Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

ΓΝΩΜΗ



                                             EN KATAKΛEIΔI
    ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

    Ζητείται χαμόγελο- λέει!
   Ζητείται μια στάλα ήλιος, έστω μια αχτίδα, μέσα στη συννεφιά και τη μελαγχολία των καθημερινών  ειδήσεων. Ένα τόσο δα χαμόγελο αισιοδοξίας, να χαρείς τη μέρα σου. Να νοιώσεις  ότι αυτός ο κόσμος  πλάστηκε ωραίος και συ εικόνα και ομοίωση του Θεού. Να ανοίξεις το παράθυρό σου και να δεις τι φοιτητριάκι απέναντι ολόδροσο με τα 18 της χρόνια να σε καλημερίζει γελαστό. Να δεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο ή  μια φούξια βουκαμβίλια στην αντικρινή βεράντα Να δεις τον ήλιο να σου γνέφει φιλικά : Ε ανθρωπάκο γέλα. Κοίταξε εμένα  εκατομμύρια χρόνια, γέρασα και γελάω ακόμη.
  Κλείστε την τηλεόραση είπε η Θεία Ευτέρπη χθες. Δεν αντέχω πια όλον αυτόν τον καταιγισμό της ασχήμιας που υπάρχει γύρω μας. Δεν αντέχω αυτή τη μαυρίλα. Νοιώθω περικυκλωμένη από μιαν αβάσταχτη έχθρα που με αναγκάζει να φοβάμαι για τη μέρα που ξημερώνει.
   Κι αληθινά. Τον τελευταίο καιρό  οι ειδήσεις της καθημερινότητας  κάθονται επάνω μας  σαν μια ταφόπλακα που σου πλακώνει την καρδιά και σου κλείνει τα παράθυρα  να μη βλέπεις φως.
   Δεν είχε άδικο ο θείος, που καθώς ανοίγαμε την τηλεόραση έβαλε τις φωνές, θυμίζοντας τον Κρέοντα : Μάντη κακών τι θα μας πεις  άραγε σήμερα; Ποιόν σκότωσαν; Ποιόν λήστεψαν; Πόσοι ακόμη σκοτώθηκαν στη Γάζα; Ποιος αυτοκτόνησε από απελπισία  γιατί δεν είχε να θρέψει τα παιδιά ή γατί δεν είχε να πληρώσει το δάνειο και του κατάσχεσε η τράπεζα το σπίτι Ή τάχα πόσο ακόμα μας περικόψανε τη σύνταξη;
   Χαμός στη τράπεζα προχθές που πληρώνανε τι συντάξεις. Θρήνος και κοπετός. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής. .
-Πόσο κόψανε πάλι;
-Εμένα άλλες 35 που να μου κοβότανε το χέρι που ψήφιζε! Κι ‘άλλο- κι άλλο; Τι ανάγκη έχουν οι φωστήρες του Υπουργείου. Γεμάτο το δικό τους στομάχι, δε ρωτάνε τους  άλλους που πεθαίνουν.
 Διαμαρτύρεται η ταμίας: Μα τι φταίω εγώ; Τόσα έχουν βάλλει στο λογαριασμό σας,.
 Νοιώθω  λέει ο συνταξιούχος που διαμαρτύρεται, σα να βρίσκομαι στην άκρη του Σπαρτιάτικου Καιάδα περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή το κυβερνητικό χέρι να με σπρώξει στο βάραθρο « Ζεις ; Πως τολμάς να ζεις συνταξιούχε. Τι θα μείνει για μας, αν ταϊζουμε εσένα» !!!    
   Δεν ακούς πια άλλο τίποτε και δε διαβάζεις στις εφημερίδες ή στην τηλεόραση παρά περικοπές, δολοφονίες, πόλεμοι και το ότι παρά τις περικοπές ανεβαίνουν τα τρόφιμα.
 -Α ναι και πόσοι σκοτώνονται στην κοντινή μας Ανατολή, τόσο πια που το συνηθίσαμε και δε μας κάνει εντύπωση.200-300 -500 μαχητές αλλά και άμαχοι ανάμεσά τους μικρά παιδιά που πριν καλά – καλά γνωρίσουν τον κόσμο, βίωσαν την κακία του.
    Με το που γυρίζεις το τηλεκολτρόλ το πρώτο πράγμα που ακούς είναι το αστυνομικό ή πολεμικό δελτίο. Δεν υπάρχει ένα δελτίο χαράς, ένα δελτίο αισιοδοξίας μια είδηση που να σε κάνει να χαμογελάσεις.
Μόνος αισιόδοξος  ο πρωθυπουργός που ζει στον κόσμο του. Δεν έχει κατέβει στη λαϊκή , δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα με το χαράτσι δεν του τελείωσε η βενζίνη δεν τον απειλούν οι τράπεζες  να του κατάσχουν το σπίτι.
 -Έχουμε πλεόνασμα –λέει διαρκώς, αλλά δε ρωτάει εμάς που έχουμε …έλλειμμα διότι το δικό του «πλέον» βγαίνει διαρκώς από το δικό μας «μείον»!!
    Ζούμε πια σε μια κόλαση όπου η ζωή του ανθρώπου δεν έχει καμία αξία. Ο πόνος, η θλίψη, η απελπισία ο φόβος η μιζέρια και το χειρότερο η αβεβαιότητα για την αυριανή μέρα, μας έχουν γίνει οι μόνιμοι συνοδοί μας. Ξυπνάς τρομαγμένος για το τι θα φέρει   το «σήμερα» Κάνεις το σταυρό σου Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…
και πριν καλά – καλά τελειώσεις αρχίζεις Παναγιά μου βοήθα!
 -Τι σ` έπιασε-με μαλώνει ο φίλος μου. Αντί να δώσεις  μια αισιοδοξία στους αναγνώστες σου, Δευτέρα πρωί, πολεμάς να τους μαυρίσεις την καρδιά ακόμη πιο πολύ από ότι είναι; Ζητείται χαμόγελο, δε γράφεις επάνω – απάνω;
 - Ναι. Ένα χαμόγελο ψάχνω κι εγώ αλλά…πώς να χαμογελάσεις. Διάβασε να δεις « Πήγε να εμποδίσει  αυτόν που προσπαθούσε να του κλέψει το αμάξι και …ο άλλος τον σκότωσε !!!»  Είναι είδηση  για να γελάσω; Ή που είδα εκείνους τους φουκαράδες  που τους στήσανε 200 παρακαλώ και τους καθάρισαν με μιας; Άσε που μου κόψανε άλλες 45 από τη σύνταξη  .Είναι να γελάσω;
               Σταύρος Ιντζεγιάννης



Δεν υπάρχουν σχόλια: