ΑΠΟ ΤΑ " ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ"

                                               ΑΠΟ ΤΑ ΕΙΣ  ΕΑΥΤΟΝ

  

     ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ  ΣΤΗΝ ΆΡΤΑ

     ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ… ΚΑΤΆ ΛΟΥΚΑΝ !

     Από τη Μ. Δευτέρα, η …συμμορία του Παντοκράτορα, μαζευόμαστε  και πηγαίναμε καθώς σουρούπωνε στο νεκροταφείο (λόγγος τότε που σκιαζόσουν να πας ακόμη και τη μέρα) για να κόψουμε δεντρολίβανο, με το οποίο τυλίγανε (ασταρώνανε) το σκελετό ένα γύρω και τις αψίδες του ξύλινου άχαρου επιταφίου και επάνω στον οποίο καρφώνανε τα λουλούδια, ματσάκια-ματσάκια, δεμένα πάνω σε μικρά καλαμάκια μυτερά στην άκρη τους, για να καρφώνονται επάνω στο δεντρολίβανο.

    Δεν υπήρχαν τότε τα σουβλάκια, που θα έλυναν το πρόβλημα με τα έτοιμα καλαμάκια τους. Το…τερψιλαρύγγιο της εποχής για το ουζάκι ή τη μπυρίτσα (οι έχοντες) ήταν το κοκορέτσι ή το σπληνάντερο που το πουλάγανε σε ροδέλες (μία δραχμή το κομμάτι πάνω σε λαδόχαρτο)  με  αλάτι χοντρό και ρίγανη επιλαδωμένη με τη λέρα και την καρβουνίθρα που είχανε τα χέρια τους καθώς προθέτανε  ή ανακατεύανε τα κάρβουνα της ψησταριάς και μου έχει μείνει από τότε να φάω ένα σπληνάντερο βρε αδερφέ. Παναγιά μου τι νοστιμιά. Κάτι σα να τρως σήμερα ολομερίς σκορδαλιά και ξάφνου πεθύμησες χαβιάρι !!!

   Στον επιτάφιο ξανά, όπου φυσικά δεν είμαστε η μόνη ενορία που ξεγύμνωνε το νεκροταφείο, από το δεντρολίβανο μια και δεν υπήρχε ο φόβος να σου ζητήσουν το λόγο οι πεθαμένοι που τους στερούσες  αν όχι το μοναδικό - υπήρχαν άλλωστε και τσουκνίδες, ασφάκες  γαϊδουράγκαθα –αλλά οπωσδήποτε το ωραιότερο στόλισμα του δικού τους συνειρμικά επιταφίου.

   Φυσικά  αυτός ήταν ο πρώτος -ο προλογικός στο Μεγαλοβδόμαδο -πετροπόλεμος γατί ακολουθούσε και ο άλλος ο πιο σοβαρός τις επόμενες ημέρες και δυσκολότερος, όπου έπρεπε να κλέψουμε τα λουλούδια, κυρίως χιόνια με τα οποία οι κοπέλες της ενορίας( και κάποιες ανυμέναιες ακαθορίστου ηλικίας που είχαν θαρρείς ξεφύγει από την περικοπή του Ευαγγελίου των 10 παρθένων, καθότι «υπνώτουσες !» όταν έκρουσε τη θύρα ο Νυμφίος τον οποίον αλλιώς φανταζότανε λ.χ αξιωματικό «ξιφήρη!» και ήρθε ως τσαγγάρης με καλαπόδη σουβλί  και κηρωμένο σπάγγο) θα στόλιζαν το επιτάφιο.

   Εκεί κατά τον δεύτερο πετροπόλεμο γινότανε ομηρικοί καυγάδες  και ανοίγανε κεφάλια, όχι αστεία, διότι έπρεπε να μπεις σε κήπους που τους φυλάγανε οι συμμορίες της εκείνης της ενορίας, αλλά και οι ιδιοκτήτες και κυρίως τα …σκυλιά –γαμώτο μου-που τα αφήνανε αμολυτά ακριβώς για το λόγο αυτό ( Μικρή λεπτομέρεια :Γύρισα με σκισμένο το καινούργιο μου άσπρο πουκάμισο και με ματωμένο το μέτωπο από τη μάχη και όπου σα να μην έφτανε αυτό, έφαγα και το ξύλο της χρονιάς από τη μάνα μου ).

   Το βράδι της Μ. Τετάρτης τα κορίτσια της ενορίας ξενυχτάγανε  για να στολίσουν τον επιτάφιο και όχι που να το παινευτώ (ε;) αλλά ο δικός μας ήταν ο καλλίτερος, πνιγμένος κυριολεκτικά στα χιόνια, με χρυσοκλωστές να κρέμονται από την κορυφή και με  φακούς  κρυμμένους στα λουλούδια  με μπαταρία για να φωτίζεται τη νύχτα στην περιφορά όπου γινότανε και ο τρίτος ( όχι με πέτρες αυτός αλλά με γροθιές , κλωτσιές και κυρίως βρισίδι ενδοενοριακός, όπως λέμε εμφύλιος, μέσα στο ιερό του Παντοκράτορα για το ποιος θα κρατήσει τον σταυρό ή ποιος θα θυμιατίζει τον παπά στον οποίον όμως δεν έπαιρνα μέρος, γιατί εγώ είχα το νου μου να  πάω με τη χορωδία που έψελνε το «Αι γεναιαί πάσαι» και όπου στριμωχνόμουν  δίπλα στη Βούλα για να της πιάσω το χέρι δεδομένου ότι τη γυρόφερνε και ο Λουκάς- Θεος σ`χωρέστον.  

 ( Θεέ μου γιατί μ` έπιασαν τα κλάματα; Γιατί εκεί στην περιφορά μέσα στο σκοτάδι  φίλησα τη Βούλα πρώτη φορά ή γιατί με φίλησε  αυτή δε θυμάμαι)

    Εξήντα χρόνια μετά πήγα Μ. Παρασκευή να χαρώ τον επιτάφιο της νιότης μου. Αλίμονο. Τον στολίζουν ανθοπωλεία επί πληρωμή βέβαια. Ένα θλιβερό κατασκεύασμα χωρίς φρεσκάδα, χωρίς νόημα, χωρίς εκείνο το « λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής» που είχαν οι επιτάφιοι της  νιότης μας γιατί δεν υπάρχουν δεντρολίβανα στο νεκροταφείο που έχει γίνει ένας ωραίος νοικοκυρεμένος  κήπος ψυχών με μάρμαρα και πλαστικά (φευ) λουλούδια ή γιατί –ίσως- δεν υπάρχουν «υπνώτουσες» παρθένες που να ξενυχτάνε τον Νυμφίο αναλογιζόμενες τον «ξιφήρη»  αξιωματικό.Ούτε καν μετανοούσες Μαγδαληνές για τη νύχτα οργίων που πέρασαν  με τον τσαγγάρη-τι να γίνει , αυτός ήρθε-πριν κοινωνήσουν το Μ. Σάββατο μετά την Ανάσταση κατά το νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, οργιάσαντες  και μη οργιάσαντες απολωλότες και επανακάψαντες την δωδεκάτην.

  Δεν υπάρχει θλιβερότερο πράγμα από τα κυνηγάς τα φαντάσματα της νιότης σου. Μοιαζει σαν κάτι φωτογραφίες όπου είαι μαθητής του δημοτικού και όταν τις κοιτάς  αναρωτιέσαι «Ποιός  είσαι εσύ παιδί μου;»

    ------------------

   Υγ ¨Έτσι για την ιστορία, ο Λουκάς μου την έφαγε τη Βούλα, η οποία σαν γνήσια κόρη της Εύας την ίδια  εκείνη νύχτα στο σκόλασμα του επιταφίου, μετά από μένα φίλησε και τον Λουκά. Δεν ντράπηκε  Μεγαλοβδομαδιάτικα στον επιτάφιο. Το παλιοθήλυκο!!!

Πάτρα Μεγαλοβδόμαδο του 2014.