ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΜΟΥ
Λένε
πως τρία πράγματα δε γυρίζουν πίσω. Ο χρόνος που πέρασε, τα
λόγια που είπες και η πέτρα που έριξες. Κι
όμως χτες καθώς άκουσα τις καμπάνες να σημαίνουν τους Α/ χαιρετισμούς, ένοιωσα να γυρίζω πίσω, να
ξαναγίνομαι παιδί. Τότε που με την πρώτη
καμπάνα τρέχαμε να χωθούμε στην εκκλησία να ακούσουμε το μεγάλο άγγελμα: «Άγγελος
πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε » και να ψάλουμε με τις παιδικές φωνές μας : Ρόδον το αμάραντον χαίρε η μόνη βλαστήσασα
Θαρρείς
και το διπλοκάμπανο της Ευαγγελίστριας, γύριζε το ρολόι πίσω και στάθηκα εκεί
στη μέση του δρόμου χωρίς να μπορώ να
ξεχωρίσω αν έκλαιγα ή γελούσα. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που σε καθηλώνουν.
Θαρρείς και σε στήνουν μπροστά σε έναν καθρέφτη για να δεις τον εσώτερο εαυτό
σου. .. Συγχωρήστε με αδελφοί μου
Οι Α!
Χαιρετισμοί.
Ύστερα
από το μικρό διάλειμμα μιας επιφανειακής ψευδεπίγραφης , έωλης και εν πολλοίς
ανερμάτιστης χαράς, επιμελώς κρυμμένης κάτω από την αποκριάτικη αμφίεση, η καμπάνα
της εκκλησίας σημαίνει σεμνό προσκλητήριο ψυχικής αγαλλίασης, αφιερωμένης στον Ευαγγελισμό
της Παρθένου. Χαίρε όχημα ηλίου του νοητού. Άμπελος αληθινή.
Η καθημερινότητα με τον προβληματισμό της και
τις απαιτήσεις της μαζεύει, αλαφιασμένη,
τους πιστούς στην κοινή προσευχή: Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατίθημι Μήτηρ του
Θεού Φύλαξόν με υπό τη σκέπη Σου
Μέσα στον ορυμαγδό και την απελπισία των
ειδήσεων που αμιλλώνται ποια θα είναι η πιο φοβερή, η πιο τραγική, η πιο
βασανιστική, μόνη ελπίδα μας απομένει η
βοήθειά Της. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, που οι πολέμαρχοι της γης ετοιμάζουν τα
τύμπανα του πολέμου και οι προκλήσεις των, οι απειλές των, μας γεμίζουν αγωνία
και φόβο. Η φρίκη των δύο παγκοσμίων πολέμων που έζησε ο 20ος αιώνας
με τα εκατομμύρια νεκρούς και την εξαθλίωση που επακολούθησε και ζούμε ακόμη
μέχρι σήμερα γεμίζει τρόμο τις ψυχές μας. «Θα νικήσουμε είχε πει ο Τσώρτσιλ,
τότε, αλλά στο τέλος δε θα μπορούμε να χειροκροτήσουμε τον νικητή, γιατί στην
πραγματικότητα οι πόλεμοι δεν έχουν ποτέ νικητές»
Μέσα
σ` αυτό το σκηνικό οι χαιρετισμοί στη Θεοτόκο αποτελούν ένα αγλάϊσμα ψυχής που
προσπαθεί να σμίξει τη μόνη ελπίδα της στον
εόρτιο ύμνο, στο Αγγελικό προμηνυτήριο. Χαίρε γης το θεμέλιο.
Πάνω σ` αυτό το θεμέλιο, προσπαθεί ξανά, η
πίστη, να στηρίξει τη μεγάλη πανανθρώπινη προσδοκία της. Την ικεσία της. Το
δικό της Χαίρε.
Οι μικρές
λαμπάδες-ταπεινή γονυκλισία του νου και της ψυχής- ανάβουν στα
μπρούτζινα μανουάλια την ταπεινή ανθρώπινη δέηση, μαζί και την μεγάλη, τη
μοναδική μας απαντοχή και να ψάλλει: Χαίρε του πεσόντος Αδάμ ή ανάκληση. Χαίρε
των δακρύων της Εύας η λύτρωση. Χαίρε νύμφη
ανύμφευτε
Υπάρχει μια αλλαγή στο σκηνικό της
καθημερινότητας. Μια μυστική
αναβάπτιση επί τας πηγάς της
αρετής. Πόσο ωραία το λέει ο υμνωδός
Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν.
Μετά
το προανάκρουσμα του Τριωδίου με τις παραβολές του Ασώτου και τη
διαχρονική αντιπαράθεση του Τελώνου και
του Φαρισαίου που ακόμη κυκλοφορούν ανάμεσά μας – η τάχα είμαστε εμείς οι ίδιοι
που αναπαράγουμε δυο χιλιάδες χρόνια τα
Φαρισαϊκά μας γονίδια κληροδότημα στους απογόνους μας ;-η καθημερινότητα
με τους προβληματισμούς της και τις απαιτήσεις
της, μπαίνει στην εκκλησία σεμνή και ακροπατούσα με σκυμμένη κεφαλή να
προσευχηθεί στον κύκλο των Χαιρετισμών προς την Παρθένο και να ψάλλει μαζί με
τις ουράνιες δυνάμεις: Χαίρε ύψος
δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς. Χαίρε βάθος δυσθεώτηρον και αγγέλων
οφθαλμοίς
Ήδη κάτι γύρω μας αλλάζει.. Μια τάση
περισυλλογής και αυτοελέγχου. Μια αυτοκριτική με τον εσώτερο εαυτό μας ενώπιος-
ενωπίω Μια αναδιάταξη της πορείας. Μια
διόρθωση –μία ακόμη διόρθωση- πλεύσης
προς το απάνεμο λιμάνι της πίστης.
Ήδη ταπεινός
ξαναγυρίζει ο άνθρωπος στο
στασίδι της εκκλησίας ύστερα από το σύντομο ταξίδι στη χώρα της αυταπάτης και
της απογοήτευσης –ένας ιδιότυπος άσωτος κι αυτός που διασκόρπισε τη μεγάλη περιουσία της αρετής και της
αυτογνωσίας, τον ανεκτίμητο θησαυρό της αξιοπρέπειας και της σεμνότητας, αυτή
την εικόνα και ομοίωση του Θεού που αποτελεί την
ουρανόσταλτη δωρεά - για να προσευχηθεί:
Άσπιλε , αμόλυντε , άφθορε , άχραντε, αγνή
Παρθένε Θεόνυμφε Δέσποινά …η των απελπισμένων μόνη ελπίς και των πολεμουμένων
βοήθεια.... Ιλαστήριον του κόσμου. Χαίρε Δέσποινα. Δέσποινά μου!
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου