον τομέα του ενδιαφέροντός του.
Ελάχιστες προσωπικότητες παρουσιάζονται με τόσο πολύπλευρα και πολυεπίπεδα πνευματικά ενδιαφέροντα και όχι σαν πνευματικό πάρεργο αλλά μελετημένα με επιστημονικό κύρος.
.Η λεπτομέρεια των βιογραφικών στοιχείων και το ενδιαφέρον της συγγραφέως, να τα συλλέξει και να τα διασώσει στον χρόνο, με μια τόσο μοναδική βιογραφική ιστόρηση,την προσωπικότητα του Κ .Διαμάντη, τιμά ιδιαίτερα και αναδεικνύει όχι μόνο τον βιογραφούμενο, αλλά και το συγγραφικό τάλαντο της κυρίας Παναγιώτας Λάμπρη.
Σταύρος Ιντζεγιάννης