ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ
« Και αναβαίνων ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, παρέλαβε τους Δώδεκα μαθητάς αυτού κατ` ιδίαν εν τη οδώ και είπεν αυτοίς : Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»
Με σαγηνεύει αυτή η εικόνα.
Αυτός ο ερχομός ο ειρηνικός, ο γεμάτος ποίηση και ανοιξιάτικη ομορφιά. Ο γεμάτος φως και ψυχική αγαλλίαση. Ο γεμάτος από το όραμα του Παραδείσου.
Αυτός, ο Νυμφίος , ο πάνυ ωραίος , καθισμένος επί πώλου όνου .Αυτός , ο Πρώτος ως ο έσχατος !
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Α, πως την περιμέναμε αυτή την ώρα . Πως την περιμέναμε !
Παιδιά , πιτσιρικάδες με κοντά παντελόνια - κατά τη συνήθεια εκείνης της εποχής - χαμένοι μέσα στο πλήθος ή στριμωγμένοι κοντά στο αναλόγιο , στη χορωδία του αριστερού ή του δεξιού ψάλτη , πως την καρτερούσαμε αυτή την ώρα , όπου μέσα στις φωτοπλημμυρισμένες εκκλησίες , θα ψέλναμε το αξεπέραστα ωραίο και τόσο συμβολικό στο βάθος των συνειρμών του τροπάριο: Ιδού ο νυμφίος έρχεται
Oλάνοιχτη η παιδική καρδιά στην αγάπη , στύλωνε άγρυπνα τα μάτια της φαντασίας - γρηγορούντα - να δει τη λευκοφόρα οπτασία, που θα `ρχότανε να πιστοποιήσει αν είμαστε εκεί έτοιμοι- εν τω μέσω της νυκτός .
Αργότερα , έφηβοι στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς και του νου , πάλι εκεί στις εκκλησίες, με τη σύνοψη στο χέρι, λαχταρούσαμε να χαρούμε την πανέμορφη ώρα που θα `ρχότανε Αυτός - το σύμβολο της Αγάπης
Κάποια συμμαθήτρια , στο βάθος αριστερά , στις θέσεις γυναικών σήκωνε ντροπαλά τα μάτια , ψάχνοντας κι αυτή για τον Νυμφίο. Τον Νυμφίο της .Ώσπου τα μάτια , σμίγοντας τη νεανική επιθυμία στην ιερότητα της ώρας, συναντιόνταν με εκείνο το γεμάτο αγνότητα μα και σημασία αντάμωμα , στο φως των κεριών που αγρυπνούσαν κι αυτά, να μας σώσουν από το φοβερό " Μη τω ύπνω παραδοθείς "
Αργότερα - στις εκκλησίες πάλι - ίσως μηχανικά να σεκοντάραμε το ωραίο ψαλτήρι του υμνωδού
" Βλέπε ουν ψυχή μου "
Ο Νυμφίος της απαντοχής μας είχε πια αλλάξει.
Η ζωή , μια φροντίδα καθημερινή , γκρέμιζε τις καστρόπορτες της ξεγνοιασιά μας .
Γεμάτοι αγωνία καρτερούσαμε έντρομοι, εκείνο το χτύπημα της πόρτας που θα ειδοποιούσε τον ερχομό.
Ο ερχομός !
Ο ερχομός ήταν η αρρώστια, η δουλειά , το γραμμάτιο ο προϊστάμενος , τα έξοδα. Το άγχος το βιοποριστικό, είχαν γίνει ο Νυμφίος της απαντοχής μας. Της αγρύπνιας μας .
Πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Πόσο αλλάζουν οι γύρω μας. Πόσο αλλάζουμε εμείς αλίμονο!
Για χρόνια θυμάμαι τη γιαγιά, που τέτοια μέρα, έβγαζε τα χαλιά και τα κρέμαγε στα μπαλκόνια κι έκαιγε μοσχολίβανο φτιαγμένο για τη μέρα με άρωμα δάφνης για να περάσει ο ΄Ίσκιος Του. Η Ιδέα Του . Το Όραμά Του. Η ευλογία Του.
Ευλογημένος ο Ερχόμενος ! Συνήθεια που την κράτησε κι η μάνα ως τα στερνά της, μέχρι που χάθηκαν και οι δύο, μαζί και τα ωραία μας έθιμα. Μπορεί μαζί και η Ευλογία Του
Α πόσο με συνεπαίρνει αυτή η εικόνα, αλλά και πόσο με τρομάζει.
Αυτός ο όχλος . Αυτοί οι διαχρονικοί φαύλοι που κραυγάζουν Ωσαννά. Αυτοί οι ίδιοι- Εμείς Κύριε - που ύστερα από τέσσερις ημέρες ύψωσαν τις γροθιές τους φωνάζοντας. Άρον σταύρωσαν Αυτόν.
Ο όχλος.!
Αυτοί οι ίδιοι που τους συναντάμε χειροκροτητές να ζητωκραυγάζουν τη μία μέρα και την άλλη - δυο μέρες μετά - να ωρύονται : Άρον αυτόν. Σταύρωσέ τον.
Τέτοιες στιγμές, σκέφτομαι με κλάμα ψυχής, με θρήνο και οδυρμό, πόσο δίκιο είχες που οργίστηκες .
«Λαός μου τι εποίησά σοι ή τι σου παρενόχλησα ;Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα , άνδρα όντα επί κλίνης ηνορθωσάμην. Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας ;Αντί του μάνα χολήν. Αντί του ύδατος όξος. Αντί του αγαπάν με Σταυρώ με προσηλώσατε. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Καλέσω μου τα έθνη κακείνα με δοξάσουσι συν τω Πατρί και τω Πνεύματι. Καγώ δωρήσομαι αυτοίς ζωήν αιώνιον»
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός
Πόσοι τάχα θα αξιωθούμε να στηθούμε με αναμμένες τις λαμπάδες με ολάνοιχτες τις καρδιές για να τον υποδεχθούμε .
- Είμαι έτοιμος Κύριε . Καλωσόρισες Νυμφίε !
Σταύρος Ιντζεγιαννης
ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ
« Και αναβαίνων ο Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, παρέλαβε τους Δώδεκα μαθητάς αυτού κατ` ιδίαν εν τη οδώ και είπεν αυτοίς : Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»
Με σαγηνεύει αυτή η εικόνα.
Αυτός ο ερχομός ο ειρηνικός, ο γεμάτος ποίηση και ανοιξιάτικη ομορφιά. Ο γεμάτος φως και ψυχική αγαλλίαση. Ο γεμάτος από το όραμα του Παραδείσου.
Αυτός, ο Νυμφίος , ο πάνυ ωραίος , καθισμένος επί πώλου όνου .Αυτός , ο Πρώτος ως ο έσχατος !
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Α, πως την περιμέναμε αυτή την ώρα . Πως την περιμέναμε !
Παιδιά , πιτσιρικάδες με κοντά παντελόνια - κατά τη συνήθεια εκείνης της εποχής - χαμένοι μέσα στο πλήθος ή στριμωγμένοι κοντά στο αναλόγιο , στη χορωδία του αριστερού ή του δεξιού ψάλτη , πως την καρτερούσαμε αυτή την ώρα , όπου μέσα στις φωτοπλημμυρισμένες εκκλησίες , θα ψέλναμε το αξεπέραστα ωραίο και τόσο συμβολικό στο βάθος των συνειρμών του τροπάριο: Ιδού ο νυμφίος έρχεται
Oλάνοιχτη η παιδική καρδιά στην αγάπη , στύλωνε άγρυπνα τα μάτια της φαντασίας - γρηγορούντα - να δει τη λευκοφόρα οπτασία, που θα `ρχότανε να πιστοποιήσει αν είμαστε εκεί έτοιμοι- εν τω μέσω της νυκτός .
Αργότερα , έφηβοι στα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς και του νου , πάλι εκεί στις εκκλησίες, με τη σύνοψη στο χέρι, λαχταρούσαμε να χαρούμε την πανέμορφη ώρα που θα `ρχότανε Αυτός - το σύμβολο της Αγάπης
Κάποια συμμαθήτρια , στο βάθος αριστερά , στις θέσεις γυναικών σήκωνε ντροπαλά τα μάτια , ψάχνοντας κι αυτή για τον Νυμφίο. Τον Νυμφίο της .Ώσπου τα μάτια , σμίγοντας τη νεανική επιθυμία στην ιερότητα της ώρας, συναντιόνταν με εκείνο το γεμάτο αγνότητα μα και σημασία αντάμωμα , στο φως των κεριών που αγρυπνούσαν κι αυτά, να μας σώσουν από το φοβερό " Μη τω ύπνω παραδοθείς "
Αργότερα - στις εκκλησίες πάλι - ίσως μηχανικά να σεκοντάραμε το ωραίο ψαλτήρι του υμνωδού
" Βλέπε ουν ψυχή μου "
Ο Νυμφίος της απαντοχής μας είχε πια αλλάξει.
Η ζωή , μια φροντίδα καθημερινή , γκρέμιζε τις καστρόπορτες της ξεγνοιασιά μας .
Γεμάτοι αγωνία καρτερούσαμε έντρομοι, εκείνο το χτύπημα της πόρτας που θα ειδοποιούσε τον ερχομό.
Ο ερχομός !
Ο ερχομός ήταν η αρρώστια, η δουλειά , το γραμμάτιο ο προϊστάμενος , τα έξοδα. Το άγχος το βιοποριστικό, είχαν γίνει ο Νυμφίος της απαντοχής μας. Της αγρύπνιας μας .
Πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Πόσο αλλάζουν οι γύρω μας. Πόσο αλλάζουμε εμείς αλίμονο!
Για χρόνια θυμάμαι τη γιαγιά, που τέτοια μέρα, έβγαζε τα χαλιά και τα κρέμαγε στα μπαλκόνια κι έκαιγε μοσχολίβανο φτιαγμένο για τη μέρα με άρωμα δάφνης για να περάσει ο ΄Ίσκιος Του. Η Ιδέα Του . Το Όραμά Του. Η ευλογία Του.
Ευλογημένος ο Ερχόμενος ! Συνήθεια που την κράτησε κι η μάνα ως τα στερνά της, μέχρι που χάθηκαν και οι δύο, μαζί και τα ωραία μας έθιμα. Μπορεί μαζί και η Ευλογία Του
Α πόσο με συνεπαίρνει αυτή η εικόνα, αλλά και πόσο με τρομάζει.
Αυτός ο όχλος . Αυτοί οι διαχρονικοί φαύλοι που κραυγάζουν Ωσαννά. Αυτοί οι ίδιοι- Εμείς Κύριε - που ύστερα από τέσσερις ημέρες ύψωσαν τις γροθιές τους φωνάζοντας. Άρον σταύρωσαν Αυτόν.
Ο όχλος.!
Αυτοί οι ίδιοι που τους συναντάμε χειροκροτητές να ζητωκραυγάζουν τη μία μέρα και την άλλη - δυο μέρες μετά - να ωρύονται : Άρον αυτόν. Σταύρωσέ τον.
Τέτοιες στιγμές, σκέφτομαι με κλάμα ψυχής, με θρήνο και οδυρμό, πόσο δίκιο είχες που οργίστηκες .
«Λαός μου τι εποίησά σοι ή τι σου παρενόχλησα ;Τους τυφλούς σου εφώτισα, τους λεπρούς σου εκαθάρισα , άνδρα όντα επί κλίνης ηνορθωσάμην. Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας ;Αντί του μάνα χολήν. Αντί του ύδατος όξος. Αντί του αγαπάν με Σταυρώ με προσηλώσατε. Ουκέτι στέργω λοιπόν. Καλέσω μου τα έθνη κακείνα με δοξάσουσι συν τω Πατρί και τω Πνεύματι. Καγώ δωρήσομαι αυτοίς ζωήν αιώνιον»
Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός
Πόσοι τάχα θα αξιωθούμε να στηθούμε με αναμμένες τις λαμπάδες με ολάνοιχτες τις καρδιές για να τον υποδεχθούμε .
- Είμαι έτοιμος Κύριε . Καλωσόρισες Νυμφίε !
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου