ΑΚΘ ΟΔΌΝ
Η ΑΓΙΑ ΒΈΡΓΑ
Δέρνανε – λέει
-Δέρνανε. Είναι γεγονός ότι στα σχολεία δέρνανε. Η γενιά μας έφαγε ξύλο με τη σέσουλα. Εκείνη η αργία βέργα, από την αρχή του μαθήματος μέχρι το τέλος, ήταν η πρωταγωνίστρια της τάξης.
-Πόσο κάνει 6Χ7 Σταυρούλη
-37 κυρία!
-Για άνοιξε την παλάμη σου να σου μάθω εγώ πόσο κάνει !!!
Κάπως έτσι, θες με το καλό , θες με το ξύλο μάθαμε γράμματα και μάλιστα καλά γράμματα και όχι μόνο πόσο κάνει το 6Χ7…37!!!αλλά μάθαμε και να μιλάμε σωστά ελληνικά , να σεβόμαστε τους μεγαλυτέρους μας, να αγαπάμε την πατρίδα μας, να σεβόμαστε το Θεό και να μην αντιμιλάμε στους γονείς μας, που μπορεί να ξέρανε λίγα γράμματα, αλλά είχανε μεγάλο απόθεμα αγάπης για την οικογένεια, για την οποία θυσιαζόντανε από το πρωί μέχρι το βράδι.
Η κουβέντα στην καφενόβια παρέα, άρχισε με αφορμή το ότι κάποιο Αμερικανάκι μπήκε στην τάξη του σχολείου του και άρχισε να πυροβολεί με την καραμπίνα, αδιακρίτως επί καθηγητών και μαθητών. Και δεν είναι το μόνο περιστατικό. Συχνά τον τελευταίο καιρό ακούμε για παρόμοια περιστατικά, στην Αμερική βέβαια-για την ώρα!- αλλά «ακούς βιολιά στις διπλανής σου καρτέρα τα και στην αυλή σου»
Μακριά κάποτε η Αμερική σήμερα είναι ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ένα κλικ στον υπολογιστή και έχεις όλη την Αμερική με τα καλά και τα… κουσούρια της στο γραφείο σου. Στο σπίτι σου. Στο δωμάτιο των παιδιών σου που παίζουν το διαδίκτυο στα πέντε δάχτυλα.
Μη βαράτε τα παιδιά είναι η σύγχρονη παιδαγωγική μέθοδος. Έχει βέβαια τεκμηριωμένα επιχειρήματα –αλλιώς αντιλαμβάνεται την τιμωρία η ψυχοσύνθεση του κάθε μαθητή- αλλά από την άλλη, δεν απέδωσε ότι περιμένανε με το σύνθημα «το ξύλο δεν μαθαίνει γράμματα».Αλλά σιγά το ξύλο !!!
Είχαμε φάει μια δυο στην παλάμη και χαλάγαμε τον κόσμο.
-Μάνα με έδειρε η δασκάλα
-Καλά σου `κανε. Και έριχνε κι αυτή μια δυο –κατά το σύστημα εγκρίνω και επαυξάνω- που δικαιολογούσε τον δάσκαλο, όχι γιατί αυτός είχε δίκιο, αλλά γιατί ο δάσκαλος στα μάτια του παιδιού έπρεπε να φαντάζει σωστός και δίκαιος .Σεβαστός.
Έτσι μ`αυτό το σεβασμό μεγάλωσε η γενιά μου. Μίσησε κανείς τον δάσκαλό του γιατί του τις…έβρεχε; Κανείς μας. Και όχι μόνο, αλλά μεγάλοι άντρες πια, καταξιωμένοι κοινωνικά ή επιστημονικά, βλέπαμε τους δασκάλους ή τους καθηγητές μας στο δρόμο και τους χαιρετούσαμε με σεβασμό αληθινό και αγάπη. Μ` αυτή την αγάπη που κρατήσαμε μέχρι τα τελευταία της και στη μάνα μας κι ας μας είχε τρελάνει στο ξύλο.
Βέβαια δε λέμε για τους δασκάλους που ερχόντανε στο σχολείο και επειδή είχανε τσακωθεί με τη γυναίκα τους το πρωί, ξεσπάγανε σε μας. Λέμε για τους δασκάλους που θεωρούσαν ντροπή τους να βγει από την τάξη τους παιδί και να μη ξέρει προπαίδεια, να μη ξέρει ότι το παίζω γράφεται με αι ή ότι την 28η Οκτωβρίου η Ελλάδα απάντησε με το Όχι στην απαίτηση των Ιταλών να παραδοθούμε ή ακόμη ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία εκπολιτίζοντας τον τότε βάρβαρο κόσμο.
Ώστε είστε υπέρ του ξύλου σαν παιδαγωγική μέθοδο-ρώτησε ο δάσκαλος της παρέας
Δεν μπορώ να πω ναι ή όχι. Το θέμα είναι και μεγάλο και περίπλοκο Άλλωστε γι `αυτό έχουν γραφεί πραγματείες και μελέτες ειδικών παιδαγωγών. Αλλά σκέφτομαι απλώς ότι και η μεγάλη χαλάρωση που υπάρχει σήμερα, τόσο που ακόμη και οι μπόμπιρες βγάζουν γλώσσα στους δασκάλους τους, χωρίς να τολμούν εκείνοι να πουν κουβέντα γιατί μπορεί να `ρθει η μάνα ή ο πατέρας του μικρού και να του ζητήσει το λόγο. Χώρια πια ο περίφημος συνδικαλισμός των μαθητών που θέλει να επιβάλλει και ποιος δάσκαλος θα τους κάνει μάθημα και ποιος όχι ή ποια μαθήματα πρέπει να διδάσκονται και πια δεν τους αρέσουν. Στην πραγματικότητα δεν αρέσουν στο κόμμα, που τους καθοδηγεί από τα γεννοφάσκια τους.
Σκέφτομαι απλώς ότι η νέες παιδαγωγικές μέθοδοι δε βγάλανε καλλίτερους πολίτες. Ασφαλώς και είχαν τις καλλίτερες προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε –νομίζω!- τις προσδοκίες τους. Ίσως αντίθετα γύρισε και χτυπά τους ίδιους και αλίμονο και τους γονείς.!
Ακούγομαι παλαιομοδίτης αλλά… ο λόγος είναι ανοιχτός και οι απόψεις σεβαστές .
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου