ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΜΑΝΑΔΕΣ –ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ
Μια σκηνή την περασμένη Κυριακή με
γύρισε χρόνια πίσω.
Στο μπροστινό δεξιό μέρος (θέσεις ανδρών…
κάποτε !) της εκκλησίας μαζευόμαστε συνήθως όλοι οι έχοντες κάποια ηλικία-ας μη
λέμε χρόνια !-αν και τον τελευταίο καιρό κάτι δεν πάει καλά, γιατί παρά το
γεγονός ότι υπάρχουν θέσεις, έρχονται και στριμώχνονται ανάμεσά μας γυναίκες,
λες και κάτι τις πιέζει ντε και καλά να επιδείξουν το φεμινιστικό τους μένος.
Ας είναι, άλλο το θέμα μου.
Κυριακή λοιπόν και δίπλα μου έρχεται και
στριμώχνεται μια κυρία στην ακαθόριστη
ηλικία των 50 ή 60 που να ξέρεις, καθώς τα ινστιτούτα κάνουν
θαύματα. Τη μια μέρα τις βλέπεις γριές και την άλλη νέες. Έρχεται λοιπόν
και μαζί της μια νεαρούλα, στην εφηβεία της ακόμη, Φαντάζομαι παιδί της.
«Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε».
Η νεαρούλα σηκώνεται να κοινωνήσει αλλά η
κυρία τη συγκρατεί.
-Βγάλε το κραγιόν πως θα πας έτσι να
κοινωνήσεις.
-Δε βγαίνει.
-Βγάλ`το, πάρε το μαντήλι μου
-Είναι από αυτά που δε βγαίνουν
-Να μην κοινωνήσεις τότε.
-Μα νήστεψα από χτες. Θα κοινωνήσω.
Η κυρία γυρίζει και-είναι δίπλα μου και θέλω
δε θέλω βλέπω και ακούω-και τη βουτάει από το αφτί: Ακριβώς όπως το γράφω. Από
το αφτί «.Σου είπα δε θα κοινωνήσεις» .Έτσι εις επήκοον όλων μας.
Η σκηνή με γύρισε χρόνια πίσω.
Η εκκλησία ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που
είναι σήμερα.
H Κυριακάτικη λειτουργία ήταν το ξεχωριστό γεγονός και
όχι μόνο για τη λειτουργία που βέβαια ήταν το κατ` εξοχήν ζητούμενο, αλλά και
διότι λειτουργούσε και ως τόπος συνάντησης. Αυτό που θα λέγαμε ανθρώπινη επαφή. Να συναντηθούμε
λέγαμε στην εκκλησία και μετά να πάμε για καφέ Η Κυριακή είχε επισημότητα. Ξεχωριστή .Ας μη ξεχνάμε: Έξη ημέρες εργά και
ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε εβδόμη
Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου. Η αργία
που προσπαθούν να καταργήσουν προς όφελος όσων έχουν μόνη λατρεία τους το
χρήμα. Οι οποίοι μ` αυτό λειτουργούν και σ`αυτό θυσιάζουν.
Η λειτουργία της Κυριακής, η εκκλησία πιο σωστά, στην εποχή μου
(Τον καιρό εκείνο τον παλιό, που λέει το τραγούδι) ήταν το επίσημο μέρος όπου
δεν πήγαινες όπως-όπως. Ντυνόμαστε. Το καλό μας κοστούμι.Το Κυριακάτικο. Δεν
είχαμε δα και πολλά και το φυλάγαμε ως κόρην οφθαλμού, για την περίσταση. Για
την εκκλησία, όπου ήταν αδιανόητο να πας ατημέλητος..
Ακόμη πιο πολύ οι γυναίκες, που βέβαια, φρόντιζαν
με ξεχωριστή επιμέλεια το ντύσιμό τους. Φούστα-ταγιέρ-γόβα-τσάντα κι ότι άλλο
συμπληρώνει τη γυναικεία αμφίεση. Δεν είχε ακόμη καθιερωθεί το παντελόνι- δυστυχώς
και μέσα στην εκκλησία – που αφαίρεσαι
τη θηλυκότητα από τη γυναίκα και την έκανε κακέκτυπο του άνδρα. Άλλο
θέμα όμως αυτό.
Στην εκκλησία γινότανε τρόπον τινά και η
επίδειξη «Κύταξε τι σεμνή και μαζεμένη, με σεβασμό, με κατάνυξη -δε λές κυρά
Κώσταινα κάτι για το… γιό σου. Καλό παιδί κι αυτός να κάνω κουβέντα αν θέλεις»
Βλέπετε στην εκκλησία η κόρη πήγαινε
αφτιασίδωτη, σεμνοντυμένη-προσέχοντας λόγω χώρου και το που κάθεται και πως!
Ήταν ό ιδανικός τόπος-ενώπιον Θεού-να γνωρίσεις τη νέα ή τον νέο στη σοβαρότερη
εκδήλωση και μάλιστα ντυμένη περιποιημένη
χωρίς τα φτιασίδια της κομμώτριας. Στην εκκλησία.
Κι όχι βέβαια ότι δεν προσέχαμε την εμφάνισή
μας. Αλλά κραγιόνια και αρώματα και ντρούμπου ντρουν τα βραχιόλια της βροντούν,
σαν τη Γερακίνα του τραγουδιού, όχι. Ήταν αδιανόητο. Αλλά αυτό το αδιανόητο
ξεκίναγε από το σπίτι. Από τη μάνα. Αυτό είναι
το θέμα μου.
Δε θέλω να πω ότι σήμερα οι μανάδες δεν
νουθετούν τα παιδιά τους. ¨Όχι. Άπαγε τέτοια σκέψη από εμένα. Η Ελληνίδα μάνα
βαστάει ακόμη το τιμόνι γερά. Μόνο που η σύγχρονη παιδαγωγική που θέλει
απελευθερωμένα τα βλαστάρια από την
εφηβεία τους ( ή και πιο μπροστά ακόμη) και το ότι εργάζεται και
αναγκαστικά έχει λιγότερες ώρες στη
διάθεσή της για να φροντίζει και το
σπίτι αλλά και την αγωγή των παιδιών, μείωσε, αυτή την φροντίδα. Αλλά και πάλι
όσο μπορεί όσο της επιτρέπουν οι σύγχρονες
σειρήνες των μοντέρνων καιρών, αντιστέκεται στην καταφορά και μπράβο
της. Η μάνα απέμεινε πλέον η μόνη ελπίδα
μας Και επειδή αύριο γιορτάζουμε τη παγκόσμια ημέρα της μητέρας να ευχηθώ.
Μανάδες Χρόνια σας πολλά. Να σας χαιρόμαστε και να σας καμαρώνουμε.
ΣΤΑΥΡΟς ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου