Γνωμη 10-3-14

   

                                             ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

     Η ΓΥΝΑΙΚΑ … « ΧΤΕΣ» !

     

     Η γιορτή της γυναίκας προχτές, πέρασε μάλλον απαρατήρητη. Ίσως γιατί ούτε οι ίδιες δεν αισθάνονται πια γυναίκες, καθώς, από τότε που η γυναίκα προσπάθησε να μοιάσει του άντρα, κατάντησε κακέκτυπο αντίγραφό του.

     Για ποια γυναίκα συζητάτε –αναθεμάτισε ο Παμίνος προχτές Σάββατο .Χάσαμε τη γυναίκα δεν το έχετε καταλάβει ακόμη; Και παρ` όλο που η κυρά –Σοφία απείλησε ότι δε θα μας ξανασερβίρει καφέ αν δεν ζητήσουμε δημοσίως συγνώμη, για όσα καταμαρτυρούμε στο γυναικείο φύλο, η κουβέντα τράβηξε σε μάκρος.

     Η γιορτή της μαμάς, η γιορτή της πεθεράς, η γιορτή της χήρας, της ζωντοχήρας και πάει κορδόνι. Για τη γιορτή του άντρα, του πατέρα, του αδελφού, του …χαμάλη ακούσατε ποτέ;

   Προσοχή όμως : Ανάμεσα στα πόδια τους , στα γόνατά τους  στην αγκαλιά τους- ναι. Ποτέ  στα χέρια τους. Θα σας μαδήσει –Ταλεϋράν 

    Ζούμε στην απόλυτη γυναικοκρατία δευτερολόγησε ο Μηνάς.   Μπορεί να μην το παραδεχόμαστε  αλλά  στους χίλιους άντρες ο ένας είναι αρχηγός. Οι άλλοι 999 ακολουθούν τη γυναίκα τους. Κάτι ήξερε ο παππούς που έλεγε στρίβοντας το μουστάκι του: Ότι πεις Χρυσάνθη μου. Ότι πεις εσύ, αρκεί… να κάνεις αυτό που θέλω εγώ!!!

   Για ποια γυναίκα  μιλάμε– ξαναείπε εν οργή ο Παμίνος. Στην εποχή μας πέρναγε η γυναίκα δίπλα σου και μύριζε ο τόπος θηλυκό. Με το ταγεράκι της με τα γοβάκια  της καλοχτενισμένη – περιποιημένη, με τα κραγιόν της με τις πούδρες της, με τις καμπύλες της, με τα σε και τα μέα της κομψή αεράτη. Επιθυμητή. Γυναίκα – θηλυκό. Την  έβλεπες κι έλεγες  να γονατίσεις  για ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, ένα φιλί.

    Τις βλέπεις σήμερα στο δρόμο, σε μια καφετέρια ή σε ένα κέντρο, σε ένα μαγαζί και σκέφτεσαι τι γένους είναι τάχα αυτό το αλλόκοτα πλάσμα με τα σκισμένα ή ξεβαμμένα μπλου τζιν που σέρνονται στο δρόμο με τις πουκαμίσες που κρέμονται στον ένα ώμο και τα ηλίθια  κολάν που προβάλουν-αντι να κρύβουν- σαν αξιοθέατο, κάτι οπίσθια σαν τη πλατεία Γεωργίου. Τις βλέπεις να καπνίζουν στο δρόμο σαν αράπηδες, να βρίζουν σα προπολεμικοί μαουνιέρηδες ή να  χυδαιολογούν ασύστολα σαν ιερόδουλες, Αυτά τα αλλόκοτα πλάσματα που τον έρωτα, αυτή την ωραιότερη εκδήλωση της  ανθρώπινης παρουσίας στη γη, τον έρωτα που γι αυτόν γράφτηκαν τραγούδια, παίχτηκαν δράματα, καταστράφηκαν περιουσίες, θυσιάστηκαν ζωές. Τον έρωτα που γι` αυτόν αφόρισε ο Σοφοκλής «Συ δε Θεών κι ανθρώπων τύρανε έρως» αυτόν τον έρωτα τον κατάντησαν όλον κι όλον  δυο λέξεις «Το κάνουμε;» Μια ζωώδης  πράξη δηλαδή που παραπέμπει σε πεζοδρόμιο!

    Το άκουσα προχτές σε κεντρική καφετέρια ,από ένα υποτιθέμενο  θηλυκό, που είπε στον φίλο της και όχι σιγανά, να μην  ακουστεί από άλλους αλλά αδιάφορα, σαν κάτι φυσικό. «Πάμε σπίτι μου ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ να περάσει η ώρα».Τουλάχιστον εμείς κρατούσαμε τα προσχήματα. Λέγαμε :Πάμε  να σου δείξω τη συλλογή γραμματοσήμων που έχω»

   Όχι αυτή δεν είναι η γυναίκα που ξέραμε. Τι να γιορτάσουμε; Η γυναίκα που μπροστά της γονατίσαμε, της γράψαμε τραγούδια, τη ζωγραφίσαμε, της γράψαμε μυθιστορήματα, της φτιάξαμε αγάλματα, της προσφέραμε λουλούδια, την  υμνήσαμε, τη θεοποιήσαμε, και που για ένα φιλί της θυσιαστήκαμε, δεν υπάρχει πια.

  Βέβαια εξακολουθεί τυπικά το εορτολόγιο να γράφει «Η γιορτή της γυναίκας».Βέβαια εξακολουθούν όλες, γυναίκες, κόρες ,μανάδες, αδερφές, κουμπάρες συμπεθέρες, ερωμένες  τον αιώνιο σκοπό τους : Σήκω, κάτσε, φέρε ,φτιάξε κουβάλα και …πλήρωνε κι από πάνω. Βέβαια ισχύει ακόμη αυτό που έχει πει κάποιος ταλαίπωρος :Ο κλέφτης ζητάει ή τη ζωή σου ή τα λεφτά σου, Η γυναίκα σου παίρνει και τα δυο, αλλά …

  Αλλά το παιγνίδι, το παραμύθι, το θέατρο - κωμωδία ή τραγωδία όπως και να το πει ο καθένας- η περίφημη ιστορία της Εύας τελείωσε,

    Η γυναίκα –γυναίκα, θηλυκό δεν υπάρχει πια. Αυτή που συναντάμε, που μιλάμε –που της κάνουμε κι ένα κοπλιμάν από κεκτημένη συνήθεια-που της γράφουμε κάπου – κάπου κι ένα στίχο, πέθανε προ πολλού  αφήνοντας  πίσω της  μια φωτογραφία σ` ένα κάδρο οβάλ με αφιέρωση «αιώνια  δική σου» ή κάποια γράμματα σ` ένα συρτάρι, δεμένα με γαλάζια κορδελίτσα για ανάμνηση, κι ένα άρωμα γυναίκας. Γυναίκας –θηλυκιάς!!!     

  Γιορτή της γυναίκας «χτες». Χτες, γιατί αυτή που γιορτάζει είναι  «χτες» Δεν υπάρχει αλλοίμονο σήμερα!!!

                   Σταυρος Ιντζεγιαννης

!