ΕΝ ΚΑΑΤΚΛΕΙΔΙ
ZE M EN FOUS
-ΖΕΜΑΝΦΟΥ-
Χαράς ευαγγέλια έχουμε πιάσει την καλή. Από
τους μακροβιότερους οι Έλληνες. Ξεπεράσαμε το προσδόκιμο που ήταν στο 75 και
κάτι…δευτερόλεπτα και πιάνουμε τα 76 και κάτι μήνες. Συγκεκριμένα 76 και 4 μήνες, 22 ημέρες κάτι ώρες και μερικά δευτερόλεπτα ο
μέσος όρος ζωής του Έλληνα- όπως λένε οι στατιστικές- θες με καθετήρα , θες με
βηματοδότη ή πατερίτσες –δεν το διευκρινίζουν-μια φορά ερχόμαστε δεύτεροι στη
μακροζωία μετά τους Γιαπωνέζους που έχουν πιάσει τα 77 και κάτι ημέρες.. Αν και
μου φαίνεται λίγο μπόσικο αυτό διότι βλέπεις Γιαπωνέζο και έτσι που είναι
κίτρινος, αδύνατος, άτονος, χαλαρός λες πως θα τον φυσήξεις και θα πέσει. Πως
γίνεται να μας ξεπερνάνε εκτός κι αν είναι το ρύζι που κατεβάζουν με τις
χούφτες διότι όπως λένε οι ντόκτορες άλλο
μια μακαρονάδα και μάλιστα με κόκορα χωρικό κι άλλο μια κούπα ρύζι κι αυτό ανάλατο!!!
Θα μου πείτε βέβαια ότι το παν του παντός
είναι όχι το πόσο ζεις αλλά το πως ζεις. Διότι άλλο να περπατάς στητός και
ασίκης-της γειτονιάς ο κόκορας φαινότανε για μάγκας-κι άλλο να κυκλοφορείς με
μια χούφτα χάπια, άλλο για τη χοληστερίνη, άλλο για την πίεση κι άλλο για τον διαβήτη ή για τη
…δυσκοιλιότητα!
Να βλέπεις δηλαδή τον άλλον να καταβροχθίζει
τα κοντοσούβλια και τον μουσακά –φέρε
και δυο μπίρες-στο διπλανό τραπέζι, να σου τρέχουν τα σάλια σου και να
μη τολμάς να παραγγέλλεις μια στιφάδο επειδή η Ανδομάχη δίπλα σου βάζει τις
φωνές. «Χρηστάκη ο γιατρός είπε εγκράτεια.
Όχι κοκκινιστά , όχι αλμυρά, όχι γλυκά, όχι λιπαρά.
-Και τι θα φάω.
-Θα παραγγείλλεις μία πουρέ ανάλατο και ένα
γιαουρτάκι.
Την ακούς που σου τα απαριθμίζει με ένα
σαδισμό που σου σπάει τα κόκαλα. Άσε που επιμένει να σου θυμίζει κάθε τόσο τη ληξιαρχική
πράξη γεννήσεως.
«Στην ηλικία σου καϋμένε…»
Σε κοιτάζει η άλλη από δίπλα και σκέφτεται «πόσο
να είναι; Δε φαίνεται για τόσο μεγάλος αλλά για να το λέει η γυναίκα του» άντε
μ` αυτές τις συνθήκες να δεις προκοπή!!!
Κοντά
στα 77 λοιπόν το προσδόκιμο όριο επιβίωσης του Έλληνα τη ώρα που Άγγλοι-Γάλλοι- Πορτογάλοι μόλις που
πιάνουν τα 72-73 κι α εκείνα με το ζόρι Μάταια οι επιστήμονες προσπαθούν να
εξηγήσουν το φαινόμενο εξετάζοντας
στοιχεία και περιπτώσεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο σπουδαιότερος λόγος της μακροζωίας μας
οφείλεται στον…ζεμανφουτισμό μας και πέστε μου ό,τι θέλετε.
Μπορεί να μην έχουμε την αυστηρά προγραμματισμένη
ζωή του Ευρωπαίου. Να μην είμαστε λεπτολόγοι και υπεύθυνοι, προσεκτικοί. Να μη
ψάχνουμε το τι και πως και διατί όπως οι ξένοι που περνάνε από το κόσκινο
αιτιολογήσεις και συμπεράσματα. Είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί από αυτούς
αλλά λιγότερο ορθολογιστές. Πιο μεθοδικοί αυτοί, πιο ανεμοδούρες εμείς. Όμως
αυτή η προχειρότητα, η έλλειψη κοινωνικής πειθαρχίας, ο εκρηκτικός χαρακτήρας
μας , η παρορμητικότατα που μας χαρακτηρίζει και κυρίως η…τσαπατσουλιά μας, μάλλον
μας βγαίνει σε καλό.
Το ρίχνουμε έξω εύκολα και ξεπερνάμε τις δυσκολίες στο «Δε
βαρυέσαι αδερφέ»!
Όσα πάνε κι όσα έρθουν ο Έλληνας. Δεν
πολυσεκλετίζεται. Φτωχότερος από όλους
τους Δυτικούς της ανάλογης κοινωνικής τάξης, ζει ωστόσο πιο πλούσια, πιο
γλεντζέδικα, από αυτούς.
Με λιγότερη σαφώς φροντίδα για την υγεία του
από όλους τους «πολιτισμένους και με
προηγμένα συστήματα και φροντίδα περίθαλψης υγείας» από τους γύρω του καταφέρνει
να επιβιώνει σε μάκρος. Οι περισσότεροι από εμάς είναι ζήτημα αν κάνουμε τσεκ
απ μια φορά στη…πενταετία.
Πήγες σε γιατρό, ρωτάω φίλο
μου που παραπονείται για κάποιες ενοχλήσεις.
-Τρελός είμαι. Αν πάω θα μου κόψει το τσιγάρο,
το ούζο, το ξενύχτι και την…Φροσούλα. Κάνω το κορόιδο λοιπόν και τη βολεύω κοτσάνι.
Αυτό το «Κάνω το κορόιδο» είναι που μας σώνει Εκείνο το άρτσι βούρτσι
και λουλάς μας συντηρεί.
Βέβαια τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Αλλά όταν δεν μπορώ να πάω στον γιατρό γιατί μου τον έκοψε το γκουβέρνο και δεν
έχω να πάρω τα φάρμακα Τι θες να κάνω.
Το ρίχνω στην τρελή κι ότι βρέξει ας κατεβάσει
Για πόσο όμως:
Όσο να`ναι αδερφέ. Όταν δε μπορούμε να κάνουμε
αλλιώς λέμε λίγα χρόνια και καλά και να που τα κάνουμε διπλά από τους άλλους
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου