ΚΑΘ
ΟΔΟΝ
ΑΓΙΟΣ
ΑΝΔΡΕΑΣ - ΜΙΑ ΜΝΗΜΗ
Τέτοιες μέρες παραμονή του Αγίου Ανδρέου ξαναγυρίζω με
μια περίεργη –νοσηρή -προσκόλληση στη δεκαετία του 1950.
Εποχή που η Ελλάδα έχοντας βγει από τον
αδελφοκτόνο εμφύλιο προσπαθούσε να
επανασυνδέσει τα κομμάτια της και να
βρει τον δρόμο προς μιαν αναγέννηση μετά από μια δεκαετία σχεδόν κατοχής και
εμφυλίου. Εποχή μίζερη που ωστόσο είχε αυτό που σήμερα λέμε ένα φως στο βάθος, δηλαδή κάτι περιμέναμε επιτέλους. Αγοράζαμε δειλά –
δειλά ένα δεύτερο παντελόνι, ένα άλλο ζευγάρι παπούτσια, φορούσαμε και τα
Αμερικανικά αποφόρια που μας έφερνε η ΟΥΝΡΑ (Αμερικανικός Οργανισμός παροχής
βοηθείας στη χώρες που δοκιμαστήκαν από τη
Γερμανική λαίλαπα) και λίγο πολύ τρώγαμε και μια φέτα φρέσκο ψωμί χάσικο μετά από τέσσερα χρόνια μπομπότας.
Η
Βέμπο τραγουδούσε « Η ζωή ξαναρχίζει για μας πιο χαρούμενη τώρα » και ο
Γιαννίδης κυκλοφορούσε το τραγούδι του «Θα σε πάρω να φύγουμε σ` άλλη γη σ` άλλα μέρη » που εξέφραζε την
επιθυμία του σκλάβου Έλληνα να φύγει μακριά
από τον πόλεμο και τον χαλασμό
της κατοχής. Να ξεσκάσει !
Οι εκκλησίες γέμιζαν κεριά, όχι μόνο από ικεσίες για την εξ ύψους βοήθεια,
αλλά και ευχαριστήρια δέηση για τη
σωτηρία μας επιτέλους. Για την ελπίδα που άρχισε να φυτρώνει στις καρδιές μας.
Ψέλναμε όχι τυπικά αλλά από τα βάθη της
καρδιάς μας «Ως λυτρωθείσα των δεινών,
ευχαριστήρια αναγράφω Σοι, η Ελλάδα Θεοτόκε»
Αναφορά της Πάτρας από χρόνων απροσμέτρητων
ο πολιούχος της .Ο Άγιος Ανδρέας .
Γέμιζε ο παλαιός μικρός αλλά ιδιαίτερα
κατανυκτικός Ναός του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων- που κρατάει μέχρι σήμερα μια
ξεχωριστή ατμόσφαιρα ιερότητας που σε
υποβάλλει κι ας έχει δίπλα του τον μεγαλοπρεπή Ναό καμάρι και καύχημα της πόλης.
Η μνήμη του Αγίου Ανδρέου. Η κατ` εξοχήν εορτή της πόλης –όπως και τότε , όπως και σήμερα, όπως και πάντα θα μένει εις τον
αιώνα- και θα σκέπει με την προστασία
και την ευλογία του όλους μας.
Κόσμος ,λαοθάλασσα από την πόλη και τα περίχωρα αλλά και από τις
κοντινούς νομούς ,ακόμη και από απόμακρα σημεία για να προσευχηθούν στον Άγιο
και να ζητήσουν τη βοήθειά του. Και δεν ήταν λίγοι που ερχότανε –τάμα καρδιάς –γονατιστοί
ή τους φέρνανε σε αναπηρικά καροτσάκια ή φορεία. «Την πάσαν ελπίδαν εις Σε
ανατήθι μοι του κορυφαίου αυτάδελφε»
Περιμέναμε στην ουρά, μία και δύο ώρες μπορεί,
έξω φυσικά από τον Ναό σε μια σειρά ανά
δέκα ( αν είναι δυνατόν ο Έλληνας να μπει ο ένας πίσω από τον άλλον) Κρύο,
βροχή, ξεροβόρι, να τουρτουρίζεις και να φτάνει η ουρά αρχίζοντας από την πόρτα του Ναού ίσαμε
την Τριών Ναυάρχων!
Περιμέναμε ναι αγόγγυστα. Ο σεβασμός, η επιθυμία
να προσφέρεις στον Άγιο έστω ένα κερί
μικρό, μαζί με την προσευχή σου- μερικοί κουβαλάγανε λαμπάδες μεγάλες σαν το ανάστημά τους –
προφανώς τάμα –δεν άφηνε περιθώρια για
όποια άλλη σκέψη. Δε λογαριάζαμε άλλο τι, πιστοί σε εκείνο το ωραιότατο «Πάσαν
την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν»που
ακούμε στον Χερουβικό ύμνο.
Δε δυσανασχετούσαμε. Δεν κοιτάξαμε ποτέ
το ρολόι μας. Δεν αλλάξαμε πόδι κι αν τα χείλη κουνήθηκα ήταν
για να σιγοντάρουν τον μελωδό που μέσα στον ναό έψελνε «τον Δεσπότην των όλων
Ανδρέα ικέτευε Ειρήνη τη οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα
έλεος»
Μου ήρθαν όλα αυτά στον νου και ξαναγύρισα πίσω σ` εκείνα τα χρόνια της
εκ βαθέων πίστης μας, καθώς άκουγα φιλικό μου ζευγάρι που η κυρία επέμενε « να
πάμε από την προπαραμονή που δε θα έχει
κόσμο να μη περιμένουμε στην ουρά , δε μπορώ την ορθοστασία και το στριμωξίδι»!
Μου χτύπησαν
τόσο άσχημα-ίσως και να είμαι ιδιότροπος αλλά…!
Πως αντέχαμε τότε; Μιάμιση ώρα, μπορεί και
δύο, αδιαμαρτύρητα μέσα στο ψιλόβροχο και το αγιάζι που σου έτσουζε τ`αυτιά. Πως
γίνεται και δε μπορούμε τώρα ένα τέταρτο
και λιγότερο στην ουρά που υπάρχει μέσα στη ζεστασιά και την απλοχωριά του
μεγάλου και ευρύχωρου Ναού. Τι έγινε
άραγε εκείνη η πίστη που μας έκανε
να δακρύζουμε προσκυνώντας κι ούτε σκεφτόμαστε
άλλο τι, παρά να γονατίσουμε μπροστά του ζητώντας την ευλογία και τη βοήθειά του; Τι άλλαξε και
ξαφνικά δεν αντέχουμε ζεστοί άνετοι καλοντυμένοι τη λίγη –τόσο λίγη ώρα –από το
παγκάρι έως τη λειψανοθήκη του ;
Σταύρος
Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου