ΚΑΘ  ΟΔΟΝ  

   ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

   Γράφοντας προχτές για τον πολύτεκνο παπά, δε φανταζόμουν πια πληγή έξυσα. Τηλεφωνήματα απανωτά για να περιγράψουν όχι μόνο προσωπικά τους, αλλά γενικότερα για τη σχέση του πολίτη με την εκκλησία. Αυτή την εκκλησία που όλοι  σεβόμαστε αλλά δε την φροντίζουμε. Μου εξομολογείται κληρικός(σ.σ Απορώ με τη φοβία του Έλληνα να λέει το όνομά του, ακόμα και όταν η κριτική του δεν είναι δυσμενής, οπότε θα  είχε κάποιον ίσως δικαιολογημένο  φόβο να παρεξηγηθεί  από κάποιον) γράφετε για τον αγώνα  του παπά –και όχι μόνο του πολύτεκνου-αλλά του κάθε κληρικού ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν κάποιος έξω από την καθημερινότητα. Λες και αυτός δε ζει τα καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα στο σύνολό της αλλά και ατομικά. Η οικονομική κρίσι, το ηθικό ξεχαρβάλωμα, η αγωνία της  αυριανής ημέρας. Ακόμη και η ανεργία που βέβαια δεν κάνει εξαίρεση αν είσαι παιδί του παπά ή του οικοδόμου ή του Δημοσίου υπαλλήλου ή του αγρότη. Σε ένα καζάνι βράζουμε όλοι μας.

  Σας ξέφυγε όμως –λέει ο συνομιλητής μου-το τι αγώνα κάνουμε να συντηρήσουμε την εκκλησία. Να την κρατήσουμε ανοιχτή όχι μόνο στην Κυριακάτικη  λειτουργία αλλά και σαν κοινωνικό  συμπαραστάτη της ανέχειας και της  έλλειψης ακόμη και των στοιχειωδών πόρων πολλών οικογενειών της ενορίας όλο τον χρόνο.

    Γεμίζει το παγκάρι με χάλκινα νομίσματα ευτελέστατης αξίας. Μια μέρα βρήκαμε ένα …κουμπί. Αυτό πια να ξεγελάς τους  ανθρώπους, αλλά να θέλεις να ξεγελάσεις και το Θεό σου!!! Λες και θα σου τράβαγε η ενορία το αφτί αν μη έχοντας ούτε ένα ευρώ, έπαιρνες ένα κερί να το ανάψεις.

  (Σ.σ ο υπογράφων έτυχε μια Κυριακή, απρόσεκτος και αφηρημένος κατά κανόνα, να μπω  στην Ευαγγελίστρια και ψάχνοντας τις τσέπες μου να διαπιστώσω ότι αλλάζοντας παντελόνι  ξέχασα να πάρω χρήματα. Πήρα ένα κερί και το άναψα. Κανείς δε μου είπε « ε, δεν έριξες λεφτά » και όχι γιατί είμαι γνωστός, αλλά γιατί είναι ανθρώπινο να ξεχάσεις κάποια φορά να πάρεις μαζί σου λεφτά ή και να μην έχεις. Κανείς δε σου λέει φύγε)

   To εξοργιστικό – λέει ο συνομιλητής  μου –είναι ότι ενώ ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ για τον γάμο της κόρης τους ή του γιου τους τσιγκουνεύονται να αφήσουν ένα πενηντάρι για την εκκλησία.

  (σ.σ Σε γνωστό μου γάμο, η πεθερά του γαμπρού, όταν ο κουμπάρος  θέλησε να αφήσει…30 ευρώ του έβαλε τις φωνές: Τρελάθηκες που θα αφήσεις 30 ευρώ. Έχουμε έξοδα .10 ευρώ και πολύ είναι. Είχε όμως, αυτή η ιδία, την απαίτηση να ανάψουν όλοι οι πολυέλαιοι και να πλημμυρίσει από φως η εκκλησία)

   Ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ για λουλούδια που μόλις τελειώσει το μυστήριο θα πετάξουν. Για κόκκινα χαλιά και φανάρια και κορδέλες και δε συμμαζεύεται δίνουν του κόσμου τα λεφτά, χώρια οι φωτογράφοι και τα βίντεο. Άσε πια  εκείνες οι δεξιώσεις με τα 500 και βάλε άτομα. Δικαίωμά τους βέβαια μια και άλλωστε για τον καθένα μας το παιδί του είναι το…βασιλόπουλο. Όμως…

  Όμως το να πετάς τα λεφτά σου τόσο απλόχερα και να τσιγκουνεύεσαι ένα κατοστάρικο ή ένα πενηντάρι, έστω, για την εκκλησία που σου προσφέρει και τρέχει να βοηθήσει εσέ και τον συνάνθρωπό σου σε κάθε ανάγκη, όλο το χρόνο δεν είναι απλώς άστοχο, είναι εξοργιστικό. Σκέφτηκε κανείς τι πληρώνουν οι εκκλησίες για ρεύμα στη ΔΕΗ. Σκέφτηκε τι αγώνα κάνουν οι νεωκόροι για να καθαρίσουν την εκκλησία από το ρύζι που πέφτει με το τσουβάλι.

   Κάποτε θα πρέπει να απαγορευτεί το ρύζι μες την εκκλησία. Κι αν όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί πατιέται και τρίβεται το δάπεδο –που μερικές φορές είναι πανάκριβο μάρμαρο ή πλακάκια που χάνουν οριστικά τη γυαλάδα τους και θαμπώνουν –καταστρέφεται η ομορφιά τους. Άσε που υπήρξε περίπτωση- διηγούνται-που γλίστρησε η νύφη ή κάποια άλλη κυρία με τις γόβες…στιλέτο που φοράνε  για την περίσταση και έσπασε το πόδι της.

  Ομολόγησα στον συνομιλητή μου την αμηχανία μου. Έχει δίκιο άλλα…ποιος τολμάει να πει στη νύφη  που μπαίνει εξώπλατη στην εκκλησία «Έξω βρε. Εδώ δεν είναι πασαρέλα είναι εκκλησία. Είναι χώρος ιερός»

  Είναι θέμα παιδείας και η παιδεία  είναι το μεγάλο έλλειμμα της εποχής μας .Της εποχής με τα διπλά- τριπλά πτυχία και τα μεταπτυχιακά !!!

                     Σταύρος Ιντζεγιαννης