Βιβλιοπαρουσίαση

Από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη



ΧΡΩΜΑΤΑ ΑΛΉΘΕΙΑΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΑΤΕΙΑΣ ΒΕΡΡΑ



Μετά την πρώτη της ποιητική συλλογή « Η ευγένεια των ήχων »,η οποία της πρόσφερε άφθονα εγκωμιαστικά σχόλια, η Γαλάτεια Βέρρα κυκλοφόρησε τη δεύτερη συλλογή της με τίτλο «Χρώματα αλήθειας» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη, δικαιώνοντας όσους είχαμε προβλέψει ότι θα μονιμοποιήσει τη θέση της στη νεοελληνική ποίηση της γενιάς της.

Ήδη η νέα της συλλογή 117 ποιήματα, έρχεται με την ωριμότητα του ποιητή που δεν φοβάται να υπογραμμίσει την άποψη, ότι η ποίηση δεν είναι απλώς η φόρμα αλλά κυρίως η λέξη. Οι λέξεις –η έκφραση!

Είναι γνωστό άλλωστε ότι η ποίηση, συμμετέχοντας στην πρόζα, τη διαχωρίζει ουσιαστικά από τα άλλα είδη του πεζού λόγου και την αξιολογεί ως λογοτεχνία και η Γαλάτεια Βέρρα το γνωρίζει και το υπηρετεί σωστά Εξ άλλου όλο και συχνότερα στη νεότερη ποίηση, παρατηρείται μια τάση μεταστροφής προς το ποιητικό πεζογράφημα που βοηθά σε μια πιο άνετη και πληρέστερη εικονοπλαστική και εννοιολογική προσέγγιση.

Πράγματι η φόρμα στη νέα της συλλογή υποχωρεί από τον κλασσικό στίχο, χωρίς και να τον αποκλείει - υπάρχουν αρκετά στην κλασσική μορφή- σε πεζό ύφος. Τα «χρώματα αλήθειας»είναι μια ποιητική πρόζα, όπου ένας λεκτικός θησαυρός, τη βοηθά να εκφραστεί με την αρμονία των ήχων των οποίων τη σύζευξη, τόσο ακουστικά όσο και νοηματικά κατέχει άριστα, έτσι που το αποτέλεσμα είναι μια λυρική απογείωση. Μουσικός άλλωστε η ίδια.

Η φιλοσοφική της διάθεση κύριο γνώρισμα της νέας της ποιητικής κατάθεσης, επικεντρώνεται σε έναν υπαρξιακό προβληματισμό, τόσο στον υποσυνειδησιακό της χώρο, όσο και στον αισθητό κόσμο γύρω της και εκδηλώνεται άλλοτε με μια πίκρα, μια απογοήτευση, αλλά πάντα με μια τρυφερότητα που αποκαλύπτει την ευαισθησία της. ( όπου: Ήρθες μνήμη πικρή. Πιστή στο ραντεβού του αδιαπέραστου….Άφησες το βλέμμα σου στη σκόνη των αιώνων) και άλλοτε σε μια αισιόδοξη στάση ζωής σαν να κοιτάζει μέσα από ένα ανοιχτό ανοιξιάτικο παράθυρο( Ας θύμιζε η ζωή μέλι, γάλα θυμάρι,/Ας πλάγιαζε με πόθο στο στρώμα του ανένταχτου / ας άγγιζε με τα δάχτυλα την άρπα των αγγέλων..)

Αυτή η φιλοσοφική διάθεση –κάποιες φορές ο σκεπτικισμός- την ακολουθεί σε όλη την ποιητική της πορεία στη νέα συλλογή της. ( Αυτός ο κόσμος χάνει ερείσματα /πετά ανερυθρίαστα κάθε αρωγή / Οδηγείται στον αφανισμό…αποδομείται και χαίρεται/ αναιρείται και καμαρώνει)

Ακόμη και στις συνομιλίες της με έναν υποθετικό συνομιλητή (άλλοτε Β πρόσωπο, άλλοτε Γ , κάποιες φορές ιδεατό ερωτικό σύντροφο ή μια απολεσθείσα απόλαυση) συχνά περιγράφει το alter egoτης και όπου διακρίνουμε μια κριτική διάθεση. Ίσως είναι η προσμονή ενός μάταια αναμενόμενου ιδανικού που μπορεί να είναι και ο έρωτας σε μια ευδιάκριτα θεοποιημένη κατάσταση . Μια εναγώνια αναζήτηση που διατρέχει όλη τη συλλογή της και παρουσιάζεται μέσα από έναν εννοιολογικό πλούτο με ωραίες μεταφορές, ο οποίος τη βοηθά τόσο στην κομψότητα της έκφρασης όσο και στην ποιητική παρουσίαση ενός πεζού λόγου.

Συχνά δίνει την εντύπωση μιας αυτοανάλυσης .Μιας συνομιλίας με τον καθρέφτη της, θα έλεγα στα όρια μιας αυτοκριτικής. (Ενοχή .σελ 39– Γιατί έχασες τα λόγια σου;….Τα στηρίγματά σου σαθρά / Τα νεύρα της ψυχής σου γκρεμισμένες απολήξεις / ερείπια σωστά….Μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να ανατρέψει τον αφανισμό)

Η νοσταλγία έχει το μεγάλο της μερίδιο στη νέα συλλογή της «Χρώματα αλήθειας» και είναι κάπως δύσκολο να αναλυθεί, για μια ποιήτρια που ακόμη δεν έχει ζήσει τη βιολογική της ζωή, παρά στις πρώτες δεκαετίες της. Λόγου χάρη γράφει: «Κάποτε θυμάμαι άγγιζα τον ιδανικό κόσμο με μια διάφανη απλότητα. Κρατούσα στις μικρές μου παλάμες τον ευγενικό μόχθο»

Κι αλλού : «Έπινες πάντοτε τσάι με λεμόνι. Στα χείλη σου ανέπνεαν οι γεύσεις. Έμοιαζε με μικρή τελετουργία…Όλος ο κόσμος οσμή σωστή στη λιτή σου κούπα» Ακόμη :Άφησες το χέρι μου στον χρόνο / ξέχασα τη λήθη να ικετεύσω/αυτό το άγγιγμα με στοιχειώνει

Δε θα μπορούσε για όσους την ξέρουμε, να λείπει από την ποιητική της έμπνευση ο Δημιουργός. Ο Πλάστης- κορυφαίος ποιητής. Κι όσο κι αν δε δηλώνεται καθαρά ωστόσο στο βάθος όλης της συλλογής, υπάρχει ο θρησκευόμενος εαυτός της

Δάσκαλε της οικουμένης / με της σοφίας το σκήπτρο/Εσύ που θα ποιμάνεις τα ανθρώπινα με οικτιρμούς/στα σπλάχνα σου βρέθηκε η αγάπη…μην πάψεις να ενδιαφέρεσαι για τα ποιήματα / Μην πάψεις να μεριμνάς ,φρουρέ των ψυχών.

Σε μια γενική τοποθέτηση θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ποιητική πρόζα όπου ο λυρισμός της εκφράζεται με μια λεκτική αβρότητα και μια κομψότητα ύφους- θα έλεγα μια ευγένεια ήχων- χαρακτηρίζοντας μια ποίηση αφιερωμένη «εις τον ένδον εαυτόν» αποκαλύπτοντας ευαισθησίες και τρυφερότητα –αγάπη- ανθρωπιά. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα δηλαδή της ποίησης και του ποιητή



Σταύρος Ιντζεγιάννης