ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΛΥΚΟ ΜΟΥ ΧΡΩΜΑ
Τον
τελευταίο καιρό ζούμε στον τροπικό του κόκκινου, καθώς
καθημερινά
τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, αναφέρονται με μεγάλους τίτλους στα κόκκινα
δάνεια, που μια ψηφίζονται ,μια ξεψηφίζονται, κρατώντας σε αγωνία χιλιάδες
κόσμο αλλά και σε αμηχανία κυβέρνηση και βουλευτές.
Και όχι ότι με ενοχλεί προσωπικά, αλλά έχω
μια απέχθεια στο κόκκινο χρώμα. Κατάλοιπα που δεν έχουν σχέση βέβαια, ούτε με
τον κόκκινο Οκτώβρη, ούτε με τον κόκκινο στρατό, ούτε με τις κόκκινες σημαίες
του Περισσού. Αντίθετα μάλιστα, αφού λίγο πολύ, όλοι στα νιάτα μας,
βαφτιστήκαμε στην κολυμβήθρα του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η
ιστορία που μου δημιούργησε αποστροφή στο κόκκινο, άρχισε από την τρίτη Δημοτικού.
Ήταν που μόλις άρχιζε η σχολική χρονιά και η δασκάλα μας η Ναταλία, μας έβαλε να
γράψουμε έκθεση «Πως πέρασα το
καλοκαίρι» και καλά τα έγραφα, αλλά ήμουν φοβερά ανορθόγραφος, μη μπορώντας να
καταλάβω, γιατί το εννιά γράφεται με δυο ν και το ένατος με ένα! Αποτέλεσμα: Το
τετράδιο εκθέσεων θύμιζε λιβάδι με παπαρούνες. Και όχι μόνο, αλλά ανέλαβε να
μου υποδεικνύει τα λάθη μου ο πατέρας μου κι αυτή τη φορά, το τετράδιο, έμοιαζε
με αίθουσα σφαγείου, κατακόκκινη από τα αίματα. Και ο μεν μακαρίτης που του το
έδειξα έβαλε τα γέλια, η δε Ναταλία, μου έριξε κάτι χαστούκια -κατά την παιδαγωγική μέθοδο της εποχής- που
γέμισε κόκκινες δαχτυλιές τα μάγουλα. Μετά επειδή έκλαιγα με φίλησε κι αυτή τη
φορά γέμισε το άλλο μάγουλο κραγιόν. Καραγκιοζλίκια
Από τότε το κόκκινο ήταν κάτι σαν το κόκκινο
πανί του ταυρομάχου.
Μεγαλώνοντας- κατοχή τότε- οι μεγαλύτεροι
που είχαν αναλάβει τη σεξουαλική μας διαπαιδαγώγηση, μας μύησαν στα κόκκινα
φανάρια. Άλλο κόκκινο εκείνα. Είμαστε μόλις 12 χρονών, αλλά θέλοντας να πάνε αυτοί, μας βάζανε και κλέβαμε
δυο ζευγάρια αυγά από την κλούβα της μάνας ( ήταν το αντίτιμο της πορνείας λόγω πείνας στην κατοχή )μέχρι που μας έπιασαν
και φάγαμε διπλό ξύλο .Ένα από τη μάνα που κλέβαμε τα αυγά και ένα από τον μεγαλύτερο αδερφό μας γιατί
τον μαρτυρήσαμε που πήγαινε στις …πουτάνες !
Όταν
αρχίσαμε να γράφουμε τα πρώτα μας ποιήματα για κάποια συμμαθήτρια, γράφαμε για
κόκκινους ορίζοντες, κόκκινα τριαντάφυλλα, και τα κόκκινα χείλη της. Καθώς
βιαζόντανε να μεγαλώσουν, βάφανε κρυφά τα
χείλη τους και ό μακαρίτης ο Παναγιώτης εμφανίστηκε με τα μάγουλα και το
πουκάμισο κατακόκκινα, από το κραγιόν της. Μετά τα είκοσι βέβαια γράψαμε και για το κόκκινο σλιπάκι της. Άλλη ιστορία
κι αυτή. Κατακόκκινη !
Αν το συλλογιστείτε λοιπόν, το κόκκινο κυριαρχεί
στη ζωή μας πολυσήμαντα. Κόκκινο σημαίνει διαγραφή. Ερέθισμα =ταυρομαχίες.
Έρωτα= κόκκινο τριαντάφυλλο. Αισθησιασμό= τα κόκκινα χείλη. Επανάσταση-πόλεμος-αίμα
Αντίθεση στη ζωγραφική. Ακόμη και Πορνό-Το
πρώτο τολμηρό διήγημα που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του `30 ήταν «η κόκκινη
κουρτίνα» μαζί με «τα απομνημονεύματα μιας καμαριέρας».Μπεστ σέλερ τότε!
Η Λίτσα, όταν πήγαινα να της πιάσω το χέρι, διηγείτο
ο Κώστας ο Π…γινόντανε τόσο κόκκινη που φοβήθηκα μην πάθει αποπληξία! Ήταν το
κόκκινο της ντροπής που έβαφε τα παρθενικά μάγουλα, τότε που υπήρχε και ντροπή
και…παρθένες. Χτες διάβαζα σε μια στατιστική ότι τα παιδιά έχουν σεξουαλικές
εμπειρίες από τα 13.Υπερβολικό μου φαίνεται, αλλά με τόσα που διδάσκει η
τηλεόραση τίποτε δεν είναι απίθανο.
Γενικά
το κόκκινο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει μπει και διαμορφώνει τη ζωή μας
.Ο σηματοδότης είναι κόκκινος =Στοπ. Υποδέχθηκαν τον πρόεδρο με κόκκινο χαλί,
Φάγαμε κοκκινιστό με πατάτες. Από τα ωραιότερα έργα τα κόκκινα παπούτσια με την Μόιρα Σήρερ. Και τα κόκκινα
, τα πράσινα τα μπλε σου τα βραχιόλια, τρελάναν τα Πετράλωνα και κάψαν τα Σεπόλια-
Δ Χορν –Ε.Λαμπέτη και Κόκκινο γαρύφαλλο πάνω στο πουκάμισο, στο μέρος της καρδιάς Πάριος – Αλεξίου.
Και κάτι ακόμη. Κόκκινο θυμίζει Παπαρήγα. Διότι
καλός ο Κουτσούμπας –πατριωτάκι μου-αλλά η Αλέκα ήταν άλλο!!!
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου