Ομιλία στη « Διακίδειο »από τον Πολιτιστικό κύκλο «Μαγναύρα» με ομιλητή την καθηγήτρια γλωσσολογίας Κυρία Αγγελική Ράλλη την Τετάρτη 3/4/2013



ΜΝΗΜΕΣ

Ο Πολιτιστικός κύκλος «Μαγναύρα » αυτός ιδιότυπος αγωνιστής της μνήμης. μια αντίσταση πες ενάντια στη φθορά και τη λησμοσύνη για να διασωθεί ο τόπος μέσα στο χρόνο, έκανε αισθητή την παρουσία του, για μια ακόμη φορά, ανακαλώντας μνήμες από τις αξέχαστες πατρίδες- καθώς λέμε. Μαγναύρα το αλλοτινό πανδιδακτήριο – πανεπιστήμιο με τα σημερινά μέτρα-της Βασιλεύουσας.

Με ομιλητή την καθηγήτρια της γλωσσολογίας του φιλολογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών μας ξενάγησε στο Αϊβαλί, τις Ελληνικότατες Κυδωνίες που πρωτοκατοικήθηκαν-λένε- από τους κατοίκους της απέναντι Λεσβου μπορεί από το 1773.

Μέσα από διαφάνειες, ξεναγηθήκαμε στη γη των πατέρων μας, με μια σοφά δομημένη ομιλία που κράτησε με θρησκευτική προσήλωση τους ακροατές στο λόγο της, η Κυρία Αγγελική Ράλλη καθηγήτρια γλωσσολογίας του τμήματος φιλολογίας του πανεπιστημίου Πατρών παρουσίασε τόπο τον τόπο, δρόμο τον δρόμο και γειτονιά τη γειτονιά εκκλησίες , μέγαρα αλλοτινά, παραλίες, σχολεία (αρεναγωγείο-παρθεναγωγείο πόσο παράξενα ηχούν στην εποχή μας αυτές οι ξεχασμένες –φευ - λέξεις) και αντιπαραβάλλοντας το χτες με το σήμερα με κάποιες «καρτ ποστάλ» θύμισε σε μερικούς παλαιούς των ημερών ακούσματα γονιών και γιαγιάδων που μοιάζουν πια σαν παραμύθια : Μια φορά κι έναν καιρό…

Άνετος ο λόγος, απρόσκοπτη η διαδρομή μέσα από τα μονοπάτια της ιστορίας και μνήμης μας γνώρισε τον τόπο που ακουστά τον είχαμε και να, τον είδαμε. Με τη θάλασσα , με τα Μοσχονήσια απέναντι, με τα κτίσματα , ακόμη και με τους λεβέντες τους κοντραμπατζήδες ιδιομορφία του τόπου που δε δίσταζαν έλεγε η γιαγιά να τα βάζουν και με τους τουρκαλάδες.

Σκεφτόμουν ακούγοντας την Κυρία Ράλλη, πως μόνο μια γυναικεία φωνή, έτσι βελούδινη, έτσι γλυκειά, έτσι πράα σα να μας διηγότανε το μύθο της φυλής μπορούσε να μας γυρίσει πίσω και να μας θυμίσει πως κάπου – κάποτε ήταν ένας τόπος που τον λέγανε Αϊβαλί- Κυδωνίες .

-Ήταν;

- Όχι. Είναι! Γιατί εμείς δεν ξεχνάμε και δεν τους τα χαρίζουμε. Και πάντα θα υπάρχει ένας κύκλος μνήμης και κάποιοι άνθρωποι,κάποιοι αγωνιστές της ιστορίας ηλιοκαυτοί που λέει ο ποιητής, οι οποίοι με τη σαγήνη της αλλοτινής «Μαγναύρας» θα χτυπάνε τη καμπάνα μιας ανάστασης.

Σταυρος Ιντζεγιαννης