ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ



Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω

Από το «Ελεύθερο Θέατρο» στο «Οροπέδιο»

( Κανακάρη 101 εντός της στοάς)



Αντικομφορμιστής, αντιεξουσιαστής, ανατρεπτικός, βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1997 ο Ντάριο Φο ασυμβίβαστα καταγγελτικός, ταρακουνώντας κάθε φορά τα νερά, ποδηγέτησε το κίνημα « Δεν πληρώνω –Δεν πληρώνω » που τείνει να εξελιχθεί σε παγκόσμιας κλίμακας επανάσταση της λαϊκής συνείδησης ενάντια στην κρατούσα τάξη πραγμάτων. Στην Ελλάδα υπήρξε –και εξακολουθεί κατά καιρούς-να ξυπνά την υποβόσκουσα αγανάκτηση κατά της ανόδου των τιμών αρχής γινομένης από τον αντι-διοδιακό αγώνα που για κάποιο διάστημα κράτησε τα διόδια ανοιχτά φέρνοντας σε αμηχανία την τότε κυβέρνηση, για την ακολουθούμενη τιμολογιακή της πολιτική στο πρόβλημα των διοδίων, αλλά και γενικότερα στην έξαρση ακρίβειας της αγοράς που παρά την στενότητα εισοδημάτων οι τιμές εξακολουθούν την άνοδό τους.

Ίσως έτσι να εξηγείται το γεγονός ότι παίζεται για χρόνια, με αμείωτο ενδιαφέρον στις Αθηναϊκές σκηνές, από εξέχοντα θεατρικά σχήματα, όπου ο θεατής δεν παρακολουθεί απλά μια ευχάριστη φαρσοκωμωδία αλλά κυριολεκτικά βγάζει τα απωθυμένα του.

Στην Πάτρα το «Ελεύθερο Θέατρο», μια ομάδα ερασιτεχνών που κινούνται σε επαγγελματικό –από απόψεως τεχνικής-επίπεδο έχοντας στο ενεργητικό τους ιδιαίτερες επιτυχίες σε δύσκολα θεατρικά έργα όπως τον Στρίμπεργκ (πατέρας) ή τον «θείο Βάνια» του Τσέχωφ και άλλους ήδη πρόσθεσε μιαν ακόμη επιτυχία του, με τον Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω» να θυμίζει την υποχρέωση του λαού να αντισταθεί στην οικονομική καταπίεση που ασκεί η κατεστημένη οικονομική ολιγαρχία.

Το έργο κινείται στο επίπεδο μια φάρσας μέσα σε απίθανα κωμικές καταστάσεις και ανατροπές ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο το πρόβλημα ανάμεσα στη θέση και την άρνηση. Ανάμεσα στο ηθική και τον συμβιβασμό. Ανάμεσα στη συνείδηση και την ανάγκη. Καταστάσεις που βγάζουν άφθονο γέλιο και αυθόρμητο χειροκρότημα, όσο κι αν στο βάθος τους κρύβουν- όπως όλα τα έργα τον Ντάριο Φο- την τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου ο οποίος αναγκάζεται κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομία, να συμβιβαστεί .

Είναι από τις λίγες φορές που οι κριτική αναγκάζεται να ομολογήσει πως δεν υστέρησε κανείς. Ίσως και γιατί οι ιδιαίτερες συνθήκες που ζει η Ελληνική πραγματικότητα βοήθησαν να βγουν αβίαστα οι αληθινοί ρόλοι που ζει ο καθένας..

Ένας εκρηκτικός Μιχάλης Σμυρλής, έχοντας μια πολύχρονη εμπειρία και με τη σκηνική άνεση που τον διακρίνει και τον βοηθά, δεν υποδύεται αλλά ζει τον Τζιοβάνι .Είναι ο μεσοαστός –ο καθένας μας-που αντιμετωπίζουμε το Καβαφικό ναι ή όχι σε κάποια φάση της μικροαστικής μας ζωούλας.

Απολαυστικός ο Κώστας Ηλιόπουλος στον διπλό ρόλο του αστυνόμου έβγαλε τα απωθυμένα μας κατά της εξουσίας και κέρδισε άφθονο το γέλιο και το χειροκρότημα. Στο μέτρο του συγκαταβατικού συζύγου

ο Σπύρος Αναστασοβίτης .Ένας Λουίτζι αφελής (όπως όλοι μας οι σύζυγοι) μπήκε στο πετσί του ρόλου του και μας προβλημάτισε. Αυτός η ο απονήρευτος διαχρονικός σύζυγος ( Αλίμονο πόσο εύκολα μας πείθουν οι γυναίκες !!!)με τις πονηριές τους.

Η Αντωνία (Μαριάνθη Παπαδοπούλου) ζωντανή η γυναίκα του διπλανού μας ή τάχα ας το ομολογήσουμε η δική μας ! Μαζί με τη Βασιλική Μαντζουράτου (Μαρία) κράτησαν την παράσταση ως το τέλος στα επίπεδα της γειτονιάς-μας !Το σπουδαιότερο από όλα αληθινές. Οι νοικοκυρούλες που συναντάμε στο σούπερ Μάρκετ αλλά και στο σπίτι μας και μας …διευθύνουν. Μας καταφέρνουν να πιστέψουμε ακόμα και το απίστευτο .Ήταν εξαίρετες.

.Σε διπλό χαρακτηριστικό ρόλο και ο Μίλτος Σπυρόπουλος στον οποίο ανήκει και η επιτυχημένη σκηνοθεσία μέσα στον εξαιρετικά λιτό και στενό χώρο που έξυπνα και λειτουργικά εκμεταλλεύτηκε δίνοντας την ευκαιρία και στους άλλους συντελεστές της παράστασης Σκηνικά Θεοδ. Τσούλου, μουσική Δ. Μπονέλη, Μακέτες- φωτογραφίες Γ. Καλογερής , επεξεργασία ήχου Τάκης Σμυρλός να δείξουν τη συμμετοχή τους. Το έργο θα παίζεται έως την Κυριακή των Βαϊων και η ασφυκτικά γεμάτη Παρασκευή -Σαββατοκύριακο αίθουσα προοιωνίζει μιαν ακόμη λαμπρή πορεία.

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πάτρα 4 Απρίλη 2013