Εν κατακλειδι

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ



Του καϋμένου του Μποχώρι /του τη σκάσαν στο βαπόρι/ και αντί την πιτσιρίκα/ που `παιρνε και λίρες προίκα/ του πασάραν με το ζόρι / μια κουφή γεροντοκόρη !!!

-------------------------------

Δεν εκταμιεύεται στις 12 Νοέμβρη η δόση. Αναβάλλεται για τον Δεκέμβρη, γιατί πρέπει –λένε- να γίνουν και αποκρατικοποιήσεις πρώτα.

Τι γίνεται εδώ; Μας δουλεύουν ψιλό γαζί; Θα πάρουμε τη δόση ή όχι; Πότε, πως και τι άλλες θυσίες θα μας ζητήσουν. Στα όρια της η κοινωνική αντοχή. Μήπως πρέπει να κατεβάσουμε και τα παντελόνια ;

Χτες είδα τον Τάκη τον Σπ.. στο λεωφορείο της γραμμής :.Και σύ με λεωφορείο;

Χρόνια είχα να δω τον σε λεωφορείο. Με το αμάξι του πάντοτε ,

να το παίζει καμαρωτός σαν τους Κολοκοτρωναίους, που « δε καταδέχονται τη γη να την πατήσουν. Καβάλα παν στην εκκλησιά , καβάλα προσκυνάνε» Και νάτος στο λεωφορείο της γραμμής. Δε συμφέρει πια το αμάξι. Δεν το κουνάω πια ομολογεί.

-Α μπράβο ! Και γιατί δεν το πουλάς. !

- Ποιος το παίρνει. Ασύμφορο το αμάξι πια. Λεωφορείον ο πόθος!

Για σκέψου τι πάθαμε! Έπιασα έναν κλέφτη πατέρα. Τον αφήνω δε μ αφήνει .

Αραγμένα τ` αμάξια. Ούτε να τα πουλήσεις δε μπορείς. Και δεν είναι τα μόνα που θ` αρνηθούμε. Ξέρεις -μου λέει- εκείνο το τραπέζι που λέγαμε να κάνουμε στους συμπεθέρους θα το κάνουμε στο σπίτι, δε συμφέρει πια έξω.

Ένα σωρό κέντρα – ταβέρνες που γέμιζαν από τη χαζοχαρούμενη γλεντζέδικη Πάτρα έξη μέρες τη βδομάδα , ήδη κλείσανε ή κλείνουν . Τα νυχτερινά ξεπορτίσματα αραιώνουν αισθητά καθώς « έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου».Σοφία προγόνων.

Ή κρίση που όλοι λέγαμε ,ίσως και χωρίς να το πολυπιστεύουμε, είναι μια πραγματικότητα. Σιγά –σιγά αναβάλουμε ή απαρνιώμαστε συνήθειες που τα τελευταία χρόνια χαρακτήριζαν τη μεσοαστική ζωή μας. Μικρές απολαύσεις που ομορφαίνανε ή διασκεδάζανε την πλήξη και τη μονοτονία της χαμοζωής μας, άρχισαν πια να μας φαίνονται ανεπίτρεπτες πολυτέλειες. Η σπιτική ζωή ξανάρχεται στο προσκήνιο για να μας φέρει ίσως πιο κοντά σε μια πιο ανθρώπινη κατάσταση. Η θέση μέσα από την άρνηση, που λέει η ψυχολογία

-Λες να ξαναστήσουμε τη σκάφη της γιαγιάς για μπουγάδα ή να ξαναζυμώσουμε στο σπίτι ;

Ήδη στην παρέα που πίναμε το μεσημεριάτικο ουζάκι, τις τελευταίες ημέρες σημειώνονται λιποταξίες. «Είχα πονοκέφαλο ή έχουν έρθει κάποιοι ξένοι από το χωριό » προφάσεις εν αμαρτίες !

Ρούχα που είχαμε να τα φορέσουμε δυο ή τρία και βάλε χρόνια ανασύρονται από το κυριολεκτικά χρονοντούλαπο για να φορεθούν

Θυμήθηκα που παλιά γυρίζαμε τα σακάκια για να τα φορέσουμε σαν καινούργια. Το λέω στα παιδιά μου και τους φαίνονται αστεία. Είναι δυνατόν ; -γελάνε. Ο μικρότερος φόραγε τα ρούχα του μεγαλύτερου και τα παπούτσια είχαν πεταλάκι στη μύτη και πέταλο στο τακούνι χώρα που και στη σόλα βάζανε προκαδούρα. Και φυσικά ούτε ιδέα να σκίσεις βιβλίο ή να πετάξεις τη τσάντα. Αυτή θα την έπαιρνε ο επόμενος

Η Πάτρα γέμισε ήδη από μαγαζιά που επιδιορθώνουν , στενεύουν , ανοίγουν , μπαλώνουν, τα παλιά ρούχα. Τίποτε δεν είναι για πέταμα πια. Κι ακόμη – ακόμη, καθημερινά ανοίγουν γραφεία που αγοράζουν κοσμήματα. Ήρθε κιόλας η ώρα να ξεπουλήσουμε-όπως ακριβώς στην κατοχή – την όποια περιουσία μας στους δανειστές μας. όπως και τότε στους μαυραγορίτες, Μια ιδιότυπη οικονομική κατοχή κι αυτή που ζούμε

Αδιανόητα τα τουριστικά ταξίδια που σήμερα κάνουμε με οργανωμένα γκρουπ. Οι νιόπαντροι της ενδοχώρας ερχότανε για τον μήνα του μέλιτος από τον Πύργο ή την Καλαμάτα σε κάποιο ξενοδοχείο της Πάτρας για δυο βράδια .Λίγο μετά καθώς ανέβαινε το βιοτικό επίπεδο άρχισαν να πηγαίνουν στην Κέρκυρα και οι πλουσιότεροι στην Αθήνα σε ξενοδοχείο στη Κηφισιά ή στη Ρόδο, ώσπου δειλά – δειλά αρχίσαμε τα ταξίδια στο εξωτερικό. Με το διακοποδάνειο από την τράπεζα οι πιο πολλοί. Ευτυχώς προλάβαμε να δούμε το Παρίσι !

Προσπαθώ να θυμηθώ γυρίζοντας το φιλμ ανάποδα πως καταφέραμε και επιβιώσαμε μετά την κατοχή. Ζήσαμε τριάντα χρόνια ένα ωραίο όνειρο και μόλις τώρα άρχισαν οι εφιάλτες.. Το ξυπνητήρι κουδούνισε εγερτήριο. Τα κεφάλια μέσα.

ΣΤΑΥΡΟς ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ