Καθ οδόν
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Με ξεσήκωσε μεσημεριάτικα από το φαγητό:
Πάμε ν ανάψουμε κερί στον Άγι-Αντρέα.
Μεσημεριατικά; Το Σάββατο έχουμε παραμονή
και κατά την παράδοση την παραμονή το βράδι πάμε να προσκυνήσουμε και να
ανάψουμε κερί στη Χάρι Του. Όχι από την Πέμπτη.
Δεν είσαι καλά. Την παραμονή θα έχει κόσμο.
Πάμε από σήμερα που έχει ησυχία να μη στριμωχτούμε!
Δηλαδή και τούτο «ποιείν κακείνο μη αφιέναι»
και με τον Άγιο και με το ραχάτι μας. Μπράβο εξυπνάδα!
Εδώ που τα λέμε δεν είναι ο μόνος. Και μην τον νομίσετε
ανίερο.
Κάθε άλλο. Έχει κι αυτός τα επιχειρήματά του
που ίσως δεν στερούνται και κάποιας λογικής. Η προσευχή, λέει, θέλει
συγκέντρωση. Δεν είναι μόνο να ανάψεις τυπικά ένα κερί να προσκυνήσεις και
…πάει τελειώσαμε, του χρόνου ξανά. Το κερί είναι μια δέηση. Ένας άτυπος μα
ωστόσο ουσιαστικός διάλογος του πιστού με την ουράνια δύναμη. Σα να χτυπάς την
πόρτα. Κρούετε και ανοιγήσεται. Αιτείτε και δοθήσεται υμίν Όταν ανάβεις κερί
υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων στην ουσία ζητάς να να τους ευλογήσει ή να τους αναπαύσει με τη
μεσιτεία του ο Άγιος. Δεν είναι μια απλή τυπική χειρονομία, ένα χαίρε. Το κερί
είναι ένα αίτημα. Μια σύντομη λιγόλογη
προσευχή κι αυτό χρειάζεται συγκέντρωση. Χρειάζεται συμμετοχή με κάθε ίνα του
κορμιού σου και με κάθε ικμάδα της σκέψης σου. Εν όλη τη καρδία σου και εν όλη
τη ψυχή και εν όλη τη διανοία σου.
Αλλά
πως να συγκεντρωθείς όταν δίπλα σου σπρώχνονται, διαγκωνίζονται, το κυριότερο
συζητούν, ανυπομονούν: άντε κοντεύουμε ! Δεν διακρινόμαστε δα και για την αγωγή
μας ακόμη και μέσα στην εκκλησία. Περισπάται ο νους του ανθρώπου, ξεφεύγει εύκολα.
Πολλά τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο και όσο και να μη τα
σκέφτεσαι έρχονται και σε βρίσκουν ακόμη και σε ώρα που ζητάς να βρεθείς νοερά
ενώπιος ενωπίω και να γονατίσεις να
ασπαστείς το υποπόδιο των ποδών Του να κλάψεις να ικετεύσεις ζητώντας τη
μεσιτεία του, στον Κύριο. Το έλεός του!
Έχει την άποψή του ο φίλος μου που δεν
στερείται λογικής, όμως…
Όμως
είναι παράδοση να πηγαίνεις την παραμονή και μάλιστα όχι απλώς να ανάψεις ένα
κερί η να ασπαστείς την Τιμία Κάρα του
Πρωτοκλήτου των Αποστόλων του
προστάτη της πόλης. Να περιμένεις υπομονετικά-χωρίς να κοιτάς το ρολόι σου -πω
πω έχουμε μισή ώρα κι ακόμα …-.Είναι πως να το πω, μια εκδήλωση συμμετοχής –ένα
ελάχιστο δείγμα ότι ήρθα Άγίε Ανδρέα μου
είμαι παρών, πιστός, να αποδείξω ότι όσα δίδαξες βρήκαν μέσα μου τη γη την
αγαθή και ιδού ο καρπός του σπόρου σου.
Κι ακόμη να πυκνώσεις τις στρατιές των
πιστών που έρχονται όχι μόνο από τις άκρες της Πάτρας αλλά από όλη την Αχαϊα κι από την
απέναντι Δυτική Στερεά κι από τα Επτάνησα να ανάψουν το κερί τους, να φέρουν
στον Άγιο το δάκρυ του πόνου τους και το ευχαριστώ τους για την ευλογία Του.Την
παράκλησή τους. Να μείνουν στον Αρχιερατικό Μεγάλο Εσπερινό και να συμψάλλουν
το τροπάριό του : Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος και του Κορυφαίου αυτάδελφος…
Και αληθινά
τότε που περιμέναμε μέσα στο ξεροβόρι,
πολλές φορές και στοψιλόβροχο για μια ώρα ίσως και παραπάνω, ουρά μπουλούκι, από
την τριών Ναυάρχων μέχρι την είσοδο του παλαιού Ναού, ποτέ δεν παραπονεθήκαμε.
Ποτέ δεν κοιτάξαμε την ώρα. Ποτέ δεν κουραστήκαμε. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να ανάψουμε το κερί μας, να προσκυνήσουμε την εικόνα του.
Να ασπαστούμε ευλαβικά την τιμία κάρα
Του βέβαιοι ότι θα είχαμε την ευλογία
του και θα μας αξίωνε με τη βοήθειά του. Ήταν αδιανόητο παραμονή του Αγίου
Ανδρέου να μην πάμε στο καθιερωμένο προσκύνημα!
- Άλλες
εποχές τότε, λέει ο φίλος μου προσπαθώντας να δικαιολογηθεί.
Εξαρτάται η πίστη από τις εποχές; Από τη
διάθεσή μας; Από την ηλικία μας; Ή τάχα είμαστε εμείς που αλλάξαμε και χάσαμε
εκείνη την ωραία απλοϊκή πίστη που μας συγκλόνιζε
καθώς σκύβαμε να ασπαστούμε το ιερό λείψανο; Μήπως όλη αυτή η άνεση, η
ευμάρεια της μηχονόθρεφτης εποχής μας,
μας βούλωσε τα αυτιά, μας θόλωσε το νου ώστε να ξεχάσουμε το λόγο του; Τι
ωφελήσει άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχή αυτού ζημειωθεί;
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου