εκκλησιλογος

                                              ΚΑΘ ΟΔΟΝ

       Ο ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ

   Σάλος από τη διακωμώδηση της Αγίας Κοινωνίας από τον  Βουλευτή Διαμαντόπουλο  του Σύριζα, στο καρναβάλι της Κομοτινής όπου ντυμένος ως παπα-σούρας, κοινωνούσε δήθεν τον κόσμο.

 

   Κάποιοι  μη έχοντας άλλον τρόπον να κάνουν γνωστό το όνομά τους και να δηλώσουν την παρουσία τους στα πολιτικά ή κοινωνικά  δρώμενα του ταλαίπωρου αυτού τόπου ζήλωσαν – φευ- τη δόξα (!!!) του Ηρόστρατου 

   Είναι γνωστό ότι ο Ηρόστρατος , μη έχοντας άλλον τρόπο να μείνει  το όνομά του στην ιστορία, πυρπόλησε,το 356 π.Χ., το περίφημο Αρτεμίσιο, δηλαδή τον Ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος. Οι Εφέσιοι τον συνέλλαβαν, τον θανάτωσαν και απαγόρευσαν τη μνεία του, η οποία όμως διατηρήθηκε, στηλιτεύοντας για πάντα την ανόσια πράξη του. Έκτοτε έμεινε να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, που προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του στην ιστορία ή την κοινωνική ή πολιτική ζωή του τόπου μέσα από την άρνηση ή τη γελοιότητα όπως ο κ. βουλευτής !

   Βέβαια η ορθοδοξία  και γενικότερα  ο Χριστιανισμός δεν κινδυνεύει  από κάποιους γελωτοποιούς με τα καραγκιοζλίκια τους. Ούτε είναι δυνατόν να βρεθούν άνθρωποι που θα γελάσουν ή θα τον μιμηθούν. Το αν θα ξαναψηφίσουν έναν τέτοιο εκπρόσωπό τους, είναι άλλο θέμα.   

  Είναι όμως  θέμα  ήθους και πολιτισμικής-ακόμη και πολιτικής- αγωγής αλλά  και κοινωνικής ευαισθησίας για τον όποιο  χριστιανό. Αν βρίζανε τη μητέρα ή τη γυναίκα αυτού του κυρίου, θα το δεχόταν ή θα έλεγε είναι …χιούμορ! Πόσο μάλλον πού για όλους του πιστούς  η θρησκεία -η όποια θρησκεία- είναι μέρος της προσωπικότητας και της  ζωής του και για μας τους χριστιανούς η Αγία Κοινωνία αποτελεί την πεμπτουσία της Θείας Ευχαριστίας.

    24 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Σαλμάν  Ρουσντί έγραψε τους «σατανικούς στίχους» οι οποίοι θεωρήθηκαν ότι προσβάλλουν τον Μωαμεθανισμό και ακόμη κρύβεται  μη τον βρουν και τον σκοτώσουν οι ομόθρησκοί του ( που στο κάτω- κάτω ένα μυθιστόρημα είναι και όχι τόσο σπουδαίο κατά την κριτική)

   Κάποιοι εν ονόματι μιας δήθεν προοδευτικότητας και μιας αμφιλεγόμενης ελευθερίας του λόγου νομίζουν ότι μπορούν να βρίζουν ελεύθερα, τα ιερά και όσια, που μπορεί οι ίδιοι να μη τα πιστεύουν, αλλά  αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητας των άλλων ! 

  Βεβαία, ΙΣΩΣ ΣΩΣΤΑ, η επίσημη ιεραρχία δε θέλησε να δώσει συνέχεια, υποβαθμίζοντας το θέμα ως ανάξιο απαντήσεως.. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι λόγοι και οι πράξεις των ανθρώπων έχουν την βαρύτητα και την αξία  του ανθρώπου που τις λέει ή τις κάνει. Θυμίζει τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου. Την ώρα που αγόρευε στη βουλή, κάποιος βουλευτής, από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, προσπάθησε να τον ειρωνευτεί  Ο Γ. Παπανδρέου διέκοψε την αγόρευσή του και ρώτησε: Ποιός το είπε  αυτό;

-Εγώ, απάντησε ο υβριστής

Και ο Παπανδρέου : Α, εσείς; Εννοώντας προφανώς ότι δε μετράει και είναι ανάξιος  απαντήσεως!!!

   Ωστόσο το θέμα είναι γενικότερο και δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη περίπτωση. Καθημερινά  αντιμετωπίζουμε τη χυδαία συμπεριφορά  κάποιων οι οποίοι  νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι να χυδαιολογούν, να βρίζουν, να διαπληκτίζονται στη διαπασών , να οργίζονται στεντόρεια να προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψή τους αδιαφορώντας ποιος είναι δίπλα τους ή ποιος τους ακούει ή σε ποιόν χώρο βρίσκονται και ίσως προσβάλλεται η  αξιοπρέπειά του, η ανθρωπιά του . Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες στο καφενείο, στο λεωφορείο, στο δρόμο, σε μια συντροφιά όπου κάποιος συμπεριφέρεται ανοίκεια και προσβλητικά Ακόμη χειρότερο στην εκκλησία (μπήκε η άλλη μιλώντας στο κινητό της και με το άλλο χέρι ταυτόχρονα  έκανε το σταυρό της και ασπάστηκε τα εικονίσματα)  Διαμαρτυρηθήκαμε; Τον επαναφέραμε στην τάξη ; Οχτώ φορές στις δέκα όχι! Συνταξιδεύαμε με  εκδρομικό γκρουπ. Κάποια κυρία θεώρησε διασκεδαστικό να πει ανέκδοτα. Και είπε ανέκδοτα που θα κοκκίνιζαν και οι πέτρες με την δικαιολογία ότι «όλοι εδώ παντρεμένοι είμαστε».

  Ευτυχώς κάποια στιγμή που το παράκανε ο οδηγός έβαλε μουσική στη διαπασών και σταμάτησε.

  Έχουμε γίνει η κοινωνία της ανοχής. Πάσχουμε από κακοήθη ωχαδελφισμό. Πόσες φορές δεν το λέμε: Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα :Έλα όμως που το φίδι όταν  δαγκώνει, το δηλητήριο του δεν κάνει εξαίρεση σε φίλους ή εχθρούς. Έχει μια παροιμία ο σοφός  λαός  μας. Λέει όποιος πετάει πέτρες στον ουρανό γυρίζουν και τον χτυπάνε

             Σταυρος ιντζεγιαννης