ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΊΑΙΣ-δειλινο
Λατρεύω τις εκκλησίες την
απόσπερνη ώρα του δειλινού όταν ο χώρος γεμίζει σκιές. Τα άδεια στασίδια ,το
εικονοστάσι, οι μπρούτζινοι κηροστάτες ,το βημόθυρο τα κενά αναλόγια με τα
κλειστά βιβλία της βυζαντινής οχτάηχου,
το παγκάρι με τα κεριά στιβαγμένα στις κηροθήκες, τα εικονίσματα , η
δωδεκάορτος και οι αγιογραφίες με το αυστηρό
πατρικό βλέμμα των εικονογραφημένων αγίων αποκτούν θαρρείς μιαν άλλη διάσταση. Γιγαντώνονται. Δραπετεύουν
από αιχμαλωσία της αιωνιότητας που εικονογραφεί η ακινησία τους.
Λατρεύω
τις εκκλησίες την ιερή ώρα του δειλινού. Καθώς ξεφεύγεις από τον θόρυβο, τη βοή, την κίνηση του δρόμου που αχθοφορεί το βιοποριστικό άγχος για τον «άρτον
τον επιούσιον »με το βάρος της «χθες»
και την αγωνία του «αύριον» η απόλυτη σιωπή του ναού έρχεται σα βάλσαμο ψυχής.
Σαν να σκύβεις επί τας πηγάς των υδάτων
να νοιώσεις τη ζωογόνα πνοή μιας πνευματικής αναβάπτισης. Να αισθανθείς έως τα
κατάβαθά σου την ουσία του ψαλμού «Ευλογήσω τον Κύριον εν παντί καιρώ. Δια
παντός η αίνεσις αυτού εν τω στόματί μου»
Τέτοια ώρα καταλαβαίνω την ανάγκη που ένοιωσαν κάποιοι να αποσυρθούν στην έρημο για να συναντήσουν
την πνευματική παρουσία του Κυρίου. Για να μπορέσουν να γονατίσουν νοερά μπροστά στο υποπόδιο των ποδών Αυτού και να ικετεύσουν
: ελεήμων, ελέησον με ο Θεός. κατά το μέγα έλεόν σου.
Λατρεύω τις εκκλησίες την ώρα που
οι στερνές ακτίνες του ηλίου περνώντας από το δυτικό βιτρώ ματώνουν θαρρείς πάνω στον σταυρό του Ιερού, τις πληγές από τα καρφιά του
πλήθους .Αυτού του αντιφατικού πλήθους που τη μια μέρα δοξολογεί με κλάδους
δάφνης ωσαννά και την άλλη ωρύεται σταύρωσέ Τον ακόμη και τώρα 2000 χρόνια
από τότε.
Είναι μια ανάγκη που πηγάζει από
τα άγνωστα βάθη του ανθρώπινου
υποσυνείδητου να αποσυρθεί για λίγο. Να συγκεντρωθεί. Να κάνει τον αυτοέλεγχο. Να
προσπαθήσει τον απολογισμό. Να δει αν πορεύεται
στη σωστή χάραξη ή τάχα ξεμάκρυνε από το δρόμο του. Είναι μια παράξενη σιωπή. Μια κραυγαλέα ευλογημένη
σιωπή γεμάτη από μια μυστηριακή παρουσία. Είναι η ώρα που οι άγιοι βγαίνουν
θαρρείς από την ακινησία της Αγιογραφίας και περιφέρονται στο χώρο. Σταματούν
στο αναλόγιο για να ψάλλουν «Κύριος
στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου… υπερασπιστής μου και κέρας
σωτηρίας μου και αντιλήπτωρ μου» Καθώς
περνούν δίπλα σου νοιώθεις το θρόισμα των αμφίων τους. Ακούς τα άυλα βήματά
τους στο πλακόστρωτο. Αισθάνεσαι την ευλογία παρουσίας τους.. Οσφραίνεσαι τη μυστική ευωδία της αγιότητάς τους .Μια ατελείωτη
λιτανεία Αγίων, Οσίων, οσιομαρτύρων. Ερημίτες στυλίτες ομολογητές –αι γενεαί
πάσαι-των αγγέλων αι στρατιαί-γεμίζουν το χώρο εις οσμήν ευωδίας πνευματικής.
Για λίγο στέκουν μπροστά στους μπρούτζινους κηροστάτες όπου
ταπεινές δεήσεις τρεμοσβήνουν οι στερνές φλόγες ενός καντηλιού ή κάποιων κεριών. Γονυκλισίες
ψυχής που δέεται : Μη εγκαταλείπεις με Κύριε ο Θεός μου. Μη αποστείς απ` εμού.
Πρόσχες εις την βοήθειάν μου Κύριε
της σωτηρίας μου
Κάνουν βαθιές μετάνοιες στη Θεομήτορα
ή τον Αγιάννη τον Πρόδρομο. Γονατίζουν μπροστά στο Ιερό : Μεγαλύνει η
ψυχή μου τον Κύριον και πάντα τα εντός μου το όνομα το Άγιον Αυτού.
Τέτοια ώρα αισθάνεσαι τη ανάγκη να γονατίσεις. Να ταπεινωθείς. Να κλάψεις
,να ικετεύσεις. Να προσευχηθείς: Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ένώπιον
Σου.. Να απεκδυθείς αν είναι δυνατόν την όποια
ανθρώπινη σου αδυναμία για να μπορέσεις να ερμηνεύσεις εκείνο το αναπαλλοτρίωτο «Αγαπήσεις Κύριον
τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου».
Λατρεύω τις εκκλησίες τις στερνές ώρες της ημέρας που αποχαιρετά τη θλίψη ή τη χαρά μιας καθημερινότητας. Είναι η ώρα που τρέχω
να χωθώ στο προστατευτικό μισόφωτο μιας γωνίας στο βάθος του ναού κι ας τρέμω μην ακούσω τη φωνή που συχνά με
ρωτά , με ελέγχει, μου ζητά το λόγο; Τι είπες ,τι έκανες, που πας , τι
σχεδιάζεις, πως χρησιμοποιείς το τάλαντο που σου έδωκα; Το σπατάλησες, το πολλαπλασίασες
ή το φύλαξες ως ο δούλος ο πονηρός. Είναι η ώρα που νοιώθεις εκείνη την εσωτερική
ανάγκη να γονατίσεις και να
προσευχηθείς. Η Ελπίς μου ο Πατήρ,
καταφυγή μου ο Υιός σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον. Τριάς Αγία δόξα
σοι
Σταύρος
Ιντζεγιαννης
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου