ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΠΕΝΘΟΣ
Με μαύρο περιβραχιόνιο η στήλη. Συγχωρήστε
με αδερφοί μου. Κάτι εύθυμο ήθελα να γράψω να σας αλλάξω τη διάθεση, μέσα
στην τόση μαυρίλα, στον τόσο φόβο, στην
τόση αγωνία για την αυριανή μέρα, αλλά πως; Πώς να ξεγελάσεις το θρήνο της
καρδιάς. Πως να κλείσεις τα μάτια, τα αφτιά, πώς να σφραγίσεις τα χείλη, να σφίξεις τα δόντια. Πως να σκουπίσεις το δάκρυ σου; Πως να
καθησυχάσεις την οργή σου όχι μόνο για
αυτούς που βομβαρδίζουν, αλλά κυρίως
για τη Διεθνή Κοινότητα –αυτόν τον μεγάλο ένοχο- η οποία απαθής παρακολουθεί τη
γενοκτονία στη λωρίδα της Γάζας περιμένοντας όπως κάνει συνήθως να συντελεστεί
το εγκλήμα για να επέμβει χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για ότι έγινε και που δε μπορούσε να τα
σταματήσει-τάχα! Και δεν έχει πια σημασία ποιος ήρξατο χειρών αδίκων. Σημασία
δεν έχει ποιος ο φταίχτης ή ο αθώος. Σημασία έχει η εκατόμβη –οι εκατόμβες –
των θυμάτων που ανάμεσά του και τόσα παιδιά. Αθώα αγγελούδια που δεν πρόλαβαν
να δουν τον κόσμο και γνώρισαν την κακία
του.
Με μαύρο περιβραχιόνιο η στήλη και πώς να
γίνει αλλιώς όταν ο θάνατος θερίζει δίπλα σου ζωές αδιακρίτως . Νέους γέροντες
- γυναίκες αθώους –ενόχους- παιδιά. Ο
θάνατος που απλώνει το παγωμένο χέρι του στο σωρό και κλείνει στις σιδερένιες αρπάγες του
ψυχρός και ανελέητος ότι βρει μπροστά του
Σε γενοκτονία μετατρέπεται η επίθεση των Ισραηλινών στη
Γάζα.
Και είναι αυτή οι ίδιοι που δοκιμάστηκαν στο
ολοκαύτωμα. Είναι αυτοί οι ίδιοι που ξέρουν τη θα πει εξολοθρεμός. Είναι αυτοί
οι ίδιοι που μέχρι σήμερα ακόμη θρηνούν πατεράδες και αδέρφια. Που μέχρι σήμερα
προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους.
Αλλά δε λέμε
πια γι αυτούς. Λέμε για τη Διεθνή Κοινότητα η οποία για μια ακόμη φορά όπως με τη γενοκτονία των
Αρμενίων, όπως με τη γενοκτονία των Ποντίων,
όπως με το διαμελισμό της Κύπρου. Όπως συνέβη και στη Σερβία, όπως συμβαίνει και στο Ιράκ και παντού όπου στην
πραγματικότητα τα συμφέροντα των «Δυνατών;» τίθενται πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Θα μπορούσαν αν ήθελαν να
σταματήσουν το Ισραήλ σε μια ώρα. Σε μια στιγμή. Θα μπορούσαν να μη το αφήσουν
καν να ξεκινήσει αυτόν τον όλεθρο. Αυτόν
τον Αρμαγεδώνα.
Η Διεθνής κοινότητα είναι ο μεγάλος ένοχος
που ανέχεται και ίσως – ίσως και υποθάλπτει αυτή την ατελείωτη διαμάχη των Παλαιστινίων με το Ισραήλ. Ποιός
εξοπλίζει τη Χαμάς; Ποιός συντηρεί την οικονομία τους; Ποιός ερεθίζει το
φανατισμό τους;
Θα
νικήσουμε είχε πει ο Τσώρτσιλ όταν άρχισε ο Β! παγκόσμιος πόλεμος κατά του ναζισμού, αλλά δε θα υπάρχουν χέρια
να μας χειροκροτήσουν. Είναι η μοναδική
αλήθεια του πολέμου. Του κάθε πολέμου όπου δεν υπάρχουν νικητές αλλά μόνο
νικημένοι. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με πένθος
στην καρδιά και στο κορμί. Υπάρχουν ακρωτηριασμένοι στο σώμα και στην
ψυχή
Προχτές
ακόμη 300 ψυχές πλήρωσαν το φόρο του
ολέθρου στο μοιραίο Μπόινγκ των
Μαλαισιανών γραμμών. Και δεν έχει πια σημασία
ποιοι το κατέρριψαν. Από τους
από δω ή τους από κει. Ποιος σημάδεψε και ψυχρός εκτελεστής σα να επρόκειτο
για ζώα – μα και τα ζώα έχουν ψυχή. Πλάσματα
της Δημιουργία κι αυτά.-πάτησε τη μοιραία σκανδάλη ή το πλήκτρο του
τηλεχειριστή. Και δε αποκλείεται και να καυχήθηκε. Εγώ το κατέρριψα. Και δεν αποκλείεται και να
ζητωκραύγασε το πέτυχα. Ίσως και τον παρασημοφορήσουν. Εύγε ήρωα!
Κι αυτός ο άγνωστος που έδωσε την εντολή-
πυρ –δεν αποκλείεται να έχει οικογένεια .Δεν αποκλείεται να έχει παιδιά πατέρα- μάνα- γυναίκα- συγγενείς. Πως θα
ένοιωθε αν κάποιος δικός του ήταν εκεί
μέσα. Μέσα στο αεροσκάφος εκείνο όπου μόνο αθώοι αυτού του εμφυλίου πολέμου
υπήρχαν .Πως μπορεί και κοιμάται αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχει τύψεις- εφιάλτες;
Αθώοι- ένοχοι; Ποιός το λογαριάζει; Τι
σημασία έχουν 300 ψυχές περισσότερες ή λιγότερες στη λίστα των αντιμαχόμενων;
Τι σημασία έχουν 700 (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές 24/7/14
ώρα 5 πρωινή) μπορεί και περισσότεροι αφού κάθε στιγμή που περνά μια βόμβα, μια
ρουκέτα, ένας πύραυλος σκορπά τη φρίκη
του πάνω σε δικαίους και αδίκους αυξάνοντας τη λίστα των νεκρών.!
Με μαύρο περιβραχιόνιο η στήλη και με την
οργή στην ψυχή: Διεθνής Κοινότητα κατηγορείσαι !!!
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου