ΚΑΘ ΟΔΟΝ   

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

    Και ει τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθεί την βραδύτητα. Φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται και τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον...και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει. Κακείνω δίδωσι και τούτου χαρίζεται…ουκούν  εισέλθετε  πάντες εις την χαράν του Κυρίου.

   Ώρα 1και μισή μεταμεσονύκτιο, καθώς περιμέναμε να κοινωνήσουμε, ο νους μου ξεστράτησε σε χρόνια παιδικά τότε που αραδιάζαμε ένα σωρό ψέματα στο κατηχητικό όπου και μας εξομολογούσαν προκειμένου να μας αφήσουν να κοινωνήσουμε.

 Θυμήθηκα τον ποιητή :Ζητάνε έλεος

                                 στις προσευχές και τα κεριά

                                 της Κυριακάτικης λειτουργίας

                                 ερμηνεύοντας

                                 το «νίψον ανομήματα».

                                 Την υπόλοιπη εβδομάδα

                                 παραμένουν φανατικοί

                                 στο…μόναν όψιν  (Σ.Ιντζεγιάννη – Φαρισαίοι)

   Πόσοι άραγε εξομολογούμαστε  συνειδητά για τα όχι μόνον «έργω» αλλά κυρίως για τα «εν διανοία»

 Αγαθόν εστίν εξομολογήσθε . Ας εξομολογηθώ λοιπόν δημόσια.

  Στα χρόνια του Δημοτικού, είχα την τύχη ή την ατυχία να  είμαι παιδί του κατηχητικού. Η ατυχία ήταν που μας έκανε κατηχητικό δυο φορές την εβδομάδα ο Παπάζογλου καθηγητής θεολόγος στο εκεί γυμνάσιο.

   Το κατηχητικό του άρχιζε και τελείωνε με τα περίφημα καζάνια της κολάσεως στα οποία θα καιγόμαστε γιατί παραβήκαμε  κάποια από τις 10 εντολές. Τι αμαρτία θα είχαμε κάνει 8 ή 9 ετών; Η θα είχαμε σπάσει κάποιο τζάμι παίζοντας ή θα είχαμε κλέψει ένα μήλο από τον μανάβη ή θα είπαμε ψέματα στη μάνα μας, το συνηθέστερο, τα οποία ανακάλυπτε, γιατί γύριζε στα σπίτια μας ( μια σταλιά τόπος η Άρτα τότε κι αυτός παθιασμένος με την εξομολόγηση )και ρώταγε τι κάναμε για να μη μπορούμε να του κρυφτούμε.

   Ήταν τόσο παραστατικός και  ασυμβίβαστος και επέδρασε τόσο στην ψυχοσύνθεσή μας που ακόμη και έφηβος, πεταγόμουν τα βράδια κάθιδρος με εφιάλτες, νομίζοντας ότι με κυνηγούσαν οι δαίμονες της κολάσεως με τις τεράστιες πηρούνες τους.

   Ο άλλος που μας έκανε κατηχητικό ήταν ο παπά-Κώστας ο παπάς της ενορίας μας, που το κατηχητικό του επικεντρωνόντανε μόνο στην κλεψιά κι αυτό γιατί όσοι βοηθούσαμε στο ιερό, του κλέβαμε τις λειτουργιές  που φύλαγε στην κασέλα του, τόσο που αναγκάστηκε να βάλλει κλειδαριά ασφαλείας με συνδυασμό αριθμών. Αυτή τη φορά γυρίζαμε ανάποδα την κασέλα και ξεκαρφώνοντας  μια σανίδα κλέβαμε μια λειτουργιά. Το κόλπο ανακαλύφτηκε βέβαια και ο παπάς μας έδιωξε  για δυο βδομάδες από το ιερό. Κάπως έτσι μισήσαμε την εξομολόγηση και αρχίσαμε να κρύβουμε τα πάντα, για να γλιτώσουμε  από τα φοβερά καζάνια της κολάσεως.

   Ο τρίτος κατηχητής μας  στην 3^η ή 4^η  δημοτικού ήταν ένας καλόγερος ο Συνέσιος Κτενάς, ένας άγγελος Κυρίου. Ήξερε πολύ λιγότερα από τον Παπάζογλου, αλλά σε κέρδιζε. Το δικό του κατηχητικό άρχιζε και τελείωνε με τη λέξη αγάπη. Δεν έπαιρνε απουσίες, δεν πήγαινε στα σπίτια μας να φοβερίσει τους γονείς μας αν δεν μας στέλνανε στο κατηχητικό και από αυτόν μάθαμε ότι ο Θεός είναι αγάπη, είναι φως, είναι χαρά και το σπουδαιότερο ότι ο Θεός είναι μακρόθυμος και όχι μνησίκακος. Ότι ο Θεός είναι η μόνη ελπίδα  για μια άλλη ζωή χωρίς τέλος.

   Ωστόσο το κακό που μας είχε κάνει ο Παπαζογλου ήτα ανεπανόρθωτο. Μισήσαμε  τόσο την εξομολόγηση, που δεν εξομολογηθήκαμε ξανά ή κρύβαμε ότι θα οδηγούσε στα …καζάνια της κολάσεως.( Για την ιστορία να σημειώσω ότι παρ` όλα αυτά, είχα πάρει το πρώτο βραβείο του κατηχητικού, ένα λεύκωμα του Αγίου Όρους, που επέδρασε τόσο επάνω μου ώστε  μεγάλος πια, να δεθώ μ`αυτό και πηγαίνοντας συνεχώς  δέκα χρόνια, να γράψω ένα από τα (συγχωρήστε μου τον εγωισμό) ωραιότερα βιβλία που έχω γράψει Το «Κομποσχοίνι στο Άγιο Όρος». Εκεί επάνω ξαναβρήκα την εξομολόγηση  κοντά στον μακαριστό πατέρα Φίλιππο ηγούμενο τότε της Μεγίστης Λαύρας. Αυτός ο γλυκός, τόσο ήρεμος άνθρωπος του Θεού, μου έμαθε την αξία της εξομολόγησης. Κάθε φορά έβγαινα αληθινά άλλος άνθρωπος. Ξαλάφρωνα. Ο άλλος  φημισμένος εξομολόγος καθώς  λέγανε ήταν ο π. Νικόλαος στα Κατουνέικα. Αλλά ήταν τυπικός .Απρόσωπος. Είχα την εντύπωση πως είχε γραμμένες τις ερωτήσεις και τις χώριζε σε κατηγορίες αμαρτημάτων. Ίσως. Πως να κρίνεις τον εξομολόγο που έχει πείρα ψυχαναλυτή και φώτιση Θεού;

  Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς περίμενα στη σειρά να κοινωνήσω και νομίζω  πως ήταν η ευκαιρία να εξομολογηθώ δημόσια. Έστω και την ενδεκάτην ζητώ συγνώμην από όλους σας για να ξανακοινωνήσω.

                 Σταύρος Ιντζεγιαννης