ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 20/11/13

ΚΑΘ ΟΔΌΝ

    ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉ

    Εγώ νηστεύω είπε προχτές  ο Παμίνος και η παρέα έσκασε στα γέλια. Όχι για τη νηστεία βέβαια, αλλά για τον Παμίνο και για το είδος της  νηστείας του, δεδομένου ότι, πριν 5 λεπτά κατέβαζε καντήλια και ορκιζότανε στη ζωή της πεθεράς του, που αν πιάνανε οι ψεύτικοι όρκοι που κάνει ονοματίζοντας πάντα  τη δύστυχη την κυρά –Τασία, θα έπρεπε προ πολλού να είχε παραδώσει το πνεύμα της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ ή τον Μιχαήλ-δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα τη συμμάζευε να τη γλιτώσει από τον μπελά  και τους ψεύτικους όρκους του Παμίνου.

  -Δεν ντρέπεσαι βρε- του είπα κάποτε-να ορκίζεσαι  στο ονομά της ψεύτικα.

   Έβαλε τα γέλια. Μη κοιτάς τι λέω. Μέσα μου πάντα προσεύχομαι Θεέ μου φύλαγέ τη  μη μας πάθει τίποτε και χάσουμε τις 1150 που παίρνει σύνταξη και την οποία, για να λέμε του στραβού το δίκιο, εμείς τη ξοδεύουμε. Ένα πιάτο φαγητό τρώει το μεσημέρι και ένα γιαουρτάκι το βράδι. Άσε που εμένα προσωπικά με έχει στα ώπα –ωπα. Παμίνο μου, αγάπη μου!!

  Θυμήθηκα τον Κώστα τον Π ...Είχε κατάκοιτη την πεθερά του και όλο γκρίνιαζε: Τη βρωμόγρια, τη λάμια , τη σκοροφαγωμένη που δε λέει να πεθάνει να δούμε κι εμείς Θεού πρόσωπο, να πάμε μια εκδρομή όπως όλος ο κόσμος, παρά είμαστε αναγκασμένοι να τη καθαρίζουμε, να την ταϊζουμε , να τη νταντεύουμε. Να πάει στα τσακίδια και άλλα πολλά που δε γράφονται. Δεν ξέρω αν τον άκουσε ο καλός Θεός και είπε ας την πάρω τη γριούλα να  μη την τρώει η γκρίνια και η βλαστήμια αυτού του άθεου που μου έρχεται κάθε τόσο- και με την πρώτη καμπάνα μάλιστα- στην εκκλησία και  κοινωνάει κι όλας χωρίς να ντρέπεται, που αν δε φοβότανε και τον ποινικό νόμο θα τη δηλητηρίαζε.

  Έδωσε λοιπόν και πέθανε η γιούλα η κυρά-Σταματίνα. Πήγαμε στην κηδεία της, ρίξαμε και μια χούφτα χώμα – γαίαν έχεις ελαφράν που λέμε και μετά πήγαμε  στο κυλικείο  να πιούμε τον καφέ της παρηγοριάς, να πούμε Θεός σ`χωρές τη.

  -Άντε γλίτωσες –είπα του φίλου μου του Κώστα. Την πήρε ο καλός Θεός και σε απάλλαξε από το βάρος της .

  -Τι είπες  μωρέ, μου έκανε οργισμένος .Τη σκατόγρια που βρήκε την ώρα να πεθάνει. Τη μπήξε, τη δείξε, την …πίσσα στο λάκκο της !

  Τρελάθηκε σκέφτηκα. «Βρε εσύ δεν έλεγες να πεθάνει να γλιτώσετε από το βάρος της να  πάτε και καμιά εκδρομή , να ζήσετε τη ζωή σας»

  Έβαλε τις φωνές και παραλίγο, να γίνουμε βούκινο μέσα στο κυλικείο του νεκροταφείου, ακόμη δεν την είχανε σκεπάσει τα χώματα καλά –καλά.

  -Ξέρεις τι μου έκανε –φώναξε. Χάσαμε τις 1670 τη σύνταξη που έπαιρνε και με τις οποίες σπουδάζει η Τίνα η κόρη μου στη Θεσσαλονίκη και πληρώνω και το φροντιστήριο του Χρηστάκη. Που θα βρω λεφτά να στείλω του παιδιού που η δική μου η σύνταξη δε φτάνει ούτε για να ζήσουμε εμείς. Μου λες τι κάνω τώρα; Την παλιόγρια!!!

   Τον θυμήθηκα, καθώς προχτές, συναντηθήκαμε (μένει στην Αθήνα τα τελευταία δυο χρόνια)  και προθυμοποιήθηκα να τον κεράσω «Α εγώ νηστεύω- μου είπε» αλλά κουβεντιάζοντας έριξε κάτι …χοντρές για τα κουνιάδια του που του φάγανε τη μεσοτοιχία στο πατρικό τους.  

    Δεν είναι ο μόνος. Ένα σωρό άνθρωποι που καμώνονται τον Θεοφοβούμενο ,τηρούν απαρέγκλιτα τις νηστείες , κάνουν και την προσευχή τους, αλλά κατά τα άλλα κρατούν και τον νόμο της ανθρώπινης  ζούγκλας των ημερών μας ξεχνώντας –γιατί δεν τους συμφέρει-την περίφημη καρκινική γραφή «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»  

   Αυτές τις μέρες -το σαραντάμερο της νηστείας που είναι και το ελαφρότερο καθώς λένε γιατί τρώμε ψάρι –-σκέφτομαι πόσοι από αυτούς που γνωρίζω και κάνω παρέα, νηστεύουν μεν το φαϊ, αλλά το στόμα τους το κρατούν απύλωτο, θυμίζοντας μου μια θεία μου, Θεός σ`χωρέστη που έλεγε της μάνας μου –αδερφή της ντε- έχει χάρη Ευγενία που πάω να κοινωνήσω αλλιώς, θα σου έλεγα εγώ για τον προκομένο το γιό σου. Θα στα πω γυρίζοντας!!!

                                       Σταυρος Ιντζεγιάννης