Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟς 2/2/2013

ΚΑΘ ΟΔΟΝ


Ω ΣΗΜΑΙΑ ΓΑΛΑΝΗ



Γιορτή των Τριων Ιεραρχών προχθές 31 Ιανουαρίου. Τους Τρεις μεγίστους φωστήρας, της τρισηλίου θεότητος , τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας…!

Α πως την περιμέναμε αυτή τη γιορτή και όχι μόνο για τη θρησκευτική της σημασία-να μην κρυβόμαστε- όσο για το ότι γλιτώναμε μια μέρα μάθημα. Βλέπετε δεν υπήρχαν όπως σήμερα –αλί και τρισαλί- απεργίες, καταλήψεις. Στα σχολεία της εποχής μας-αναφέρομαι στα χρόνια του Δημοτικού μας σχολείου-δεν υπήρχαν τέτοιου είδους ανταρσίες. Η συνηθέστερη δικαιολογία μιας κοπάνας ήταν το «ήταν άρρωστη η μάνα μου κυρ δάσκαλε». Έτσι μια μέρα να μη κάνουμε μάθημα, δεν ήταν μικρή υπόθεση. Μόνο που δεν ήταν μια μέρα, αλλά δύο. Γιατί η παραμονή των Τριών Ιεραρχών ήταν τότε η ημέρα της σημαίας, η οποία σήμερα γιορτάζεται την παραμονή του ΟΧΙ -27 Οκτωβρίου!

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί τυχαία, ψάχνοντας κάτι στην ανθολογία της Ελληνικής ποίησης, έπεσα επάνω στον Πολέμη και διάβασα τη ΣΗΜΑΙΑ

« Πάντα κι όπου σ` αντικρίζω

με λαχτάρα σταματώ,

υπερήφανα δακρύζω

ταπεινά σε χαιρετώ…»

Μου είχαν βάλλει να πω το ποίημα και τα έκανα…μούσκεμα. Ξέχασα τα λόγια –δευτέρα δημοτικού-κι έβαλα τα κλάματα ! Σα να μην έφτανε αυτό η κυρία Ναταλία η δασκάλα μας, μου έβαλε τιμωρία να γράψω τι συμβολίζουν τα χρώματα και οι λωρίδες της σημαίας. Και καλά ο πατέρας μου δεν ήξερε, αλλά δεν ήξερε ούτε ο τσαγκάρης απέναντι που ήξερε λεπτομερώς τα οικογενειακά όλης της γειτονιάς, αλλά για τη σημαία τίποτε. Ούτε κι ο κυρ Σπύρος ο φαρμακοποιός ήξερε, που όσο και να πεις ήτανε σπουδασμένος, ούτε ο Μπαρμπα-Θύμιος που έφτιαχνε νεκροσέντουκα και καμωνόντανε τον πολυμαθή ένεκα που νταραβεριζότανε με κόσμο και ιδιαίτερα με παπάδες κι αυτός ήταν που μου έδωσε την ιδέα: Να πας στον παπά-Κώστα, αυτός ξέρει σίγουρα.

Θεός`σ`χωρέστη την ψυχούλα του, Άγιος άνθρωπος ο Παπά – Κώστας ήξερε για το χρώμα ναι –αυτό το ξέρανε όλοι- αλλά τι συμβολίζανε οι λωρίδες ; να πας στον Σπυρίδωνα εκ μέρους μου –είπε.

Ο Σπυρίδων ο Γκινάκας Μητροπολίτης Άρτης ,σεβάσμια μορφή, ξεχωριστή προσωπικότητα και σαν ιεράρχης και σαν άνθρωπος. Ιδιαίτερα σαν άνθρωπος. Μια χούφτα τόπος η Άρτα εκείνη την εποχή, φτώχεια, μιζέρια και συμφορά. Δεν χτύπησε άνθρωπος την πόρτα του να μην τον συνδράμει και όσο τον θυμάμαι με το ίδιο ράσο χειμώνα καλοκαίρι, γιορτή και σχόλη. Γνωστός του σπιτιού μας όπου ερχότανε καμιά φορά και μίλαγε γαλλικά με τη μάνα μου για να τα φρεσκάρει όπως έλεγε.

Με δέχτηκε γελώντας όταν του είπα ότι ρώτησα τόσους και δεν ήξερε κανείς.

Τι συμβολίζει λοιπόν;

Εκείνη την εποχή είχαμε δύο σημαίες. Του Πεζικού που ήταν ορθογώνια διαστάσεων 2:3, κυανή με λευκό σταυρό στη μέση, του οποίου οι λωρίδες είχαν πλάτος το 1:5 του πλάτους της σημαίας και η σημαία του ναυτικού που ήταν σαν την σημερινή και η οποία έχει εννέα λωρίδες λευκές σε κυανό φόντο και ή καθεμιά τους αντιστοιχεί στα εννέα γράμματα της λέξεως ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α, καθώς επίσης είναι τόσες, όσες και οι συλλαβές του όρκου «ελευθερία ή θάνατος» Ο σταυρός συμβολίζει το θρήσκευμα των Ελλήνων και το γαλάζιο –λευκό τη ελληνική θάλασσα με τα κύματα ( Σημ: Οι δύο σημαίες ενοποιήθηκαν το 1969 οπότε καθιερώθηκε μία και μόνη σημαία στη σημερινή της μορφή και το 1970 καθορίσθηκαν οι αναλογίες του ορθογωνίου από 2:3 σε 7:5)

Όταν πήγα στη δασκάλα τα όσα μου έγραψε ο Δεσπότης τα διάβασε με τέτοιο ύφος που μου φάνηκε ότι δεν το ήξερε ούτε αυτή !!!

-Να `ρθεις να μου πεις τι είπε η Ναταλία- με είχε ορμηνέψει ο Δεσπότης (Ήταν και μακρινοί συγγενείς νομίζω). Όταν του το είπα έβαλε τα γέλια

-------------------------------------------

Διαβάζω καμιά φορά ότι έκαψαν τη σημαία ή ότι την ποδοπάτησαν ή γράφουν ένα σωρό χυδαιότητες στους τοίχους κι` ανατριχιάζω. Η γενιά μου μεγάλωσε κάτω από τον ίσκιο της. Σ`αυτή τη σημαία ορκιστήκαμε. Γι αυτή την σημαία πολέμησαν οι πατεράδες μας. Γι αυτή τη σημαία έχυσαν το αίμα τους .Και δεν ντρέπομαι να πω ότι ξαναδιαβάζοντας το ποίημα του Πολέμη «Η ΣΗΜΑΙΑ» δάκρυσα σαν να το διάβαζα πρώτη φορά .

Σταυρος Ιντζεγιαννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: