ΓΝΩΜΗ

                                           ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ   

   ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΒΟΥΡΑ

   Και καλά ψηφίσαμε όσους  ψηφίσαμε, βολευτήκανε κάποιοι στην ευρωβουλή για μια  πενταετία (λες και κάνουν και τίποτε, ότι τους λένε να πουν, λένε) αλλά η καθημερινότητα εδώ πάει απ` το κακό στο χειρότερο. Με το που τελείωσε η εκλογολογία πιάσανε δουλειά στα τηλεπαράθυρα οι οικονομολόγοι για το πόσα θα πληρώσουμε στην εφορία. Να τους ακούς πρωί-πρωί και να σε πιάνει σύγκρυο.

  Προχτές στο μίνι μάρκετ της γειτονιάς (ελληνιστί μπακάλικο) γύρισα 70 χρόνια πίσω. Δεκαετία του `30 λίγο πριν τον πόλεμο. Μας έδινε η μάνα  ένα εικοσάδραχμο-τον Ποσειδώνα ,αν θυμάται κανείς- και μας δασκάλευε. Να το κρατάς έτσι που να το βλέπει ο μπακάλης. Να του πεις να σου δώσει  50 δράμια λάδι,100 δράμια ζάχαρη (Δεν υπήρχαν ακόμη τα γραμμάρια  τα οποία καθιερώθηκαν τον Μάρτη του 1959) μια ρέγγα ( τη λέγανε δικηγόρο, άγνωστο γιατί) τρεις δραχμές χαλβά και τρεις δραχμές  ελιές, πολλές καλές και τα ρέστα!

  -Ποια ρέστα;

  Μόλις έκανε το λογαριασμό ο κυρ-Κώστας βάζαμε το εικοσάρικο στη τσέπη και βγάζαμε το τεφτέρι (το βιβλιάριο τουτέστιν όπου γράφανε τα βερεσέδια) «Μου `πε η μάνα μ` να τα γράψεις».

-Γιατί βρε αφού έχεις τα λεφτά !

-Αυτά είναι για τον τσαγκάρη να μου βάλλει σόλες που τρύπ`σαν.

Έπαιρνε ο μπακάλης το μπλοκ κι αντί για 18 που κάνανε  έγραφε 21.

Έκλεβε; Όχι δα. Απλώς έτσι  δούλευε το σύστημα. Γράφω 21 για να πάρω τις 18 κι αν τις πάρω κι αυτές-έλεγε!!!.

   Το ίδιο σκεφτότανε κι ο πελάτης. Άστον να διπλογράφει Λες και θα τα πάρει;

   Ο μπακάλης ήταν ένας  από τους δύο τραπεζίτες της γειτονιάς. Ο άλλος ήταν ο φούρναρης. Άλλο γράψιμο και …κλέψιμο εκεί. Ο Φούκας μάλιστα, για όσους είναι από τον Άγιο Διονύσιο και τον θυμούνται, είχε κρεμάσει και πινακίδα έμμετρη «Ο βερεσές απέθανε  θάφτηκαν τα δεφτέρια και τα κορίτσια να` ρχωνται με τα λεφτά στα χέρια»!!!

   Τα θυμήθηκα όλα αυτά  προχτές καθώς στο φούρνο της  γειτονιάς  έτυχα ανάλογη σκηνή, όταν ένα μυξιάρικο κλαψούρισε.«Είπε η μαμά μ`  να μι δώσεις  τρεις φραντζόλες ψουμί κι να τα γράψεις  εδώγια». Έδωσε το μπλοκάκι.

   Κούνησε το κεφάλι της η φουρνάρισα. «Φτωχοί άνθρωποι είναι  τι να κάνω; Αλλά και πόσο; που να πρωτοδώσεις;»

Μου έκανε εντύπωση όμως που το παιδί προσπαθούσε  να παραποιήσει  την προφορά του. Να δείχνει τάχα ξένο.

-Έλα `δω βρε τον βούτηξα από τον σβέρκο, βγαίνοντας. Από που είσαι;

-Είμι απ` την Αλβανία μπάρμπα. Αλβανέζος.

 Έλεγε ψέματα. Την ξέρω την οικογένειά του κάπου απ` το Ξηρόμερο είναι.

-Γιατί λες ψέματα-έκανα δήθεν τον άγριο.΄

  Σήκωσε τα μάτια φοβισμένο και μου `πε ψιθυριστά «Γιατί τ`ς ξένους τους λυπούντι κι τ`ς δίνουν βιρισέ»!!!

 Αθάνατε Έλληνα δεν παίζεσαι με τίποτε. Φτωχός αετονύχης ο ένας. Πονόψυχος, λυπησιάρης, φιλότιμος ο άλλος. Μπορεί να φωνάζει, να βρίζει, να καταριέται, μετανάστες, εγκληματίες, ληστές, κακούργοι αλλά έτσι και τον δει να πεινάει βγάζει τη μπουκιά απ` το στόμα του και τη μοιράζεται μαζί τους. Στην πείνα είμαστε αδέρφια. Να μοιραστούμε τη  φτώχεια μας.

  Δεν πάει καλά η ευρωζώνη λένε. Προβλήματα  με τους Εγγλέζους του Κάμερον. Φωνάζουν και οι Ιταλοί με τον Ρέντσι «Καλύτερα  είμαστε με τη λιρέτα». Πεινάει ο Νότος. Διαμαρτύρεται ο Βοράς- μέχρι πότε θα σας ταϊζουμε; Τρέξετε να μας φτάσετε λένε οι Γερμανοί .

  Μια κουβέντα είναι χερ καμαράντ. Πώς να τρέξουμε ξυπόλυτοι στ` αγκάθια. Εδώ ρίχνουμε τον πληθωρισμό με κόλπα. Κόβουμε  τους μισθούς να μην έχουμε να ψωνίσουμε να πέσουν οι τιμές. Έλλειψη χρημάτων στάση εμπορίου. Στο μηδέν η αγορά. Ούτε οι λαϊκές  έχουν δουλειά που ότι πάρετε 2 ευρώ. Τζάμπα πράμα.

   Έρχεται ανάπτυξη λέει το υπουργείο. Οι τράπεζες δε τηλεφωνάνε όπως πρώτα που σε παίρνανε στις 2 τα μεσάνυχτα: Με ένα τηλεφώνημα σας δίνουμε 3 χιλιάδες ευρώ. Λιγοστέψανε οι πιστωτικές, αλλά στα γειτονικά Μίνι Μάρκετ και στους φούρνους άρχισαν τα τεφτέρια που δεν κινδυνεύεις να  σου κατάσχουν το σπίτι όπως οι τράπεζες. Ο τόπος γέμισε τσαγκάρικα  και ράφτρες «Επιδιορθώνονται τα παλιά  ρούχα». Ποιος αγοράζει καινούργια;

     Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος έχει δίκιο. Ο υπουργός που λέει πάμε μπροστά ή η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς, που λέει πως πάμε με την όπισθεν… σαν τον κάβουρα    

                            Σταύρος Ιντζεγιάννης