Εφημεριδα -εκκλησιολογος

Καθ οδόν

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ



Έλεγα σε μια συνέντευξή μου στην «Πελοπόννησο»πως αν είχα μια εξουσία θα έστηνα το άγαλμα της χωριάτισσας Ελληνίδας μάνας .

Στη συζήτηση που ακολούθησε, εξήγησα, πως πράγματι, αν είχα μια εξουσία στα χέρια μου, θα έφτιαχνα το Άγαλμα της Ελληνίδας μάνας, αυτής της χωριάτισσας μάνας από την οποία προερχόμαστε όλοι, πελώριο – όπως πελώρια ήταν η προσφορά της στο έθνος –από πάλλευκο μάρμαρο όπως κατάλευκη –αγνή ήταν η ψυχούλα της και θα το έστηνα σε μια θέση περίοπτη, στη μέση μιας μεγάλης πλατείας, για να το βλέπουμε κάθε στιγμή και θα το δαφνοστέφανωνα κάθε χρόνο όπως στεφανώνουμε τον άγνωστο στρατιώτη. Γιατί της χρωστάμε. Της χρωστάμε ότι υπάρχουμε σαν έθνος και σαν άνθρωποι.

Αυτή η ιέρεια του σπιτιού, η αγία μάνα είναι που στάθηκε στύλος και εδραίωμα της οικογένειας και του ελληνισμού στα χρόνια που πέρασαν και στις δύσκολες στιγμές του, αποφασιστική, με το λόγο αλλά και με το σπαθί όταν χρειάστηκε.

Αυτή την μεγάλη μορφή της μάνας ή της γιαγιάς μας για όσους κρατάμε ρίζες από χωριό, που μας γέννησε και μας μεγάλωσε στην ανυμπόρια και τις δύσκολες συνθήκες και περιστάσεις της υπαίθρου, τότε που η τεχνολογία δεν μας είχε κάνει ακόμη αστούς, με τα καλά και τα κακά του.

Αυτή η χωριάτισσα μάνα η οποία πάνω στη χαρακωμένη από τον καιρό –τους ήλιους και τις βροχές ,τα ξεροβόρια και τα λιοκάματα- επιδερμίδα της κράταγε πεισματικά τη σφραγίδα του ανθρώπου που τα μάτια της είδαν και είδαν πολλά .Που τα χέρια της κράτησαν το ξυνάρι αλλά και τη ρόκα ,την πυροστιά της κουζίνας αλλά και τη σαρμανίτσα του μωρού. Αυτή είναι που μας έμαθε να κάνουμε τον σταυρό μας, να συλλαβίζουμε τις πρώτες λέξεις και να γράφουμε τα πρώτα γράμματα Και από το άγιο στόμα της ακούσαμε τα πρώτα παραμύθια αλλά και την ιστορία του τόπου μας για να είμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες.

Της γυναίκας που αγωνίστηκε δίπλα στον άντρα όμοια μ` αυτόν αλλά και σκλάβα του, αιώνιο θηλυκό, κυρά και δούλα , αφέντρα κι` υποτακτική , αγωγιάτης της σκληρής υπαίθριας ζωής και υποζύγιο αντάμα. Θεματοφύλακας της παράδοσης. Μαζί και κουβαλητής που ζαλώθηκε (φορτώθηκε) τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μαζί με την οικογενειακή παράδοση και την τιμή να κρατήσει το όνομα του αντρός της ψηλά, τιμημένο και να το παραδώσει, μάνα και γιαγιά σε παιδιά και εγγόνια και δισέγγονα. Αυτή η χωριάτισσα Ελληνίδα μάνα ή η γιαγιά μας, που μας μεγάλωσε στα πρώτα βήματα μας στο χωριό και μας ξεπροβόδισε μιαν αυγή για τη μεγάλη πολιτεία να γίνουμε –άνθρωποι καθώς έλεγε-να ξεφύγουμε από την ανέχεια και τις δυσκολίες του χωριού. Και να προσφέρουμε με τη σειρά μας σε άλλο επίπεδο πια το χρέος στην πατρίδα και την οικογένεια.

Σ` αυτή την άγια μάνα τη χωριάτισσα θα ήθελα να μπορούσα να στήσω ένα άγαλμα. Γιατί στον αγώνα της από τις απαρχές του Ελληνισμού μέχρι πρόσφατα χρωστάμε την ύπαρξή μας..

Και για να θυμηθούμε την κοντινή μας ιστορία αυτή είναι που έσωσε την Ελλάδα τα ξημερώματα της 1ης Νοέμβρη του 1940 όταν μέσα στην τρομερή χιονοθύελλα που ούτε αγρίμι δεν τολμούσε να ξεμυτίσει ζαλώθηκε τα κομμάτια της ορεινής πυροβολαρχίας και τα ανέβασε από απόκρημνα μονοπάτια μέχρι τη Σαμαρίνα και γλύτωσε το απόσπασμα Δαβάκη το οποίο κινδύνευε να περικυκλωθεί από τους Ιταλούς .

«Σ` αυτή την άγια μάνα είναι που αφιερώνει ο Ζαν Ρισπέν το περίφημο ποίημά του που στη μνήμη της είναι και το σημερινό μου αφιέρωμα.

« Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι / αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη / Δεν αγαπάω εγώ παιδιά του λέει / μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου /της μάνας σου να φέρεις την καρδιά / να δώσω να τη φάει το σκυλί μου

Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει / και την καρδιά της τραβά και ξεριζώνει / και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει / και πέφτει κατάχαμα με δαύτη./ Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει / και την ακούει να κλαίει και να μιλάει / Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει /–Εχτύπησες αγόρι μου; …και κλαίει !

Σταύρος Ιντζεγιαννης