Καθ οδόν
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Νά `ταν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία
! Οι νέοι έχουν το προνόμιο να ελπίζουν. Οι γέροι την παρηγοριά να αναπολούν.
Ανάμεσα στα είκοσι και στα εβδομήντα ο καθρέφτης της ζωής χλευάζει τις
προσπάθειες του ανθρώπου που ξεκινάει πολλαπλασιάζοντας επιθυμίες για να
καταλήξει διαιρώντας όνειρα.
Ο
Χαραλαμπάκης το θέμα μας, που έρχεται πρωί- πρωί γελαστός μεν προβληματισμένος δε.
- Τι έγινε ρωτάμε.
-Περάσαμε
-λέει. Περάσαμε. Πολιτικός μηχανικός. Με καλή βάση αλλά ..
Περίεργοι τον κοιτάμε. Πέρασε. Τι άλλο θέλεις;
Μέχρι χτες αγωνιούσες.
-Ναι λέει –μέχρι χτες αγωνιούσα αλλά σήμερα
είναι άλλη μέρα. Σήμερα αρχίζουν τα άλλα προβλήματα. Διότι πέρασε μεν αλλά
υπολογίζει η Θεσσαλονίκη ή Ξάνθη. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Ο νους μου γύρισε αυτόματα δέκα χρόνια πριν
που και η δική μου κόρη είχε περάσει στην Ξάνθη. Η άλλη στην Αθήνα.
Πέρασε είναι μια κουβέντα. Η άλλη είναι τα
προβλήματα που κουβαλάει μαζί του αυτό το… πέρασμα. Αυτή η επιτυχία .Και εάν
μεν έχεις την οικονομική άνεση κάτι πάει κι έρχεται, γιατί και πάλι τα
προβλήματα υπάρχουν. Ένα παιδί που μέχρι χτες έφευγε και γύριζε σπίτι στην ασφάλεια της γονικής
αγκαλιάς και ξαφνικά μένει μόνο του να αντιμετωπίσει τα τόσα προβλήματα που
δημιουργούνται στα ξένο μέρος και που πρέπει μόνο του να αντιμετωπίσει. 18
χρονών είναι, δεν έχει δα και καμιά πείρα. Εδώ ό,τι και να συμβεί υπάρχει το
σπίτι, δυο τρεις δρόμους παραπέρα αγκυροβόλιο. Υπάρχουν οι συγγενείς, οι γνωστοί,
οι οικογενειακοί φίλοι. Οι συμμαθητές των γυμνασιακών 6 χρόνων. Εκεί στην Αθήνα
ή στη Θεσσαλονίκη ή στην Κρήτη μόνο του ή μόνη της η κοπελίτσα ξένη μεταξύ
ξένων. Θα πάει φυσικά ο μπαμπάς με τη
μαμά να ψάξουν να βρουν σπίτι, να δουν τη γειτονιά, να βρουν ίσως και κάποιον
γνωστό να πουν δυο κουβέντες να τη συστήσουν, να παρακαλέσουν να προσέχει κι
αυτός. Θα μείνουν μια δυο μέρες, μια βδομάδα και έπειτα;
Έπειτα ; Έπειτα 12 η ώρα μεσάνυχτα πήρε τηλέφωνο από την Ξάνθη. «Μαμά
κοιμάστε ;Έτσι πήρα να δω τι κάνετε » Ήταν η πρώτη φορά που έμενε μόνη. Ξένος
τόπος ,ξένη γειτονιά. Εδώ φοβούμαστε εμείς οι μεγάλοι, να μη φοβηθεί ένα
κορίτσι μόνο του;
Περισσότερα χαλάσαμε σε τηλέφωνα παρά για
ενοίκιο και φαγητό και Πανεπιστήμιο. Και
η αγωνία; Πως κοστολογείς την αγωνία του κάθε γονιού για το παιδί του.
-Και λοιπόν να μη σπουδάσει-ρωτάει ο Μηνάς.
-Έλα ντε. Δεν περνάνε όλα τα παιδιά στον τόπο
της κατοικίας τους
Προβληματισμένος ο Χαραλαμπάκης .Όπως θα
ήταν –όπως ήταν ίσως κάποτε –κάποιος από μάς. Από εσάς..
-Δεν είναι μόνο αυτό –λέει. Μια σύνταξη
κουτσουρεμένη κι αυτή ,όπως όλων μας.. Περίπου άνεργη η μαμά –περιστασιακά
κάποιο ράψιμο , κάποιο μπάλωμα. Δύσκολα τα φέρνουν πέρα και είναι και η άλλη
κόρη που τελειώνει του χρόνου κι αυτή το λύκειο. Λεφτά – λεφτά. Πώς και πόσο να
στριμωχτείς. Προβληματισμένη η Ελληνική οικογένεια … «την σήμερον ημέραν»!
Έβλεπα προχτές στη γειτονιά, μια οικογένεια
που έψαχνε να νοικιάσει μια γκαρσονιέρα ή ένα δυάρι για τον γιο που πέρασε στην
Πάτρα .Από την Κατερίνη αυτοί.
-Πόσο; Τόσο; Δε βγαίνουμε ο πατέρας. Και τι να
κάνουμε-η μαμά- να το στριμώξουμε το παιδί στη σοφίτα που μας έδειχναν, για
50 ευρώ λιγότερα. Ούτε θέρμανση, ούτε
κλιματιστικό.
«Εγώ δε μένω εκεί» –διαμαρτυρότανε -ο νεαρός.
Θυμήθηκα μια εποχή που νοικιάζαμε δωμάτιο -όχι
γκαρσονιέρα-σε κάποιο σπίτι κάπου γύρω στου Μακρυγιάννη στην Αθήνα ή στου
Ψειρή ή στο Μοναστηράκι –δεν είχε γίνει
τουριστική περιοχή ακόμη και πηγαίναμε
με τα πόδια στην ΑΣΟΕΕ ή στο Πανεπιστήμιο ή με το τραμ κρεμασμένοι απέξω,
για να πηδήσουμε μόλις βλέπαμε εισπράκτορα.
Άλλη εποχή –λέει ο Χαραλαμπάκης. Εγώ δε
σπούδασα γιατί δεν είχε ο πατέρας μου, αλλά μου έχει μείνει και δε θέλω να το
στερήσω από το παιδί μου, που μακάρι να ζητιανέψω. Βγάζει και μας δείχνει με
καμάρι τη φωτογραφία του γιου του. Να μην τον σπουδάσω;
Όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει-Είχε
γράψει ο Σεφέρης.
Αχ Ελλάδα – Ελλάδα πως μας πληγώνεις !
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου