ΚΑΘ ΟΔΟΝ
Η
ΠΕΙΝΑ
Είναι
αληθινά φοβερό καθώς το διαβάζεις και σου φέρνει δάκρυα, όχι μόνο γιατί η
είδηση καθώς γράφτηκε στις εφημερίδες είναι κάτι που σε συγκλονίζει( πιο σωστά
σε τρομάζει, σε φοβίζει) αλλά γιατί στον 21ο αιώνα που ζούμε το να πεινάνε μικρά παιδιά, το να
πηγαίνουν σχολείο χωρίς μια φέτα ψωμί ή ένα κουλούρι, νομίζαμε ότι το έχουμε
ξεπεράσει.
Δυστυχώς,
καθώς «ο χρυσούς αιώνας των τραπεζικών δανείων!!!» πέρασε, αποκαλύπτοντας το
πραγματικό του τρομακτικό –αρπακτικό του πρόσωπο, ξαναγυρίζουμε με διαστημική ταχύτητα στη δεκαετία του 1940-50.
Αχ
μανούλα γλυκειά μου, δε ζεις. Έβρεχε μια
φέτα μαύρο ψωμί-άρτος πιτυρούχος έγραφε - το άλειβε με λάδι και το πασπάλιζε με
ζάχαρι -αν υπήρχε - και μας το ΄δινε να το φάμε στο δεύτερο διάλειμμα. Φυσικά
δεν προλάβαινε δεύτερο γιατί πριν καν φτάσουμε στο σχολείο το είχαμε
καταβροχθίσει και μέναμε να ζηλεύουμε κάποια πλουσιόπαιδα που φέρνανε δυο-τρεις
φέτες ψωμί αλειμμένες με βούτυρο και μαρμελάδα.
Του Λάκη του Τ. του έφερνε στο διάλειμμα η νταντά του αυγό χτυπημένο με γάλα
και κακάο και παχουλός καθώς ήτανε τον κάνανε τετράπαχο! Πέθανε 45 χρονών με
τις καρωτίδες βουλωμένες τίγκα, ενώ εμείς οι λιγδοτάμπανοι ζούμε ακόμη!!!
Δεν ξέρω αν με πιάνουν τα γέλια ή τα κλάματα
κάθε που τον θυμάμαι – Θεός σ`χωρές τον. Του είχα κλέψει μια από τις τρεις
φέτες το βουτυρόψωμο όταν ήμουν επιμελητής στην τάξη.
Το Σάββατο που ήταν ημέρα της εξομολόγησης,
το είπα στον Παπά –Κώστα. Άστραψε και βρόντισε κι αν ήταν μπροστά του τα
καζάνια της κολάσεως με τα οποία μας φοβέριζε διαρκώς, σίγουρα θα μ` έριχνε
μέσα να ζεματιστώ. «Ο Θεός είναι καλός- του φώναξα. Εσείς είστε κακός» .Τι ήταν
να του το πω. Μου άστραψε δυο χαστούκια που είδα τον ουρανό ανάποδα! Άσε που με
καταξευτέλισε καθώς με υποχρέωσε μπροστά σε όλους, να ζητήσω συγνώμην από τον
Λάκη και να τον φιλήσω!
Δεν θυμάμαι αν ξανάκλεψα, αλλά την
εξομολόγηση την έκοψα σίγουρα.( σ.σ Για την ιστορία να πω ότι παρ` όλα αυτά δυο
χρονιές συνέχεια τρίτη και τετάρτη δημοτικού έπαιρνα το πρώτο βραβείο του
κατηχητικού και όχι δηλαδή ότι ήμουν ο καλύτερος, αλλά τα χαστούκια του
παπά-Κώστα, με είχαν μάθει τι να κρύβω και τι να φανερώνω) Την εξομολόγηση την ξανάρχισα
γιατί στο στρατό γνώρισα ένα Άγιο Αρχιμανδρίτη – στρατιωτικό ιερέα της 8ης
Μεραχίας-ψυχίατρο ο οποίος μας έβαλε μυαλό κι εμένα και του υπολοχαγού του Μπον….που
καμωνόμαστε τον άθεο - ήταν και της μόδας - καθώς τα νιάτα μας τα κανοναρχούσε «το
κεφάλαιο» του Μαρξ , ο Ζαρατούστρας του Νίτσε και η «αναρχική οργάνωση της
κοινωνίας» του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν «Θεός και κράτος» από τα οποία –για να
λέμε την αλήθεια - είχαμε διαβάσει καμία δεκαριά σελίδες όλες κι όλες και κάναμε τον σπουδαίο. Είμαστε 25 χρονών!!!
Σήμερα διαβάζοντας στις εφημερίδες ότι στην
Πάτρα του 2013 υπάρχουν παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο κάτι ράγισε
μέσα μου. Έχουμε όλα μας τα καλά. Μπάνιο στο σπίτι, ηλεκτρική σκούπα, ψυγείο,
τηλεόραση, πλυντήρια, τηλέφωνα κινητά και ακίνητα, καλοριφέρ, ηλεκτρικό σίδερο και του κόσμου τις ανέσεις και το ψυγείο γεμάτο
με λογιών-λογιών τυριά και μαρμελάδες
και κρέατα και όμως υπάρχουν γύρω μας παιδιά που πάνε σχολείο νηστικά ή δεν έχουν
ένα ευρώ να πάρουν ένα κουλούρι ή ένα
τοστ να φάνε.
-------------
«Τις έστιν μου ο πλησίον –ρώτησε ο νομικός»
Υπολαβών δε ο Ιησούς είπεν· Ανθρωπός τις κατέβαινεν
από Ιερουσαλήμ εις Ίεριχώ, και λησταίς περιέπεσεν… Σαμαρείτης δε τις
οδεύων ήλθεν κατ` αυτόν και ιδών ευσπλαχνίσθη
και κατέδεσεν τα τραύματα αυτού (Λοικά ι
25-37)
------------
Αναρωτιέμαι τι μας έμεινε από τη διδασκαλία
του γλυκύτατου Ναζωραίου; Πόσοι άραγε,
Λευίτες, θα προσπερνάμε; Πόσοι λίγοι Σαμαρείτες μείνανε για να δώσουν σ` αυτά
τα παιδιά –τα πεινασμένα περιστέρια-έστω μια φέτα μαύρο ψωμί αλειμμένο με λάδι
και λίγους κόκκους ζάχαρι; Και τι θα του απαντήσουμε αν μας ρωτήσει γιατί τα παιδιά τρέχουν κοντά του νηστικά, την ώρα που
εμείς τρώμε το βούτυρο με τη μαρμελάδα;
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου