ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΆ
14 Σεπτεμβρίου, η Ύψωσις του Τιμίου Σταυρού
αύριο. Χρόνια μου Πολλά. Η γιορτή που χρόνια τώρα δε γιορτάζω.
Κάποτε γιορτάζαμε. Χρόνια πολλά –Ευχαριστώ.
Ανοίγαμε τα σαλόνια. Δεχόμαστε ευχές, αγκαλιές, φιλιά και δώρα βέβαια.
Δεχόμαστε φίλους. Οικογενειακές γνωριμίες. Ανταποδίδαμε επισκέψεις. Ντυνόμαστε
τα καλά μας και στην εκκλησία το ύψωμα με το όνομά μας!
Κάποιοι
έστελναν κάρτες με ευχές. «Αγαπητέ
ανηψιέ εγώ και η θεία σου η Ρωξάνη σου ευχόμεθα παν ποθητόν». Και το βαφτιστήρι:
«Νουνέ χρόνια πολλά και να μη ξεχάσεις το ποδήλατο που μου υποσχέθηκες. Σε φιλώ
ο βαφτισιμιός σου Δημητράκης».Ήταν βλέπετε και το ποδήλατο στη μέση
Κάποια από τις… «κουτουράδες» των νεανικών μας
χρόνων, μου είχε στείλει κάποτε μια γλάστρα. Ανώνυμη βέβαια!!!
Να της πεις, είπε η μάνα μου γελώντας
–αυστηρή περί το «σαβουάρ φαιρ»- ότι στους
άντρες δε στέλνουν οι γυναίκες λουλούδια. Χαρίζουν στυλό, πορτ κλε πορτοφόλια, αναπτήρες.
Και οι άντρες τι χαρίζουν στις γυναίκες -την
πείραξα.
Εκεί αγρίεψε: «Είναι νωρίς ακόμα για τέτοια»
Ήμουνα μόλις…36 ετών!!!
Γύρω στη δεκαετία του `60 συνέβησαν δύο σημαντικά γεγονότα που άλλαξαν την καλή μας σειρά και διέλυσαν τις
παραδόσεις. Το πρώτο ήταν που η Πάτρα γέμισε τηλέφωνα κι έτσι καταργήθηκαν οι
ευχετήριες κάρτες. Το τηλέφωνο αντικατέστησε
τον ταχυδρομικό διανομέα: «Καλημέρα. Πήρα να σου ευχηθώ χρόνια πολλά». Το
δεύτερο σημαντικό γεγονός ήταν που
γέμισε ο τόπος «άφτερ σέιβ» κι ενώ πρώτα μετά το ξύρισμα ξεπλενόμαστε με κρύο
νεράκι μάθαμε πια το αφτερ σέιβ και μυρίζαμε σαν …πριμαντόνες., ενώ ταυτόχρονα
λύθηκε το πρόβλημα του δώρου για όσους επέμεναν να δωρίζουν κάτι.
Μια χρονιά μου χάρισαν 18 άφτερ σέιβ!!!
Του θείου, πριν χρόνια, του είχαν χάρισαν 9
ζευγάρια παντόφλες.
Έσκασε από τη στενοχώρια του. Δηλαδή με
θεωρούν εξοφλημένο πια, είπε, πικραμένος. Παντόφλες σημαίνει γεράματα, σπίτι
και γιαουρτάκι για βραδινό. Ώρα να μου χαρίσουν και μια κουβέρτα για τα
πόδια-είπε
Το μυστήριο λύθηκε, όταν η κόρη του θυμήθηκε ότι την προηγούμενη εβδομάδα είχαν παίξει το «Ένας ήρως με
παντόφλες» με τον αξέχαστο Λογοθετίδη και όλοι θυμηθήκαν για δώρο παντόφλες
!
Η χαριστική
βολή ήρθε όταν παντρευτήκαμε και τα δώρα κόπηκαν με μαχαίρι. Φίλοι-ξεπορτίσματα-γλέντια
τέρμα. Οι νέοι συγγενείς φέρνανε γλυκά και τούρτες-γέμιζε το σπίτι- τα οποία
δεν τρώγαμε διότι η μέρα είναι αυστηρή νηστεία. Άσε που σε δυο μέρες
τα πετάγαμε. Πόσα να φας. Πέρασαν τα χρόνια προσέχαμε πια και το …σάκχαρο.1.40
είπε ο ντόκτωρ κάποτε, να προσέχετε!!! Βέβαια γλιτώναμε το τραπέζωμα λόγω νηστείας, αλλά
οι συγγενείς ερχότανε την επομένη κι έτσι πέφταμε πάλι στα ίδια. Τελικά πήρα
την απόφαση και το ξέκοψα σε όλους.
Δημοσίευσα αγγελία «Δεν εορτάζει ούτε δέχεται. Ούτε ανήμερα ούτε την επόμενες
ημέρες λόγω μονίμου απουσίας!»
Κάποτε γιορτάζαμε!
Μα τι μανία μας πιάνει να γυρίζουμε πίσω
ειδικά τις σημαδιακές ημέρες και
κάνουμε αναδρομές. Στήνουμε τη ζωή μας στο
εδώλιο του χρόνου και την ανακρίνουμε ζητώντας
αθώωση από το κατηγορητήριο της
πάλαι ποτέ καθημερινότητάς μας προσπαθώντας να αλαφρύνουμε τη θέση μας.
Τα
πράγματα με τον καιρό απλοποιήθηκαν. Δυο-τρεις
δεκαετίες πριν, παραμονές γιορτών, τα κοινωνικά των εφημερίδων γέμιζαν
με αγγελίες του τύπου «δεν εορτάζει ούτε δέχεται» Ο κύριος και η κυρία Τάδε
Δεινόπουλου δεν εορτάζουν απουσιάζοντες! Ήταν ένας εύσχημος τρόπος να πεις:
Αφήστε μας ήσυχους!!!
Σιγά –
σιγά καταργήθηκε κι αυτό. Άλλωστε δεν υπάρχουν πια τα παλιά σπίτια με εκείνα τα μεγάλα σαλόνια που γεμίζανε από συγγενείς
και φίλους. Στα σύγχρονα κλουβιά που ζούμε δε χωράμε καλά – καλά
εμείς. Εδώ που ήρθατε - είπε γελώντας η πεθερά μου, όταν πρωτόρθε στο
διαμέρισμά μας - όταν θα ερχόμαστε εμείς
πρέπει να βγαίνετε έξω εσείς,
γιατί δε χωράμε όλοι μαζί.
Αύριο 14 Σεπτέμβρη– καλοθύμητη ημέρα- του
Τιμίου Σταυρού γιορτάζω χωρίς να
…γιορτάζω!!!
Οι φίλοι βέβαια –όσοι ξέφυγαν από την
…τρομοκρατία του χρόνου, όλο και λιγότεροι-θα πάρουν να ευχηθούν χρόνια πολλά.
Τηλεφωνικά. Τυπικότητες.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τέτοιες μέρες
μελαγχολώ. Συγχωρέστε με αν σας χαλώ τη διάθεση. Αλλά ζούμε τη μοναξιά του
πλήθους. Προσπαθώ χωρίς να το θέλω
αναδρομές. Αλλά… λείπουν τόσοι πολλοί.…!!!
Βέβαια
θα έρθουν τα παιδιά, τα εγγόνια μου θα γεμίσει το σπίτι φωνές, αλλά, κάτι έχει
αλλάξει ή τάχα έχω αλλάξει εγώ και δε θέλω να το παραδεχτώ,
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου