σχολιάζοντας το Σχήμα ΡΕΦΕΝΕ που παρουσιαζει ΑΡΚΑ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΧΉΜΑ ΡΕΦΕΝΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΓΟΡΑ.



ΑΡΚΑΣ



Η θεατρικοποίηση τμημάτων από τα άλμπουμ του Αρκά, που παρουσιάζει αυτές τις ημέρες με ιδιαίτερη επιτυχία στο θέατρο ΑΓΟΡΑ το σχήμα ΡΕΦΕΝΕ και συγκεκριμένα από τις ¨χαμηλές πτήσεις¨, τη ¨ζωή μετά¨ και τον ¨Καστράτο¨, ξανάφερε τη συζήτηση γύρω από τον δημιουργό της ιδιόρρυθμης αλλά και αξιαγάπητης σειράς των κόμικς .

Τελικά ποιος είναι αυτός ο γνωστός άγνωστος Αρκάς ; Αυτός ο σαρκάζων και αυτοσαρκαζόμενος, αυτός ο καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη, που επιχειρεί να δει πίσω από τη φαινομενική όψη των πραγμάτων και μέσα από μια αφαιρετική λεκτική και εικαστική γελοιογραφική απεικόνιση των καταστάσεων ,να αποκωδικοποιήσει τον εσώτερο εαυτό μας. και να απαντήσει σε ερωτήματα σαν εκείνα που ρωτάγαμε στα λευκώματα του παλιού καιρού «Αν δεν είσθε ότι είσθε τι θα θέλατε να είσθε» –που τόσο λιτά αλλά και σαρκαστικά επιτυχημένα ζωντάνεψε ο Κατερίνα Λειβαδά.(Χαμηλές πτήσεις –σπούργος) Ή ακόμη ερωτήματα όπως ;Παράδεισος- Κόλαση-Άγγελος –Διάβολος; Υπάρχουν-πιστεύω , αδιαφορώ ή φοβάμαι; Τι είμαι επι τέλους ; Που θα πάω; Ερωτήματα που πίσω από το χιούμορ του Αρκά κρύβουν την ανθρώπινη αγωνία μας

Γελάμε- ναι. Εντυπωσιαζόμαστε, επαναλαμβάνουμε τις ατάκες του ΑΡΚΑ, αιφνιδιαζόμαστε από τις ανατροπές του αλλά μέσα από τα επάλληλα είδωλα του καθρέφτη, στο υποσυνείδητο λειτουργεί αυτόματα το ερώτημα. Τι από όλα αυτά είμαι εγώ, καθώς σε κάθε έναν από τους τυποποιημένους ήρωες του Αρκά υπάρχει ένα κομμάτι από τον εσώτερο και καλά κρυμμένο εαυτό μας .

Κι αυτό ίσως είναι η επιτυχία της σειράς μαζί και η δυσκολία να στήσεις στη σκηνή και να προσωποποιήσεις αισθήματα, κρατώντας την αφαιρετική γραμμή του Αρκά αλλά και τον αιφνιδιασμό της κατάφασης μέσα από την άρνηση που αποτελεί το ιδιάζον του δημιουργού.

Ο Αρκάς απομυθοποιεί τη σοβαροφάνεια των αισθημάτων και δημιουργεί τη φιλοσοφία των δικών του κόμικς που λειτουργούν ως ένα εξομολογητήριο χωρίς παραβάν.

Ο ανικανοποίητος σεξιτής εαυτός μας βρίσκει μια ιδανική ερμηνεύτρια στη Σίσυ Ζαπάντη. Τη Λουκριτία. Χαδιάρα ναζιάρα και ακόρεστη μπροστά σε ένα πολύμορφα ευνουχισμένο Καστράτο, τον Πάνο Γεωργαντόπουλο . Τον σύγχρονο άνθρωπο της ελληνικής μας πραγματικότητας, ευνουχισμένο οικονομικά- επαγγελματικά- οικογενειακά – αισθηματικά ή ακόμη και πολιτικά.

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις και να ονομάσεις όλους τους συντελεστές κι αυτό γιατί ο καθένας τους ερμηνεύει πολλούς ρόλους. Η σκηνοθεσία ( Γιάννης Γεωργακάκης) καταφερε να περάσουν, από τη μία σκηνή στην άλλη, χωρίς να φανεί το χάσμα, δίνοντας συνάμα την ευκαιρία σε νέους ανθρώπους- ερασιτέχνες στα όρια του επαγγελματία ηθοποιού- την ευκαιρία μιας δόκιμης παρουσίας σε διαφορετικούς ρόλους ταυτόχρονα. ΟΛΟΙ, ΜΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, ενσωματώθηκαν, δέθηκαν, πίστεψαν στο ρόλο τους και δημιούργησαν μια παράσταση απολαυστική μαζί και πρωτότυπη όπου χωρίς να αντιγράψουν το σκίτσο, με τη στάση, το ύφος, την κίνηση, έδωσαν και το εικαστικό μέρος, ζωντανεύοντας αγαπημένους ήρωες. Σε λιτή, ολότελα αφαιρετική σκηνοθετική και σκηνογραφική γραμμή έδωσαν τον ΑΡΚΑ όπως τον ξέρουμε .Με τις ατάκες του, τις ανατροπές του και τους λεκτικούς του ακροβατισμούς, ανάμεσα στο ευτράπελο και το σοβαρό .Στο αθώο και το πονηρό , μαζί και το φιλοσοφημένο. Μια σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα όπου η άρνηση, η αντιφατικότητα, ο εγωκεντρισμός, ο καιροσκοπισμός και η παρανομία έχουν γίνει μέρος της ζωής μας.

Θα χάσετε μια μοναδική απόλαυση αν δεν το δείτε.

Σταύρος Ιντζεγιάννης.