Καθ
οδον
Η
ΚΥΡΙΑ ΓΡΙΠΗ
Το κουδούνι χτύπησε πρωί, πρωί επίμονα.
-Ποιος είναι, ρώτησα.
Η κυρία γρίπη-απάντησε μια φωνή στριγκή. Ανοίξτε
γρήγορα γιατί
έχω να πάω σε πολλούς σήμερα και δεν
προλαβαίνω.
-Μα
εγώ έχω κάνει το εμβόλιο, πίνω ζεστά
φυλάγομαι από το κρύο, τι δουλειά έχετε με εμένα-τόλμησα να ρωτήσω.
-Δεν
ξέρω τι μου λέτε, είπε ξανά η φωνή. Εδώ βλέπω το όνομά σας στη λίστα και πρέπει να αρρωστήσετε.
Και σου το έλεγα έβαλε τι φωνές η γυναίκα
μου. Φόρα φανέλα, βάλε πουλόβερ, φόρα το
παλτό πάρε μαζί σου την ομπρέλα. Μη
γυρίζεις αργά το βράδι, σέρνεται γρίπη. Εσύ δε θέλεις να
συμμορφωθείς .
Έχει
δίκιο η γιαγιά -επενέβη ο Αναστάσης ο
μεγάλος μου εγγονός (ετών σχεδόν 5) Εμάς φωνάζεις να πίνουμε το γάλα, να τρώμε
την κρέμα, να κοιμόμαστε νωρίς αλλά εσύ δεν ακούς τη γιαγιά.
-Έτσι είναι η μεγάλοι, μπήκε στην κουβέντα
και ο δεύτερος εγγονός μου (Σταύρος αυτός ετών περίπου 3) Εμένα φωνάζει ο
παππούς μη σκορπάς τα παιχνίδια σου, μη κάνεις
ψίχουλα στο πάτωμα, πιε το σιρόπι που σου έδωσε ο γιατρός για τον
πονόλαιμο, πρόσεχε να λες τα τσία σου,
ενώ αυτός ούτε το χάπι του πίνει ούτε νωρίς γυρίζει σπίτι κι όσο για τσία…!!!
Κικιρίκου – έβαλαν τα γέλια οι άλλοι δύο μπόμπιρες ο Μαρία και ο Μάριο;ς της
άλλης μου κόρης (χρονιάρικοι αυτοί ) κι άρχισαν τα τρελά τους.
Να
ξαπλώσεις είπε η γυναίκα μου που με είδε να τρέμω. Τι να έκανα; Παπάς
κρεμάμενος έγραφε κι υπόγραφε λέει ο λαός
Θέλοντας και μη ξάπλωσα διότι – ξέρουν οι παντρεμένοι από τέτοια-
με όλους τα βγάζεις πέρα με τη γυναίκα
σου όχι!
Να
πάτε να σκεπάσετε τον παππού –είπε η γυναίκα μου στα πιτσιρίκια.
Ε, τι ήταν να το πει. Σε δύο λεπτά αρπάξανε ότι κουβέρτα, σεντόνι μαξιλάρι σκέπασμα υπήρχε
ξεστρώνοντας όλα τα κρεβάτια ακόμη και
τα τραπεζομάντιλα και ότι μπορεί να υπήρχε στο σπίτι-ευτυχώς δε σηκώσανε και τα
χαλιά- και με θάψανε κάτω από ένα βουνό
ρούχα να μη μπορώ να πάρω ανάσα αλλά ούτε και να κινηθώ γιατί σαν να μη έφταναν
όλα τα άλλα καθίσανε και τα τέσσερα επάνω : «Ορκίσου ότι από εδώ και πέρα θα
ακούς τη γιαγιά» .Ήθελα, δεν ήθελα ορκίστηκα. Θα υπακούω!!!
Η
ιστορία άρχισε από την Κυριακή το πρωί, όπου στην εκκλησία στο μνημόσυνο του
αείμνηστου γιατρού του Φίλια έβηχα ζωηρά και ο φίλος γιατρός που ήταν πίσω μου
με χτύπησε στην πλάτη. «Βήχεις άσχημα, έλα αύριο το πρωί στο ιατρείο να σε
ακροαστώ να σου δώσω κάποιο χάπι να σου
περάσει»
Να πας οπωσδήποτε, επέμενε- Δευτέρα πρωί- η
γυναίκα μου. Και επειδή βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα, πήγα.
Πατήρ και υιός –φίλοι γιατροί και οι
δύο-καλώστονε. Ξάπλωσε.
Η γνωστή διαδικασία. Γδύσου. Βγάλε το σακάκι,
το πουκάμισο, τη φανέλα
-Να βγάλω και το παντελόνι!
«Όχι βρε. Την πλάτη θα σου ακροαστώ». Από εκεί
και πέρα Στηθοσκόπιο ,ανάσαινε , βήξε…ωραία ,,ωραία , γύρνα και μπροστά, ανάσαινε…πολύ ωραία ( Όταν οι
γιατροί λένε ωραία εννιά φορές στις δέκα ο άρρωστος κάτι έχει .Διότι όπως μου είχε
εξηγήσει κάποτε ένας γιατρός το ωραία δε
σημαίνει ότι είσαι καλά, αλλά ότι δεν
είσαι και επομένως έχουμε πελάτη).
- Για στάσου γιατρέ-όλο ωραία και ωραία. Είμαι
άρρωστος ή όχι:
-Θα σου γράψω ένα χάπι, να παίρνεις ένα κάθε μεσημέρι, είπε και έγραψε ένα azithromysinkliostriaznikogrionhsmosynimmhgtarysin ή κάπως
έτσι, λίγο πιο κοντό νομίζω, πάντως τελείωνε σε vokate!
- Και θα γίνω καλά;
-Γυρίσανε και με κοιτάξανε και οι δύο με
απορία. Μα για να γίνεις καλά ήρθες εδώ;
-Αλλά γιατί;
-Στο γιατρό αγαπητέ μου δεν πάνε για να
γίνουν καλά αλλά για να …φύγουν! όσο
γίνεται πιο γρήγορα και πιο ανώδυνα.
Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν τη φράση, άρπαξα
τη συνταγή και κατρακύλησα τα σκαλοπάτια τέσσερα –τέσσερα, ενώ πίσω μου πατήρ
και υιός είχαν σκάσει στα γέλια.
Ήδη από προχτές είμαι στο κρεβάτι ενώ έξω από
την πόρτα φρουρούν τέσσερα πιτσιρίκια μη
τυχόν και βγω από το δωμάτιο και κάθε τόσο με κοροϊδεύουν
-Παππού; Γκούχου γκούχου
- Αψού!!!
Σταυρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου