ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΧΩΜΑΤΕΡΗ



Είχαμε δεν είχαμε μπλέξαμε με τα σκουπίδια. Χαμός στο Δημοτικό συμβούλιο όχι για το τι θα φάμε σε μια περίοδο που η ανεργία απειλεί να μας κόψει το φαγητό -400 χιλιάδες οικογένειες χωρίς εισόδημα-αλλά για το που θα πετάξουμε τα αποφάγια.

Κάτι τέτοια βλέπει Μέρκελ και κοντεύει να πάθει εγκεφαλικό. Σου λέει αυτοί λεφτά δεν έχουν αλλά καλοπερνάνε. Ήταν παλιά ο δείκτης που όριζε: Αν θες να δεις την οικονομική κατάσταση μιας οικογένειας κοίταξε τα σκουπίδια που πετάει!!!

Σε πρώτο πλάνο οι χωματερές .Κύριο θέμα τα σκουπίδια. Κάποτε δεν είχαμε να φάμε , σήμερα δεν έχουμε που να πετάξουμε τα αποφάγια! Από την μπομπότα στο παντεσπάνι κι από τις ελιές στο χαβιάρι! Πως το είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ :Πέστε μου να στερηθώ τα απαραίτητα μη μου λέτε να στερηθώ τα περιττά!!!

Σε ρυθμό υπερκατανάλωσης η Ελλάδα συνηθίσαμε το πολύ και δεν μπορούμε να στερηθούμε ακόμα κι αυτά που πλεονάζουν. Τσεκουράτο παράδειγμα μια μακρινή μου θεία της …θείας μου :Στο σούπερ μάρκετ τη συναντώ και κοντά στα τόσα που γεμίζουν το καρότσι της έχει και κονσέρβες για γάτες.

-Μα εσύ δεν έχεις γάτες από ότι ξέρω-απορώ.

- Δεν έχει σημασία. Τις είχανε προσφορά. Παίρνεις τρεις πληρώνεις δύο. Είπα να τις πάρω να βρίσκονται !!!

Στο φανάρι –τι λέγανε και κλούβα-υπήρχε, αν υπήρχε δηλαδή μια στάλα φέτα και το φαγητό που περίσσεψε από την προηγουμένη. Για κρέας ούτε λόγος.

Είδε ο κυρ- Χρήστος ο ψιλικατζής μια στάλα κρέας στην κλούβα και απόρησε: Πότε ήρθε …Πάσχα και δεν το πήρα είδηση !!!Διότι Πάσχα –Χριστούγεννα ήταν ο κανόνας, Υπερβολή θα πείτε και είναι σίγουρα αλλά είναι χαρακτηριστικό όχι της φτώχειας που μας έδερνε κάποτε αλλά του τρόπου που διαχειριζόμαστε το μισθό ή το όποιο εισόδημα. Με το μέτρο όλα. Να απλώνεις τα πόδια σου όσο φτάνει το πάπλωμά σου λέγανε οι πατεράδες μας.

Σήμερα εκτός από το ψυγείο αγοράζουμε και καταψύκτη. Είναι απαραίτητο λέμε, γιατί αγοράζουμε τριπλάσια από τις ανάγκες μας και που μια μέρα τα πετάμε διότι έληξαν. Είναι βλέπεις και η ημερομηνία λήξεως. Παλαιά δεν υπήρχε τέτοια ετικέτα. Τρώγαμε ληγμένα- άληκτα ότι βρίσκαμε και μα την αλήθεια δεν παθαίναμε τίποτε. Μόνος οδηγός το ότι μούχλιαζε το τυρί καμιά φορά αλλά και τότε τι θαρρείς. Το καθάριζε η μάνα γύρω- γύρω και το τρώγαμε. Να το πετάξουμε; Αστειεύεστε; Δεν πετάνε τα φαγητά, έλεγε η συγχωρεμένη :Είναι αμαρτία. Θα μας δει ο θεός και θα μας τιμωρήσει! Και δεν αποκλείεται να είναι η τιμωρία Του αυτή έτσι που ζούμε σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία όπου ζούμε καταναλώνοντας πολλαπλάσια από αυτά που στην πραγματικότητα έχουμε ανάγκη

Ένα καρβέλι ψωμί τρεις σαρδέλες και μία ντομάτα χόρταινε ολόκληρη οικογένεια. Σήμερα πετάμε ολόκληρη τη φραντζόλα- παχαίνει λέει η έξυπνη η ανεψιά μου η οποία είναι και άνεργη, σκέψου δηλαδή και να δούλευε!!!

Γεμάτοι οι κάδοι αποφάγια. Πιο σωστά μισοφαγωμένα. Τα πετάμε.

Υπερκατανάλωση την ονομάζουμε. Λάθος. Υπεραφροσύνη είναι ο σωστός ορισμός. Ίσως έχει αλλάξει και ο ορισμός του φτωχού .Φτωχός δεν είναι αυτός που δεν έχει παντελόνι να φορέσει αλλά αυτός που δεν έχει τρίτο ή τέταρτο να αλλάζει αντί να γυρίζει με μπαλωμένο όπως γυρίζαμε παλιά και που συχνά είχαν και μπάλωμα στον καβάλο.

Ποια νοικοκυρά μπαλώνει κάλτσες; Παλιά η μάνα είχε ένα ξύλινο αβγό και το χρησιμοποιούσε για να μπαλώνει τις κάλτσες. Αν πεις και για τα σώβρακα όλα είχαν μπάλωμα.

Βρήκα το ξύλινο αβγό της σε ένα παλιό σεντούκι και το έδειξα στην κόρη μου. Με αυτό μαντάρανε τις κάλτσες που τρυπάγανε.

-Και γιατί δεν τις πετάγανε –απόρησε.

Ώστε πρέπει να φτάσουμε στη εποχή της μιζέρια και της φτώχειας – θα ρωτήσετε.

Όχι βέβαια. Κανείς δεν αποζητά την εποχή που η φασολάδα ήταν το αποκλειστικό και εθνικό μας μάλιστα φαγητό και η αστική οικογένεια είχε δύο μόνο τυριά. Φέτα και κεφαλοτύρι για τρίψιμο. Οι πλούσιοι και κασέρι .Αλλά από το σημείο αυτό ως το σημείο να γίνεται χαμός όχι για το τι θα φάμε αλλά για το που θα πετάξουμε τα αποφάγια υπάρχει απόσταση. Είναι αυτό που λέει το Ευαγγέλιο : ¨Αφρον- άφρον!!!

Σταύρος Ιντζεγιαννης